พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 294

ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง ก็มาถึงที่คอนโด

วารุณีหยิบการ์ดประตูออกมา แล้วเปิดประตู

วรยาลากกระเป๋าเดินทางเดินตามหลังเธอเข้าไป

ทันทีที่เข้ามาได้ วรยาก็สังเกตเห็นความผิดปรกติ ดวงตาหรี่เล็กลง สำรวจมองไปรอบๆบริเวณ จากนั้นก็ใช้ปลายนิ้วมือปาดไปที่ชั้นวางของรองเท้า

ฝุ่นที่หนาเตอะเกาะอยู่เต็มนิ้วมือของเธอ จนดำ

วรยาก้มหน้าลง ปัดฝุ่นที่ปลายนิ้วมือออก “ลูกรัก ลูกย้ายบ้านแล้วเหรอ ？”

วารุณีรู้อยู่แต่แรกแล้วว่าเมื่อพาเธอมา จะต้องเจอกับอะไร เธอก้มหน้าลง แล้วตอบรับกลับมาคำหนึ่งอย่างรู้สึกผิด

“ลูกย้ายไปไหน？”วรยามองวารุณีแล้วถามออกไป“ ที่นี่มันก็ดีอยู่แล้ว ลูกย้ายทำไม ? อีกอย่าง ในเมื่อย้ายไปแล้ว ลูกไม่พาแม่ไปที่บ้านใหม่ล่ะ แต่กลับพามาที่นี่ ทำไมเหรอ ? บ้านใหม่ของลูกไม่ต้อนรับแม่เหรอ หรือว่ามันแคบไปอยู่ด้วยไม่ได้ ？”

เธอถามออกมาหลายคำถาม ถามจนวารุณียิ่งรู้สึกผิด หน้าที่ก้มต่ำอยู่แล้วก็ยิ่งก้มต่ำมากขึ้นไปอีก “ไม่ใช่ค่ะแม่ หนู......หนูย้ายไปที่บ้านของแฟน”

“อะไรนะ？”วรยาตะลึงก่อนอันดับแรก จากนั้นก็อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ “แฟน？”

“ค่ะ”วารุณีพยักหน้าให้

วรยาก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา “ลูกรัก ลูกมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่บอกแม่เลย และอีกอย่าง แฟนของลูกชอบอารัณกับไอริณหรือเปล่า ? แม่จะบอกอะไรให้นะ หากเขาไม่ชอบอารัณกับไอริณ ลูกห้ามอยู่กับเขาเด็ดขาด อย่ามีสาเหตุเพราะเขา จนต้องละทิ้งอารัณกับไอริณนะ ”

วารุณีมือกุมหน้าผากอย่างพูดไม่ออกบอกไม่ถูก“แม่ แม่พูดอะไรอย่างนั้น หนูเป็นคนแบบนั้นที่ไหนกันล่ะ ? วางใจเถอะ เขาชอบอารัณกับไอริณมาก รักเหมือนลูกตัวเองเลย”

“งั้นเหรอ？”วรยาพยักหน้าให้อย่างพึงพอใจ “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็ดีแล้ว เออนี่ ลูกยังไม่ได้บอกเลย ว่าเขาเป็นใคร ？”

“เขา......”วารุณีมองไปยังทิศทางอื่น“แม่ ถ้าหนูบอก แม่อย่าโกรธนะ ？”

“โกรธ？”วรยาขมวดคิ้ว

ดูๆไปแล้ว คนคนนี้เธอคงจะรู้จักเสียด้วย อีกทั้งก็ยังไม่ชอบขี้หน้า ไม่งั้นวารุณีคงไม่พูดคำว่าอย่าโกรธนะออกมาหรอก

และคนที่เข้าข่ายทั้งสองอย่างนี้ มีเพียงคนเดียว นั่นก็คือ.......

