ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 661

บทที่ 661 ฉันเต็มใจ

เมื่อเห็นว่าเขาตกลง เธอก็ดีใจเป็นอย่างมาก ตอบรับเบาๆและหอมไปที่แก้มของจิ้นเฟิงเฉิน

แล้วเถียนเถียนก็นอนซุกอยู่ที่อ้อมอกของจิ้นเฟิงเฉิน ผ่านไปสักพักก็ได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอ

มองดูใบหน้าของเธอเมื่อหลับนั้น ทำให้ในใจของจิ้นเฟิงเฉินมีความพึงพอใจอย่างบอกไม่ถูก

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ความง่วงโจมตีเขา ทำให้จิ้นเฟิงเฉินผลอยหลับไปเช่นกัน

กลางดึก เมื่อเจียงสื้อสื้อลืมตาขึ้นมา รู้สึกสบายตัวมาก เธอเงยหน้าขึ้นดู ก็พบกับความอบอุ่นนั้น

พบว่าจิ้นเฟิงเฉินนั่งพิงอยู่ที่ข้างเตียง พลางกอดหนูน้อยราวกับตุ๊กตาอย่างนั้น

ทั้งสองนอนหลับสนิท เจียงสื้อสื้อจึงไม่เข้าไปทำลายบรรยากาศ

แสงอาทิตย์ส่องลงมาตรงหน้าจิ้นเฟิงเฉิน ภายใต้แสงแดดอ่อนนั้น ทำให้จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกอบอุ่น

เธอนอนซุกอยู่ในอ้อมอกของจิ้นเฟิงเฉิน ร่างเล็กของเธอ ดูหลับสบายมาก

เงาของร่างเขาที่สะท้อนลงบนกำแพง ราวกับเทพพิทักษ์อย่างนั้น

เจียงสื้อสื้อเห็นเช่นนั้น จึงหยิบเสื้อมาคลุมบนตัวทั้งสอง จากนั้นค่อยๆลงจากเตียง

เดินมาถึงหน้าห้องรักษาของเสี่ยวเป่า มองดูหนุ่มน้อยที่นอนอยู่บนเตียง เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกเจ็บแปรบในใจ

เธออยากจะให้ตัวเองไปรับความเจ็บปวดนี้แทนเขาเสียจะดีกว่า

เจียงสื้อสื้อฟุบอยู่ที่หน้าประตู มองลอดผ่านหน้าต่าง สังเกตเหตุการณ์ในห้อง ไม่แม้แต่กะพริบตา

เธอพลันมีน้ำอุ่นๆไหลลงมาที่หางตาอย่างไม่รู้ตัว แต่กลับมีอีกมือหนึ่งมาปาดน้ำตานั้นให้เธอ

เจียงสื้อสื้อหันกลับมามอง ไม่รู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินมายืนอยู่ด้านหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่

เอาเสื้อคลุมของเขามาคลุมตัวเธอเอาไว้

“ผมเชื่อว่าเสี่ยวเป่าจะไม่เป็นอะไรนะ อย่ากังวลไปเลยสื้อสื้อ ถ้าเรื่องแค่นี้ยังทนผ่านไปไม่ได้ เขาก็ไม่ควรจะเป็นลูกชายของผมแล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินพูดพลางดึงเจียงสื้อสื้อเข้ามากอดเอาไว้

ณ ตอนนั้น เถียนเถียนวิ่งมาพอดี ลากมือของจิ้นเฟิงเฉินและเจียงสื้อสื้อ

พูดด้วยความออดอ้อน “แด๊ดดี้ หม่ามี๊ พวกเรามารอพี่ชายกันค่ะ หนูเชื่อว่าเดี๋ยวพี่ก็ตื่นขึ้นมา”

เมื่อเห็นท่าทางรู้เรื่องของเถียนเถียน เจียงสื้อสื้อก็ยิ้มพลางลูบหัวของเถียนเถียน แล้วกล่าวขึ้นด้วยความเอ็นดู “พวกเราด้วยกัน”

ฝู้จิงเหวินที่เห็นภาพนั้นอยู่ไกลก็รู้สึกขัดหูขัดตาเป็นอย่างมาก

มองดูอาหารเสริมในมือ ในใจของฝู้จิงเหวินพลันรู้สึกแย่ขึ้นมา

เดิมเขายังเป็นห่วงเจียงสื้อสื้อ อยากถือจังหวะช่วงเปลี่ยนเวร มาดูแลเธอเสียหน่อย

แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน

แต่ไม่ว่าอย่างไรเจียงสื้อสื้อก็เป็นภรรยาของตนเอง เขาจะเข้าไปพูดอะไรนิดหน่อย คงจะไม่มีอะไรที่ไม่เหมาะสม

ลังเลอยู่สักพัก ฝู้จิงเหวินจึงเดินเข้าไปหา

“สื้อสื้อ”

อยู่ๆมีเสียงดังขึ้นมา ทำให้ทุกคนในที่นั้นตกใจ

ผู้ชายตรงหน้ามองเธอด้วยแววตาตรวจสอบ เจียงสื้อสื้อถอยออกมาจากจิ้นเฟิงเฉินด้วยความรู้สึกฝืนๆ

พูดติดๆขัดๆ “เสี่ยวเป่ายังไม่พ้นขีดอันตราย ฉันก็เลย…”

“ไม่เป็นไร ผมไม่ถือสาเด็กน้อยหรอก แต่ผมก็ต้องขอเตือนคุณจิ้นที่อยู่ข้างๆคุณหน่อยนะ ว่าต้องเข้าใจในจุดยืนของตัวเอง อย่าลืมฐานะของตัวเอง”