ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 649

บทที่ 649ช่างเป็นเรื่องที่น่าเหลวไหล!

ใบหน้าที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นในทัศนวิสัย จิ้นเฟิงเฉินเลิกคิ้วเบาๆ สายตาสบเขากับร่างของพ่อฝู้

ดวงตาของพ่อฝู้เปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนที่สีหน้าจะกลับมาเป็นปกติ

เขาทักทายกับจิ้นเฟิงเฉินอย่างเป็นธรรมชาติ “คุณจิ้น สบายดีใช่ไหม ยังจำผมได้ไหมครับ?”

ไม่เหมือนกับแม่ฝู้ พ่อฝู้ปฏิบัติกับจิ้นเฟิงเฉินอย่างเป็นมิตร

โรงกลั่นเหล้าองุ่นของเขาเองและ JS กรุ๊ป ร่วมมือกัน ดังนั้นเขาจะทำให้จิ้นเฟิงเฉินไม่พอใจไม่ได้

และพ่อฝู้ยังนำเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวแยกออกจากกันอย่างชัดเจน

ไม่พาลจิ้นเฟิงเฉินเพราะเรื่องของฝู้จินเหวินและเจียงสื้อสื้อ

“จำได้ครับ เร็วๆนี้พวกเรากับทางโรงกลั่นไวน์ของคุณฝู้จะรวมโครงการด้วยกัน”

จิ้นเฟิงเฉินยื่นมือออกไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย ใบหน้าที่มองพ่อฝู้สงบนิ่ง

หลังจากทั้งสองทักทายกัน คุยแลกเปลี่ยนกันเรื่องธุรกิจกันอย่างสันติ

เกี่ยวกับเรื่องด้านการร่วมมือ จิ้นเฟิงเฉินไม่พูดอะไรมาก แต่พูดตรงประเด็นทุกประโยค

ความคิดและสายตาที่พิจารณาถึงกลยุทธ์ของเขาอยู่ในระดับแนวหน้าอย่างปฏิเสธไม่ได้

หลังจากการสนทนาสั้นๆ พ่อฝู้มองจิ้นเฟิงเฉินแตกต่างออกไป ประหลาดใจกับความเป็นเอกลักษณ์ของเขา

ถอนหายใจยาว

เจียงสื้อสื้อสงบจิตสงบใจอยู่ในห้องน้ำ

เมื่อมองไปที่ใบหน้าซีดเซียวของตัวเองในกระจก เธอก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

เธอจับหน้าผาก ก่อนจะขยี้มันสองสามครั้ง พลางก้มหน้าลงต่ำอย่างห่อเหี่ยวใจ

ทุกครั้งที่เห็นจิ้นเฟิงเฉินทำไมถึงรู้สึกไม่มีแรงขนาดนี้ เขาเป็นคนที่จะทำให้เกิดอันตรายอันใหญ่หลวงหรือ?

เขาก็เป็นคน ที่มีเลือดเนื้อเฉกเช่นเดียวกับเธอ

เจียงสื้อสื้อลูบใบหน้าขาวซีด ก่อนจะให้กำลังใจตัวเอง

บอกเป็นนัยว่าเธอไม่ควรประหม่า จิ้นเฟิงเฉินไม่มีอะไรน่ากลัว

เธอหายใจเข้าลึก มั่นใจว่าท่าทางของตัวเองสุขุมแล้ว เธอก็เคลื่อนตัวอย่างช้าๆกลับไปยังสถานที่จัดงานเลี้ยงอีกครั้ง

ในใจคิดอยู่ว่าไม่ต้องกลัวจิ้นเฟิงเฉิน และเขาไม่แน่ว่าเขาอาจจะมาหาเธอ มาทำให้คิดเข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียว

แต่เมื่อเธอก้าวออกไปเห็นจิ้นเฟิงเฉินและพ่อฝู้กำลังคุยกัน เธอก็พลันตกใจอีกครั้ง

“คุณเจียง คุณฝู้อยู่ทางด้านนั้นครับ”

เมื่อมีคนเห็นเธอมองไปรอบๆ ก็ชี้ไปทางพ่อฝู้และจิ้นเฟิงเฉินอย่างใจดี

เจียงสื้อสื้อยิ้มอึกอัก “อืม ขอบคุณค่ะ ฉันทราบแล้ว”

ลับหลังชายคนนั้นออกไป เจียงสื้อสื้อก็ย้ายออกไปยังมุมอับสายตา

เพื่อที่จะหลบจิ้นเฟิงเฉิน เธอจึงนั่งอยู่ในมุมที่เงียบสงบ สยายผมของเธอไปที่แก้ม ปกปิดใบหน้าของเธอไว้ครึ่งหนึ่ง

เธอสั่งไวน์มาจากบริกร ก่อนจะจิบมัน

ในช่วงที่เธอกำลังเบื่ออยู่พอดี ทันใดโทรศัพท์ก็พลันส่งเสียงขึ้นมา

เจียงสื้อสื้อหยิบโทรศัพท์ ก่อนที่เสียงอันนุ่มนวลของเด็กหญิงตัวน้อยจะลอยเข้ามา “หม่ามี๊”

เมื่อได้ยินเสียงของเถียนเถียน คิ้วของเธอเปลี่ยนเป็นคลายลง

เธอยิ้มก่อนพูด “เถียนเถียน เป็นอะไรไป?”

“หม่ามี๊อยู่ไหนแล้วค่ะ? กลับมาเมื่อไหร่ เถียนเถียนคิดถึงมาก”

เมื่อได้ฟังคำพูดที่แสนน่ารักของสาวน้อยแล้วหัวใจของเจียงสื้อสื้อก็อ่อนลง

เธอตอบอย่างอดทนว่า “หม่ามี๊ออกมาทำงานข้างนอก อีกสักพักกว่าจะกลับ หม่ามี๊ก็คิดถึงเถียนเถียนนะคะ”

แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับกลิ่นอายที่มีความสามารถที่เพิ่งแสดงไปเมื่อกี้นี้ เจียงสื้อสื้อในตอนนี้แผ่ซ่านไปด้วยความนุ่มนวลทั่วทั้งร่าง

รอยยิ้มจริงๆ ปรากฏที่มุมปากของเธอเบาๆ เสียงเบาพูดหยอกล้อเด็กสาวที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์

แม่ลูกพูดคุยเล่นกันขึ้นมา