“คงไม่ใช่นัทธีหรอกนะ ？”วรยาจ้องมองไปที่วารุณี

วารุณีไม่คิดว่าแม่จะเดาถูก ดวงตามีความประหลาดใจผาดผ่าน

และความประหลาดใจนี้ ก็ถูกวรยาสังเกตเห็น กลัดกลุ้มจนต้องหายใจเข้าลึกๆ“นั้นไง เป็นเขาจริงๆด้วย ！”

วารุณีหมุนนิ้วมือไปมา “ค่ะ เป็นเขา！”

“ทำไม ?” วรยาหน้าบึ้ง “วารุณี ล่าสุดก่อนที่แม่จะกลับไป แม่ได้พูดเอาไว้แล้วใช่ไหม ว่าห้ามเราอยู่กับเขา แม่รู้ว่าลูกรักเขา แต่หากลูกอยู่กับเขา ก็จะมีแต่อันตราย ลูกลืมไปแล้วเหรอว่าลูกเกือบตายมาสองครั้งแล้ว ？”

“หนูรู้”วารุณีมองไปที่คนเป็นแม่“แต่คนที่ทำร้ายหนู ก็ถูกจับไปแล้ว”

แต่อีกคน ยังอยู่ในมุมมืดไม่เผยตัวตน คนที่เผาโกดังของเธอ และคนที่ลักพาตัวเธอ ยังหาตัวไม่เจอ ไม่รู้ว่าคนคนนั้น เป็นคนที่คลั่งรักนัทธีด้วยหรือเปล่า ?

แต่มันก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ เพราะคนคลั่งรักทั้งสองคน ความน่าจะเป็นที่ต่างมุ่งจะมาจัดการกับเธอ มันไม่น่าจะเป็นไปได้ ดังนั้นเธอจึงค่อนข้างที่จะมั่นใจว่าคนในมุมมืดคนนั้น เป็นศัตรูของเธอเอง แต่ไม่รู้ว่าเป็นใครก็เท่านั้น

“จับได้แล้ว？”วรยากะพริบตาปริบๆด้วยความประหลาดใจ

วารุณีตอบรับกลับมาคำหนึ่ง“ใช่ค่ะ เธอชื่อทารีนา เป็นคุณหนูบ้านตระกูลไวยนพ ตอนนี้ถูกจับเข้าคุกไปแล้ว”

วรยาเงียบไปชั่วขณะ ก็ยังไม่เห็นด้วยที่เธอจะอยู่กับนัทธี เม้มปากแล้วพูดว่า“ ต่อให้คนที่คิดอยากจะทำร้ายลูกถูกจับไปแล้ว แต่ลูกกับเขาก็ไม่เหมาะสมกันอยู่ดี เขาเป็นผู้นำครอบครัวของตระกูลไชยรัตน์ สถานะของเราก็ไม่เท่ากันแล้ว และที่สำคัญกว่านั้น ลูกยังมีเด็กอีกด้วยสองคน ลูกคิดจริงๆเหรอว่า เขาจะรับเด็กทั้งสองคนได้ ? เด็กทั้งสองคนในตระกูลไชยรัตน์มันไม่อึดอัดเหรอ？”

วารุณียกยิ้ม “แม่ ปัญหาที่แม่พูดมา มันไม่ใช่ปัญหาเลย”

“หมายความว่าไง ? ” วรยาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

วารุณีหายใจเข้าลึกๆ ราวกับกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง ผ่านไปชั่วครู่ เธอกำมือแน่น แล้วรวบรวมความกล้าตอบออกไปว่า“เพราะเขาคือพ่อแท้ๆของอารัณกับไอริณ”

“อะไรนะ？”เพราะเรื่องที่ได้ยินมาทำวรยาตกใจจนเสียงสูง อ้าปากกว้าง หุบไม่ลงไปชั่วขณะ “เขา...... เขาเป็นพ่อแท้ๆของเด็กทั้งสองคนงั้นเหรอ ？”

“ใช่ค่ะ”วารุณีพยักหน้าอย่างหนักแน่น