ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 106

แต่ตอนนี้ เป็นเพราะการโจมตีอย่างต่อเนื่อง ทำให้เธอเสียสติไปแล้ว ถึงช่วงเวลาสำคัญก็จะร้อง เหมือนกับอาการทางประสาทกำเริบ

ไม่ได้แตกต่างอะไรกับคนโง่แบบนั้นเลย

สุขาวดีมองเธอแวบหนึ่ง และทันใดนั้นเองเธอก็เอ่ยขึ้นมานิ่งๆ : “ฉันพาแกไปพักผ่อนที่ต่างประเทศดีกว่า”

“อะไรนะ? ไปต่างประเทศ?” แป้งร่ำเบิกตาคู่นั้นขึ้นมาทันที : “ไปต่างประเทศอะไรล่ะคะอา? ช่วงเวลาสำคัญแบบนี้เนี่ยนะ?”

แต่สุขาวดีกลับเหลือบมองเธอด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก หลังจากนั้นก็ไปดูตั๋วเครื่องบินแล้ว

“แกจะต้องไปสงบสติอารมณ์ แล้วก็พวกเราจะต้องหลบเลี่ยงจากช่วงเวลาที่น่าสิ่วน่าขวานนี่ไปก่อน ถ้าหากยังอยู่ที่นี่ในเวลานี้ แล้วถูกแสนรักจับได้ว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องลักพาตัวไป ถ้าอย่างนั้นความฝันอะไรแกก็ไม่ได้ทำมันหรอก”

“……….”

ยืนอยู่ทางด้านหลังของอาแบบนี้ แป้งร่ำกำหมัดแน่นและกัดฟันด้วยความแค้นอยู่เป็นเวลานาน และสุดท้ายแล้วก็ไม่ได้ส่งเสียงออกมาอีก

สุขาวดีเห็นแล้ว ก็จองตั๋วเครื่องบินสองใบในขณะเดียวกัน แล้วเอ่ยขึ้นหลีกเลี่ยงปัญหาสำคัญอีกครั้งหนึ่ง : “แกก็สามารถไปเรียนด้วยก็ได้ ตอนนั้นเขาชอบแกที่สุดก็ไม่ใช่ว่าเป็นจดหมายกองนั้นที่แกเขียนหรอกเหรอ? ถึงเวลาที่แกควรจะเติมเต็มให้กับตัวเองได้แล้ว ในโลกนี้ผู้หญิงที่มีความรู้มีการศึกษาคนหนึ่ง จะได้รับการต้อนรับมากกว่านะ”

สุขาวดีเตือนหลานสาวคนนี้อีกครั้งหนึ่ง

แป้งร่ำได้ยินแล้ว ในที่สุดก็ไม่ได้พูดออกมาแล้ว......

——

หลังจากนั้นสองวัน ในที่สุดเส้นหมี่ก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว

อาการบาดเจ็บของเธอความจริงแล้วไม่ได้สาหัสมาก แต่เลือดออกเป็นจำนวนมาก อีกทั้งพื้นฐานร่างกายก็ไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นหลังจากการผ่าตัด จึงนอนอยู่ในห้องไอซียูเป็นเวลาสองวันเต็มๆถึงได้ฟื้นขึ้นมา

หลังจากที่ฟื้นขึ้นมาแล้ว ก็มองไปยังเพดานสีขาวที่อยู่ทางด้านบน สมองที่สลบไปอย่างไม่รู้สึกตัวมาเป็นเวลานาน ยังไม่สามารถนึกขึ้นมาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

จนกระทั่งหลังจากนั้นไม่นาน จู่ๆข้างหูเธอก็มีเสียงที่ดูเซอร์ไพรส์ดังขึ้นมา : “ฟื้นแล้วเหรอ? รู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง?”

เส้นหมี่ : “.......”

ซักพักหนึ่ง ถึงได้หันไปมองยังบุคคลนี้

“คุณลุง?”

“ยังจำได้ ถ้าอย่างนั้นคงจะไม่เป็นอะไรแล้ว ลุงไปรินน้ำมาให้นะ”

ธนาตย์เห็นว่าเธอจำตัวเองได้ จึงรู้สึกโล่งใจ จากนั้นเขาก็รีบเข็นเก้าอี้รถเข็นไปรินน้ำให้กับเส้นหมี่

เส้นหมี่เห็นเช่นนี้แล้วจึงพยายามที่จะลุกขึ้นมาแต่เพิ่งจะขยับตัวนั้นก็สะเทือนไปถึงแผลของเธอ

“อย่าขยับไปทั่วสิ ตอนนี้แกเพิ่งจะฟื้น นอนลงดีๆก่อน”

“……….”

สุดท้ายแล้วเส้นหมี่จึงทำได้เพียงต้องนอนลงอย่างว่าง่าย รอจนคุณลุงรินน้ำมาให้แล้ว เธอก็พิงอยู่ที่หัวเตียงแล้วดื่มน้ำ แล้วเริ่มเอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า