ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 673

บทที่ 673 เธอไม่ยอม！

เจียงสื้อสื้อหัวเราะไปกับหนูน้อยอย่างไม่รู้ตัว

สองแม่เที่ยวเล่นกันอย่างมีความสุข

และคนที่อยู่ข้างๆ เมื่อมองดูพวกเธอแล้วต่างก็ยิ้มออกมาจากใจเช่นกัน

สองแม่ลูกคู่นี้หน้าตาดีเกินไป

แค่เดินเข้าสวนสนุกมา ก็ดึงดูดสายตาของทุกคนไปแล้ว

และความอดทนของเจียงสื้อสื้อ และใบหน้าที่ส่งยิ้มให้ลูกอยู่ตลอดเวลานั้น ทำให้พ่อแม่ชาวต่างชาติหลายคนรู้สึกชื่นชม

ในขณะนั้นเอง เจียงนวลนวลที่อยู่ในที่ลับก็เปลี่ยนชุดเป็นเครื่องแบบของคนทำความสะอาด แล้วยิ้มไม้ถูพื้นจากป้าแม่บ้านมาโดยเฉพาะ จากนั้นก็ทำความสะอาดอย่างจริงจัง

เธอสังเกตไปทั่ว แล้วพบว่านี่เป็นเส้นทางที่ต้องเดินผ่านหากต้องการออกจากปราสาทแห่งความซุกซน

เจียงนวลนวลคิดไว้แล้วว่าชีวิตทั้งชีวิตของเธอถูกจิ้นเฟิงเฉินทำลายไปแล้ว แต่ศัตรูของเธอเจียงสื้อสื้อตอนนี้กลับอยู่อย่างมีความสุข

เธอไม่ยอม!

ในขณะนั้นเอง มีเสียงรองเท้าส้นสูงที่เดินบนพื้นดังมาจากด้านหลังเธอ เจียงนวลนวลหยุดชะงัก แล้วเหลือบมองไปด้านหลัง

ตามที่คาดไว้เลย เจียงสื้อสื้อสวมชุดเดรสสีขาวเดินมาอย่างช้าๆ

ดูราวกับว่าเธอยังสาวอยู่ รูปร่างใบหน้าดูอ่อนโยนและสง่างาม ดวงตาที่สดใสคู่นั้นราวกับว่าเต็มไปด้วยประกายของแสงดาว

ทำให้ผู้คนรู้สึกอยากเข้าใกล้อย่างบอกไม่ถูก ราวกับว่าไม่ว่าจะผ่านกี่ปี เจียงสื้อสื้อก็ยังดูเหมือนเดิมอยู่ดี

ส่วนเธอ กลับกลายเป็นคนชนชั้นต่ำ ชีวิตก็มืดมัวไม่มีแสงสว่าง

รอให้เจียงสื้อสื้อเดินเข้าไปใกล้ เจียงนวลนวลก็ก้มหน้าลงแล้วยิ้มอย่างเย็นชา

ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความอิจฉา ทันใดนั้นเท้าของเธอก็ลื่นไถล ไม้ถูพื้นที่เต็มไปด้วยน้ำสกปรกก็พุ่งตรงเข้าใส่กระโปรงของเจียงสื้อสื้อ

ทันใดนั้น ชุดสีขาวก็ปนเปื้อนไปด้วยสิ่งสกปรก ซึ่งดูสะดุดตาเป็นพิเศษ

เถียนเถียนนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ก็คิดได้ได้ว่ากระโปรงของแม่ตัวเองถูกคนอื่นทำสกปรก จึงรีบเอ่ยปากขึ้นมาว่า “หม่ามี๊ ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?”

“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ!”

เจียงนวลนวลแสร้งทำเป็นตกใจ จากนั้นก็รีบลุกขึ้นยืน ก้มหน้าแล้วเอาแต่พูดคำว่า “ขอโทษ” ซ้ำไปซ้ำมา

ในความเป็นจริงแล้วลึกๆ ในหัวใจของเธอนั้นมีความสุขมาก ความโกรธแค้นในใจได้รับความพึงพอใจแล้ว

ดูสิ คนที่ปกติแล้วดูสูงส่ง มีท่าทางอ่อนโยนเหมือนเทพธิดานั้นก็มีวันที่ดูน่าสมเพชขนาดนี้เช่นกัน

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วมองไปที่กระโปรงที่ปนเปื้อนปกสกปรก แน่นอนว่าในใจต้องรู้สึกไม่ดี

แต่พอเห็นเจียงนวลนวลที่ก้มหน้าขอโทษมาตลอด แล้วเห็นว่าเธอสวมเครื่องของคนทำความสะอาดไว้ ก็ได้รู้ว่าเธอทำงานอยู่ที่เมืองนี้ลำบากมาก ก็เลยทำให้เธอโกรธไม่ลง เธอคิดซะว่าเธอโชคร้ายแล้วกัน

เธอมองลงไปข้างล่างทันใดนั้นเธอก็หยุดชะงัก

เจียงสื้อสื้อหรี่ตาลงเล็กน้อย คนนี้เป็นพนักงานทำความสะอาด แต่มือทั้งสองข้างของเธอกลับขาวเนียนไม่เหมือนคนที่ทำงานหยาบๆ แบบนี้เลย

ไม่ว่าจะมองยังไงเขาดูไม่เหมือนว่าเป็นพนักงานทำความสะอาดเสียเลย

ที่ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อสักครู่ที่เธอลื่นล้ม แต่กลับกระโจนเข้าใส่ทางที่เธอเดินมา หากไม่ใช่เพราะว่าไม่รู้จักคนคนนี้ สื้อสื้อคงคิดว่าเธอโกรธแค้นตนอยู่

“ช่างมันเถอะ คุณไม่ต้องขอโทษหรอก” เจียงสื้อสื้อกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

เธอสงสัยแต่ไม่ได้คิดที่จะเอาเรื่องมากไปกว่านี้

เจียงนวลนวลเห็นว่าเธอไม่เอาเรื่อง ในใจก็เต็มไปด้วยความสงสัย

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้คิดจะปล่อยโอกาสนี้ไป เธอเงยหน้าขึ้นและคว้าแขนของเจียงสื้อสื้อไว้แน่น

ใบหน้าเผยอยู่ในอากาศ และเอ่ยปากกล่าวว่า “ขอโทษนะคะ คุณอย่าโกรธกันเลยนะคะ ฉันจะชดใช้เป็นเงินให้ กรุณายกโทษให้ฉันเถอะ......ขอโทษที!”

เจียงสื้อสื้อมองดูใบหน้าของเธอแล้วรู้สึกเอะใจขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เธอเคยคุ้นเคยกับใบหน้านี้มาก

ตอนนี้เห็นแล้วกลับมีเพียงความรู้สึกที่คุ้นเคยเธอไม่ชอบที่คนแปลกหน้ามาถูกเนื้อต้องตัวเธอ แม้ว่าคนคนนั้นจะเป็นผู้หญิงก็เถอะ

เจียงสื้อสื้อถอยหลังไปหนึ่งก้าว แล้วดึงมือของเจียงนวลนวลออก แล้วพูดขึ้นมาว่า “คุณไม่ต้องถือสา ฉันจะไปจัดการเอง ต่อไประวังตัวให้มากกว่านี้ก็พอแล้ว”

พูดจบเจียงสื้อสื้อก็อุ้มเถียนเถียนที่ยืนอยู่ข้างๆ และรีบออกจากที่นั่นไป