หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม [Yaoi] นิยาย บท 6

ตอนที่5

#หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม

พักเที่ยงคินขับรถออกมาหาอะไรทานที่แถวร้านอาหารหน้ามหาลัยตามปกติ หนึ่งร่างที่มาพร้อมสีผิวขาวใสและใบหน้าที่ดูดีตามฉบับหนุ่มคนดังประจำคณะ มีหลายหัวข้อถกเถียงที่คินมักได้ยินประจำว่าคนอื่นจะชอบคิดว่าเขาและธารต่างคบหาดูใจกันอยู่ ตอนแรกยอมรับว่าหัวเสียแต่พอมากเข้าคินกลับเริ่มชินและคิดว่าเราไม่มีทางที่จะสามารถเข้าไปห้ามความคิดของคนอื่นได้

..กริ๊ง.. เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังบ่งบอกว่ามีคนใหม่เดินเข้ามา หันไปมองตามปกติก่อนสิ่งที่พบจะทำให้คินต้องขมวดคิ้วเล็กน้อย ถ้าจำไม่ผิดผู้หญิงหน้าตาดีคนนี้คินจำได้ว่าเคยเจอเธอมาแล้วครั้งหนึ่งนะ หน้าคุ้นมากจนนั่งมองซักพักถึงได้นึกออกว่าแท้จริงคือแฟนเก่าของภูนั่นเองแถมในวันนี้เธอยังเดินเข้ามาพร้อมกับรุ่นพี่ในสาขาของเขาอีกด้วย เริ่มเข้าใจขึ้นนิดหน่อยว่าทำไมภูถึงเกลียดขี้หน้าพวกเด็กเรียนแพทย์อินเตอร์นัก ที่แท้ก็มีที่มาที่ไปนี่เอง

“ธารรู้จักพี่เขาหรอ เห็นมองอะ” คินขยับปากถามเพื่อนตัวน้อยที่นั่งฝั่งตรงข้ามซึ่งธารพยักหน้า

“รู้สิ นั่นพี่เอิร์ธ...เห็นเพื่อนผู้หญิงชอบพูดถึงพี่เขาอะ”

“พูดถึงในเชิงที่ว่า?”

“ก็บ้านมีเงิน ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า...แต่เห็นว่ากับคนใหม่จะคบแบบเปิดเผยนะ”

“คนนี้อะหรอ?” คินถามต่ออีก

“ใช่...อันนี้พี่แนทเป็นดาวคณะธุรกิจการบิน...แฟนเก่ากัปตันทีมว่ายน้ำของคินหนิ ใช่มะ” คราวนี้โดนถามกลับมาบ้างและคินพยักหน้ารับ แอบชำเลืองมองไปยังชายหญิงสองคนที่ดูเหมาะสมกันมาก แต่ถ้าเอาตามภายนอกขนาดคินเองยังต้องยอมรับเลยว่าแฟนใหม่ของหญิงสาวดูดีกว่าภูจริง อย่างมากก็ไม่ได้ดูพร้อมจะมีเรื่องกับคนอื่นตลอดเวลาแล้วกัน

..กริ๊ง... แต่แล้วเสียงกระดิ่งที่ประตูหน้าร้านดังขึ้นอีกครั้ง

“ซวยแล้วธาร” เป็นเสียงจากคินที่ดังขึ้นมาเมื่อพบว่าคนที่เดินเข้ามาใหม่คือใคร สายตาทั้งสองคู่หันไปมองซึ่งภาพที่ได้เห็นก็คือร่างของภูที่กำลังยืนท้าวแขนค้ำโต๊ะของแฟนเก่าตัวเองอยู่ แถมไม่ต้องให้เดาเลยด้วยว่าเหตุการณ์ต่อไปจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น และยังไม่ทันที่ธารและคินจะได้รีบเก็บของออกจากร้านเลย

..ผลั้วะ!... เสียงหมัดหนักๆที่กระแทกหน้าดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยเสียงของใครซักคนที่ล้มลงพื้น หันไปมองคินเบิกตากว้างเพราะอย่าลืมสิว่าภูเจ็บแขนอยู่แล้วเพราะงั้นเรื่องอะไรถึงจะไปต่อยคนอื่นเขาแล้วได้เปรียบ จะไม่เข้าไปช่วยเลยก็ไม่ได้เพราอย่างน้อยความเป็นคนของคินก็ยังมี

“อย่าครับพี่พอเถอะ!” เข้าไปตะโกนห้ามฝั่งของชายแปลกหน้าพร้อมเข้าไปกันตัวของภูไว้ด้วย

“มันมาหาเรื่องกูก่อน”

“ผมรู้ครับแต่ว่า งั้นผมขอโทษแทน...”

“มึงไม่ต้องไปขอโทษมัน!” ยังพูดไม่จบประโยคดีคินก็ถูกเสียงของภูตะโกนแทรกขึ้น เกือบจะได้ต่อยกันอีกรอบแต่ดีที่ทางแฟนเก่าของภูรีบออกแรงดึงให้คนรักใหม่ของเธอเดินหนีออกจากร้าน คินมองตามสองคนนั้นไป

..โครม!!!...

