สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 450

บทที่450 ไม่ต้องการบ้านเมืองหรืออำนาจ แต่ต้องการสาวงาม

ที่บ้านพักสบายๆ บนภูเขาอันแน่หลัวหลังจากกลุ่มของเย้นหว่านมาแล้ว ก็รีบเคลียร์บ้านพักบนภูเขาทันที จองเหมาทั้งหมด

พนักงานเห็นแขกที่ใหญ่โตขนาดนี้ ก็แบ่งทีมอย่างเป็นเรื่องเป็นราว แล้วก็ต้อนรับพวกเขาอย่างรอบคอบ

ตามความต้องการของหยูซือห้าน ประโยคแรกคือเล่นไพ่

แต่ว่าเขากลับพูดว่า “เล่นไพ่แบบธรรมดาๆ ไม่น่าสนใจเท่าไหร่ ถ้าจะเล่นก็เล่นอะไรที่มันน่าสนใจกว่านั้นหน่อย”

พอพูด หยูซือห้านก็มองไปที่เย้นหว่านอย่างมีความหมายแฝง

เย้นหว่านขมวดคิ้วอย่างลับๆ เล่นไพ่ก็คือเล่นไพ่ หยูซือห้านคนนี้อยากจะเล่นลูกไม้อะไรอีก?

“เสี่ยวหว่านชอบเล่นเกมไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ด ไม่สู้ พวกเราเล่นเกมไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ดกันดีกว่า ให้กรรมการเข้าร่วมด้วย เล่นสามเกมใครได้สองครั้งชนะ”

หยูซือห้านมองเย้นหว่านด้วยสายตาที่อบอุ่น ดวงตาเต็มไปด้วยความเสน่หา

พอบอกว่าจะเล่นเกมไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ด ก็เหมือนเป็นการสารภาพกับเย้นหว่านว่า ถ้าเกิดว่าเขาจะเล่นเขาก็จะเล่นในสิ่งที่เธอชอบ และแม้ว่าเมื่อคืนเขาจะเล่นเกมไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ดไม่เป็น แต่เขาก็ยินยอมที่จะเรียนรู้มันเพื่อเย้นหว่าน

ถ้าเกิดว่าเป็นคนทั่วไป ก็คงจะตื้นตันเพราะความจริงใจนี้ของเขาไปแล้ว

แต่เย้นหว่านกลับขมวดคิ้วแน่น หยูซือห้านคนนี้ ช่างน่าเบื่อเสียจริง

หรือว่าตอนนี้เขายังดูไม่ออกอีกเหรอว่า ไม่ว่าเขาจะทำอะไร ทำยังไง เธอก็จะไม่มีวันรู้สึกอะไรกับเขาเลยแม้แต่นิดเดียว?

พอผ่านเรื่องเมื่อคืนไป ความประทับใจที่เย้นโม่หลินมีต่อหยูซือห้านก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่แล้ว

เขาพูดว่า “ถ้ายังงั้นก็เริ่มกันเถอะ”

กรรมการตัดสินสามารถทำได้ทุกอย่าง แน่นอนว่าไม่มีการคัดค้านในการให้บริการคนอื่น ก็เตรียมจะนั่งลงและเข้าร่วมด้วย

ตอนนี้เอง โห้หลีเฉินก็พูดอย่างไม่ชักช้าว่า

“เดี๋ยวก่อน”

เขาก้าวยาว เดินไปตรงหน้าของเย้นหว่าน ค่อยๆ ก้มหน้าลง แล้วก็จ้องมองเธออย่างแผ่วเบา

มุมปากของเขามีรอยยิ้มที่รักและทะนุถนอม “ในเมื่อมันเป็นเกมที่เธอชอบ ถือว่าเป็นการฆ่าเวลาเป็นเพื่อนเธอ ตำแหน่งที่สาม ให้เธอเล่นแล้วกัน”

เย้นหว่านอึ้งไป การพนันของพวกเขาทั้งสองคน จะให้เธอเข้าร่วมด้วยยังงั้นเหรอ?

