อีเดน นิยาย บท 62

ตู๊ดดดด ตู๊ดดดด

“สวัสดีค่ะคุณอัง” กมลาเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงดีใจ เพราะกำลังช่างใจว่าจะโทรหาอีกฝ่ายดีไหม หลังจากที่รวบรวมเงินและของบริจาคได้จำนวนหนึ่งแล้ว

“สวัสดีค่ะคุณมล สบายดีไหมคะ” อังศณาโปรยทางก่อนจะเข้าเรื่องสำคัญ

“สบายดีค่ะ ว่าแต่คุณอังเป็นยังไงบ้างคะ”

“อัง... เอ่อ...สบายดีค่ะ”

“มลต้องขอโทษแทนลูกสาวด้วยนะคะที่ลาออกกะทันหัน”

“ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่ตอนนี้หนูรียาทำอะไรอยู่เหรอคะ”

“เห็นว่ามีธุระด่วนที่เชียงใหม่ค่ะ”

“เอ่อ... ไม่ทราบว่าคุณหญิงเห็นข่าวของนางแบบที่ชื่อเซร่าบ้างหรือเปล่าคะ” อังศณากลั้นใจถาม เพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะดูออกหรือไม่ว่าบุตรชายของเธอแอบชอบพอกับมารียาอยู่

“ขอโทษนะคะ พอดีว่าดิฉันไม่ทราบเรื่องค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ คุณอัง” คนที่ไม่รู้เรื่องถามกลับอย่างสงสัย

“มีค่ะ! คือว่า... บลาๆๆๆ” อังศณาตัดสินใจเล่าให้อีกฝ่ายฟังคร่าวๆ ว่าบุตรชายโดนนางแบบสาวแอบถ่ายรูป แล้วเอาไปสร้างกระแสเยอะแยะมากมาย แต่ก็ไม่ได้บอกเรื่องที่บุตรชายโดนลอบยิง

“อืม...ผู้หญิงสมัยนี้น่ากลัวจริงๆ นะคะ” กมลาออกความเห็น

“ค่ะ! นี่อังกะว่าถ้ากลับไปจะเคลียร์ข่าว แต่ติดว่าตอนนี้ยังมีเรื่องที่สำคัญกว่าต้องจัดการก่อน”

“มลยังรอไปแจกของให้เด็กๆ พร้อมกับคุณอังอยู่นะคะ”

“ขอบคุณนะคะที่ยังรอ เดี๋ยวเสร็จงานแล้วอังจะรีบโทรนัดคุณมล อีกครั้งค่ะ” อังศณายิ้มกว้างอย่างดีใจที่รู้ว่าอีกฝ่ายยังรอเธออยู่

“ได้ค่ะคุณอัง”

“งั้นเอาไว้ค่อยคุยกันใหม่นะคะ สวัสดีค่ะคุณมล”

“สวัสดีค่ะคุณอัง”

อังศณากดวางสายด้วยสีหน้าค่อนข้างตึงเครียด เมื่อรู้ว่าสาวที่บุตรชายหลงรักหลบไปอยู่เชียงใหม่

“เป็นไงบ้างคุณ” อีธานถามอย่างอยากรู้

“ผมว่าคุณกมลาคงไม่เชื่อ หรือไม่ก็ไม่เข้าใจความหมายของแม่” อีวานออกความเห็นอีกครั้งอย่างอดไม่ได้

“ผมเห็นด้วยครับ” เซนพยักหน้าเบาๆ

“ช่างเถอะ! รู้แค่ว่าพี่ชายเราจริงจังมากก็พอ” อังศณาบอกอย่างไม่แคร์ว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจความหมายหรือไม่

“เสี่ยก็รีบๆ ฟื้นสิครับ นอนนิ่งอยู่แบบนี้ไม่เบื่อบ้างหรือไง” เซนหันไปต่อว่าพี่ชาย

“นั่นสิ ถ้าเกิดตื่นขึ้นมาอีกทีแล้วคุณรียามีแฟนใหม่ไม่รู้ด้วยนะ” อีวานบอกเสียงดัง พร้อมกับจ้องมองคนที่นอนอยู่บนเตียงมาร่วมเดือนด้วยสีหน้าเซ็งๆ

“นั่นสิ ยิ่งสวยๆ อยู่ด้วย” อีธานกระโดดเข้าไปร่วมวงกับสองหนุ่ม ก่อนจะตกใจหน้าซีด เมื่อเห็นคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ ลืมตาขึ้น!

“โอ้พระเจ้า!”

“อีเดน / เสี่ย” อังศณากับสองหนุ่มถึงกับสตั๊นไปตามๆ กัน

คนที่เพิ่งตื่นจากการนอนที่ยาวนาน เอ่ยเสียงแหบแห้ง “นะ... น้ำ ขอน้ำ”

“นี่จ้ะลูก ฮึก...” อังศณาหันไปหยิบแก้วน้ำมาให้บุตรชาย ขณะที่น้ำอุ่นๆ ไหลออกมาจากดวงตาอย่างไม่รู้สึกตัว

“ขอบคุณพระเจ้า เซนไปตามหมอมาที” อีธานหันไปสะกิดบุตรชายคนเล็กที่ยังอยู่ในอาการช็อกให้ลุกไปตามหมอ

“ครับแด๊ด” เซนลุกวิ่งออกไปจากห้องทันที

“เสี่ยเป็นยังไงบ้าง” อีวานฉีกยิ้มกว้างให้พี่ชายอย่างดีใจ

“ระ...รียา” อีเดนถามถึงสาวเจ้าหลังจากตั้งสติได้เพียงครู่

“เอ่อ...รียาอยู่ที่ไทยจ้ะ ตอนนี้ลูกอยู่เซนต์ ร็อฟเวลล์ ที่อังกฤษ” อังศณาบอกพลางยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทิ้ง

“ผะ...ผม อยากเจอ ระ...รียา” อีเดนจำได้ว่า หลังจากที่นั่งรถออกจากสนามบินได้เพียงครู่ ตนก็หยิบมือถือขึ้นเตรียมจะโทรหามารียา แต่ทว่า...กลับถูกลอบยิงซะก่อน จากนั้นทุกๆ อย่างก็ดับวูบไป

“ลูกต้องรักษาตัวก่อนถึงจะไปเจอรียาได้” อีธานบอกพลางล้วงผ้าเช็ดหน้าให้กับภรรยาที่กำลังร้องไห้จนสั่น

“ผม...ผมหลับไปนานแค่ไหน” อีเดนถามอย่างอยากรู้

“เดือนหนึ่งครับเสี่ย” อีวานบอกด้วยสีหน้าเจื่อนๆ