“เห้ย!!” ไม่ใช่เพียงเสียงของภูที่ร้องตกใจแต่คินยังเบิกตากว้างกับภาพที่รุ่นพี่ในคณะเดินเข้าไปถีบรถของภูที่จอดอยู่หน้าร้านจนล้มคว่ำลงกับพื้นถนน ถึงตรงนี้ภูรีบลุกจากพื้นแล้วตรงออกไปข้างนอกเช่นเดียวกับคินที่รีบตามออกไป

“มึงทำอะไรรถกู!”

“ก็เห็นหนิ แต่คันละแค่ไม่กี่บาทจะตกใจทำไม”

“เอิร์ธคะพอเถอะไปกันได้แล้ว” ในขณะที่ทางด้านของหญิงสาวตัวต้นเหตุเริ่มแสดงสีหน้าที่ไม่ดีออกมา

“ถึงพี่ภูเขาจะหาเรื่องพี่ก่อนแต่ก็ไม่เห็นจะต้องมาทำลายข้าวของกันเลยนะครับ” คราวนี้คินพูดขึ้นมาบ้าง

“อ๋อนี่เข้าข้างไอ้พวกกระจอกนี้หรอ...นี่มึงรวยจริงหรือสอบชิงทุนเข้ามาเรียนคณะกูได้วะ”

“ผมว่ามันไม่เห็นจะเกี่ยวเลยว่าถ้ารวยแล้วต้องนิสัยเสียแบบพี่”

“แถมยังสันดานเสียจ้องแต่จะแย่งเมียชาวบ้านเขา” เมื่อภูพูดประโยคนี้ขึ้นมาทางฝั่งนั้นกระตุกยิ้ม

“กูไม่ได้แย่งผู้หญิงเขาเข้ามาเอง ก็อย่างว่า...ใครจะไปอยากทนลำบากกับไอ้พวกไม่มีปัญญาเลี้ยงใคร”

“.........”

“รวยให้ได้ครึ่งกูก่อนแล้วค่อยมาอยากรู้ว่ากูมีดีกว่ามึงตรงไหน...ไปเถอะแนท อยู่นานๆเสนียดมันจะติด” ทิ้งถ้อยคำที่แสดงออกชัดเจนถึงนิสัยส่วนตัว สายตาของฝ่ายหญิงสาวที่ดูยังอาลัยอาวรณ์กันแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เลือกแล้วว่าต้องการเงินมากกว่าผู้ชายที่รักเธอ รถยนต์คันหรูที่ราคาหลายสิบล้านวิ่งผ่านหน้าไปด้วยความเร็วสูง ภูยังคงยืนนิ่งในขณะที่คินถอนหายใจออกมาแล้วหันไปยิ้มแห้งให้แก่เพื่อนตัวน้อยที่ยืนรออยู่ด้านหลัง

“ธารเขาเรียนก่อนก็ได้นะ พอดีเราว่าจะพาพี่เขาไปทำแผลแล้วก็...พาเอารถไปซ่อมด้วย”

“จะดีหรอคิน” ธารพึมพำกลับมาหน้าเครียด ยังคงไม่ไว้ใจภูนัก

“ยังไงก็กัปตันทีมเรานะธาร จะไม่ช่วยมันก็ดูไม่ดีอะ” ซุบซิบกันเสียงเบาจนในที่สุดธารยอมจะพยักหน้ารับแล้วเดินกลับไปที่รถของตัวเองก่อน กลับไปมองภูอีกครั้งพบว่าอีกคนกำลังเดนิตรงไปดึงรถของตัวเองขึ้น มีหลายส่วนที่แตกและร้าวเล็กน้อยเพราะรถคันใหญ่และล้มไปแรงขนาดนั้น

“พี่จะไปไหนครับ”

“ยุ่ง” เสียงที่ดังกลับมาไม่น่ายื่นมือเข้าไปช่วยเลยซักนิด

“เรียกช่างมาเอารถไปดีกว่าไหม แล้วเดี๋ยวผมไปส่งพี่ที่หอก็ได้”

“ไม่ต้อง”

“แต่ว่าพี่ควรไปทำแผล....”

..บรืนน!!!... คินถึงขั้นชักสีหน้าเพราะอีกคนไม่แม้แต่จะสนใจความช่วยเหลือจากเขาเลย มองตามมอเตอร์ไซค์ที่ถูกบิดออกไปด้วยความเร็วสูง ตัดสินใจที่จะเดินไปที่รถเพื่อกลับไปเรียนภาคบ่ายต่อ แต่ทั้งวันคินเรียนไม่รู้เรื่องเพราะในหัวคอยแต่หงุดหงิดในตอนที่นึกไปถึงหน้าของใครบางคน แถมวันนี้อาจารย์สอนเกินเวลามาเกือบสองชั่วโมง

จนมาถึงชมรมอีกทีก็ สองทุ่มเข้าไปแล้ว...