ถึงแม้ว่าเกมไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ดนี้ต้องอาศัยทั้งสามคนถึงจะเล่นได้ แต่ว่าถ้าเกิดว่าเธอเข้าร่วมละก็ ……เธอต้องแอบช่วยโห้หลีเฉินอย่างแน่นอน

หรือว่า โห้หลีเฉินอยากจะอาศัยเส้นสายกับเธอยังงั้นเหรอ?

พอคิดได้แบบนี้ ดวงตาของเย้นหว่านก็เป็นประกาย เธอยิ้มจนตาหยีแล้วพูดว่า “ก็ได้ ฉันร่วมด้วย”

ใบหน้าที่หล่อเหลาของหยูซือห้านมืดมน เขาจะมองความคิดของเย้นหว่านไม่ออกได้ยังไง เธอต้องมาเพื่อช่วยโห้หลีเฉินอย่างแน่นอน

จนถึงตอนนั้นพวกเราจะเป็นสองรุมหนึ่ง ต่อให้เขาอยากจะชนะ ก็ไม่ง่ายแล้ว

สมควรตายจริงๆ

หยูซือห้านดึงนิ้วตัวเองเบาๆ เม้มปาก แต่ว่าก็ไม่ได้ออกปากปฏิเสธ

เริ่มแรกเขาบอกว่าจะเล่นเกมนี้เพราะว่าเย้นหว่าน ตอนนี้กู้ซึงกลับให้เย้นหว่านเข้ามาร่วมด้วยเพราะเหตุผลเรื่องฆ่าเวลา ถ้าเกิดว่าเขาบอกว่าไม่ได้ ก็เหมือนเป็นการตบหน้าตัวเองไม่ใช่เหรอ?

หลังจากพลาดท่า ถ้าพูดไปก็อายเขา หยูซือห้านก็ยังคงมีรอยยิ้ม “ในเมื่อเป็นแบบนี้ นี่ก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว เสี่ยวหว่าน มาเล่นเป็นเพื่อนพวกเราสิ”

น้ำเสียงนี้ พูดเหมือนกับว่าเขาตั้งใจเล่นกับเธอเป็นพิเศษ

เย้นหว่านกลอกตาอย่างรังเกียจ เธอไม่มองหน้าหยูซือห้านด้วยซ้ำ แล้วก็นั่งลงข้างโต๊ะ

โห้หลีเฉินกับหยูซือห้านนั่งอยู่ด้านซ้าย และด้านขวาของเธอ

เพื่อความเสมอภาค กรรมการยังเป็นคนแจกไพ่เหมือนเดิม

เกมแรก เย้นหว่านเป็นเจ้าของที่ดิน

เย้นหว่านถือไพ่แล้วก็สอบถาม “ถ้าเกิดว่าฉันชนะ หรือว่าแพ้ เกมนี้จะตัดสินยังไง? ”

โห้หลีเฉินกับหยูซือห้านติดต่อกัน แพ้หรือชนะก็ร่วมเสพด้วยกัน แต่ว่านี่เป็นการแข่งขันระหว่างพวกเขาทั้งสองคน ระหว่างพวกเขาต้องมีการแยกผู้แพ้และผู้ชนะ

โห้หลีเฉินมองเย้นหว่าน แล้วก็ยิ้มจางๆ “ไม่เป็นไร ชนะสองในสามเกม”

ความหมายก็คือ สองเกมหลังจะเป็นการตัดสินผู้แพ้หรือชนะยังไงยังงั้น

และเกมนี้ก็ดำเนินการต่อไป ถือว่าเล่นเป็นเพื่อนเย้นหว่าน

เย้นหว่านรู้สึกอบอุ่นหัวใจ เธอคลี่ยิ้มให้โห้หลีเฉิน