สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 424

บทที่424 เกี่ยวพัน

“คุณหนู……”

มุมปากเสี่ยวฮวนมีคราบเลือด สีหน้าขาวซีดจนน่าตกใจ เธอน้ำตาพรากมองไปที่เย้นหว่าน แววตาสั่นคลอน“ไม่ต้องสนใจฉันค่ะ คือฉันไม่ทำตามกฎเอง จึงต้องรับโทษ”

ลงโทษอะไรรุนแรงขนาดนี้ ตีจนเกือบตาย

“ฉันอยู่ทั้งคน จะไม่ให้ใครทำอะไรเธอได้”

เย้นหว่านคุกเข่าลงข้างๆเสี่ยวฮวนแล้วโอบขึ้นมา เงยหน้า จ้องไปที่ชายถือไม้พลองอย่างดุดัน แล้วมองไปที่กงจืออวีที่อยู่บนโซฟา

“แม่ เรื่องของหนู ไม่เกี่ยวกับเสี่ยวฮวนเลย จะลงโทษก็ลงโทษหนู ไม่เกี่ยวกับเสี่ยวฮวน”

กงจืออวีเห็นเย้นหว่านช้อนอุ้มเสี่ยวฮวน แววตาดูอึมครึม

น้ำเสียงที่สง่าดูไร้ปรานี

“แกเป็นคุณหนู มันเป็นคนรับใช้แก แต่ดันรู้เห็นเป็นใจให้แกหนี บาดเจ็บ มันดูแลแกไม่ดี เรื่องนี้เดิมทีจะรอให้แกหายดีก่อนค่อยลงโทษมัน แต่มันรู้ทั้งรู้ว่าโห้หลีเฉินมา ก็ปิดบังไม่บอก อีกทั้งยังเฝ้าอยู่หน้าประตูให้แก แต่ละเรื่อง ล้วนเป็นความผิดของมัน”

น้ำเสียงตำหนิทำให้เสี่ยวฮวนหวาดกลัวจนตัวสั่นเทา สีหน้าซีดขาว

เธอดูสายตากงจืออวีทั้งน่าเกรงขามและน่ากลัว แววตาดูสิ้นหวัง

คนที่ทำผิดในบ้านสกุลเย้น ล้วนไม่มีจุดจบที่ดี

ถูกไม้พลองตี เป็นแค่จุดเริ่มต้น

“ล้วนเป็นเพราะหนู เสี่ยวฮวนถึงได้ทำแบบนี้”

เย้นหว่านกอดเสี่ยวฮวนที่ตัวสั่นเทาด้วยความปวดใจ ในใจยิ่งรู้สึกผิดยากที่จะสงบ

เธอมองไปที่กงจืออวี พูดอย่างดื้อดึง“แม่ให้เสี่ยวฮวนดูแลหนู หนูก็เป็นนายของเธอ เธอต้องฟังหนู เรื่องนี้ หนูสั่งให้เธอทำเอง ไม่เกี่ยวกับเธอ แม่คะ ปล่อยเสี่ยวฮวนไปเถอะ เธอไม่รู้เรื่อง ถ้าจะลงโทษ จะตี ตีหนู หนูเป็นคนวางแผนหนีเอง และก็หลบพบโห้หลีเฉินเองหนูกำหนดทุกอย่างเอง ไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้น！”

กงจืออวีแววตาสั่นเทาเล็กน้อย มองไปที่เย้นหว่านอย่างครุ่นคิด

“หนูเป็นลูกแม่ แม่จะตีหนูได้ไง แต่คนทำผิด ต้องรับโทษ ความผิดของลูก ต้องมีคนรับโทษแทน”

เย้นหว่านเบิกตาโพลงอย่างตกใจ จ้องมองกงอวีจืออย่างตะลึง

ความผิดของเธอ เสี่ยวฮวนรับโทษเหรอ

“เรื่องอะไรกัน หนูทำหนูรับสิ ไม่ต้องให้เสี่ยวฮวนรับแทน！”

“เสี่ยวหว่าน มันเป็นกฎของตระกูลเย้น”

คำพูดไม่กี่คำ หากแต่ไร้จิตใจ

กงจืออวีโบกมือ สาวใช้ข้างกายออกมาสองคน ขนาบเย้นหว่านซ้ายคนขวาคน ดึงเธอขึ้นมาจากพื้น

เสี่ยวฮวนไม่มีที่พึ่งพิงอีกต่อไป จึงล้มลงกับพื้น ทั้งตัวเต็มไปด้วยบาดแผล เจ็บจนกัดฟันกรอด

ชายถือไม้พลองเดินไปหยุดตรงหน้าเธอ ออกคำสั่ง“คุกเข่า！”

เสี่ยวฮวนตัวสั่นเทา สีหน้าสิ้นหวัง

เธอกัดริมฝีปากที่กลบเลือด คุกเข่าอย่างลำบากยากเย็น

“พัวะ——”

จากนั้น ไม้ก็ฟาดลงบนแผ่นหลังของเธอ

สิ่งที่ตามมาหลังจากเสียงนั้น ร่างอันบอบบางของเสี่ยวฮวนสั่นเทา ราวกับจะล้ม

เย้นหว่านน้ำตาไหลพราก สะอื้นไห้เสียงแหบแห้ง

เธอไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็นตรงหน้า อย่างไรก็คิดไม่ถึง ความผิดของเธอ จะทำให้

เสี่ยวฮวนต้องลำบาก

ไม้พลองกระหน่ำลงไปแบบนี้ เสี่ยวฮวนจะไปเหลืออะไร