บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 574

บทที่ 574 จงใจให้ความแตก

ในที่สุดซ่านจินจื๋อก็เข้าใจสาเหตุที่กู้อ้าวเวยต้องรุกหนักเมื่อคืนนี้

ตอนนี้ได้ยินเสียงเรียกที่น่าแปลกของซูพ่านเอ๋อ จู่ ๆก็เจ็บตรงหน้าผากขึ้นมา　　

กู้อ้าวเวยกำลังเพลิดเพลินกับความโกรธของซูพ่านเอ๋อที่แสดงออกมาให้เห็น ในสถานที่ซึ่งซูพ่านเอ๋อมองไม่เห็น จิ้มลงไปบนริมฝีปากของตนเอง เมื่อคืนนี้นางได้กัดไปโดยตรง อย่างไรก็ตามผู้ชายก็ไม่อาจจะมีความสามารถจัดการกับอารมณ์ที่ถูกกระตุ้นได้

“มันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย” ซ่านจินจื๋อพูดตรงไปตรงมา “จัดถ้วยกับตะเกียบอีกชุดมาให้พ่านเอ๋อ”　　

ซูพ่านเอ๋อโกรธมาก เมื่อคิดว่าเมื่อคืนนี้ซ่านจินจื๋ออยู่บนเตียงกับคนชั้นต่ำคนนั้น นางต้องการจะไปหาคนคนนั้น แล้วหั่นนางออกเป็นชิ้น

“อ๋องจิ้งหล่อเหลาสง่าผ่าเผย กลัวว่าผู้หญิงนับไม่ถ้วนล้วนอยากตะครุบไปครอบครอง ตราบใดที่ไม่เอาไปล้อเล่นก็ยังดี” กู้อ้าวเวยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา วางอาหารเช้าในมือลง แล้วรีบออกไป

ซูพ่านเอ๋อเพียงแต่รู้สึกว่ากู้อ้าวเวยกำลังโกรธในเรื่องที่เคยผ่านมา ในเวลานี้เมื่อเห็นว่าซ่านจินจื๋อยังคงสงบนิ่ง จึงขยับขึ้นไป “ผู้หญิงที่อยู่ด้านนอกนั่นสะอาดตรงไหน ก็ล้วนแต่คิดถึงผลประโยชน์และอำนาจที่ได้จากท่านพี่จื๋อ แต่ไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีอะไร ท่านพี่จื๋อต้องระมัดระวังไว้นะ”

ผู้หญิงที่เพิ่งจะร้องเรียกอย่างแปลกๆ จู่ ๆก็มาแสดงความเข้าใจเสียอย่างนั้น　

ซ่านจินจื๋อไม่ชอบใบหน้าของนางที่เปลี่ยนไปในตอนนี้ แต่ก็ยิ่งคิดยิ่งอยากต่อยตัวเองสักหมัด แต่ตอนนี้ได้แต่พยักหน้าอย่างเฉยเมย “ช่วงหลายวันนี้ข้ามีธุระมากมายต้องทำ เจ้าก็เดินเล่นด้วยตัวเองไปก่อนนะ”

“เรื่องที่ต้องทำเพื่อแนวหน้าใช่ไหม” ซูพ่านเอ๋อถามอย่างระมัดระวัง

“กู้เฉิงต้องการพาเจ้ากลับไป ข้ากำลังจัดการเรื่องนี้” ซ่านจินจื๋อให้เหตุผลอย่างไม่เป็นทางการ　

ตอนนี้ซูพ่านเอ๋อยิ้มได้อีกครั้ง แม้ว่าในตอนนี้ระหว่างนางและซ่านจินจื๋อมีความบาดหมางกัน แต่ตอนนี้ซ่านจินจื๋อยังคงต้องการให้นางอยู่ข้างกายไม่ใช่หรือ

สิ่งที่ซ่านจินจื๋อพูดออกไปคือสิ่งที่จริงจัง แต่กลับไม่เหมือนอย่างที่ซูพ่านเอ๋อคิดไว้　　

ฝ่ามือที่ใหญ่โตนั้นได้โอบกอดนางแน่นในอ้อมแขน กู้อ้าวเวยทำอะไรไม่ได้ ได้แต่วางเครื่องเขียนในมือลง ยกมือขึ้นต้านเขาที่คิดจะเข้ามาในซบซอกคอของตนเอง “เจ้าชิดมากเกินไปแล้ว ไม่กลัวคนอื่นจะมองเป็นเรื่องน่าขันหรือ”　

“ใครกล้าหัวเราะเยอะข้า” ซ่านจินจื๋อยกเปลือกตาขึ้นอย่างเกียจคร้าน ยังคงดึงคนนั้นเข้ามาในอ้อมแขน มือข้างหนึ่งก็กดไหล่ของนางที่กำลังดิ้นรน พูดด้วยเสียงต่ำ “หากข้าไม่ตามติดเจ้าในทุกวัน ก็ไม่รู้เลยว่าเจ้าจะหนีออกไปอีกเมื่อใด”　

ต้องขำกับสิ่งที่ผู้ชายพูด กู้อ้าวเวยหันไปมองเขา “ตั้งแต่ข้าสัญญากับเจ้า ข้าไม่มีวันผิดสัญญา แต่ข้าก็มีความอยากรู้ หากเจ้าไม่ได้สัมผัสซูพ่านเอ๋อ นางจะสามารถเข้าโดยตรง.....”

“ข้าอยากจะพูดออกมาว่าเครื่องหมายนี้เจ้าเป็นคนทิ้งเอาไว้” ซ่านจินจื๋อเริ่มมีสายตาเย็นชา “เจ้ายังอยากจะเล่นกับนางไปถึงเมื่อไร”

“อีกไม่นานก็จะเข้าสู่การล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วง ฮ่องเต้อนุญาตให้ข้าเข้าร่วมได้แล้ว” กู้อ้าวเวยขยับนิ้วของนางกดนับวัน พูดออกไปด้วยเสียงต่ำ “พรุ่งนี้ ฮ่องเต้น่าจะให้คนมาส่งข่าวเจ้า”

“การล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วงหรือ”　

“การล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วงครั้งนี้ข้าต้องไปเป็นทูตของแคว้นเอ่อตาน จะไปเพียงครั้งเดียว ไม่เพียงแค่นั้น กลัวว่ากู้เฉิงและอ้ายหยินจะส่งคนไปที่นั่นด้วยเช่นกัน อ้ายจืออาจจะไม่สามารถมาได้ แต่หากกู่เซิงมา ข้าก็ไม่สามารถจะทำอะไรมากได้” กู้อ้าวเวยพยักหน้า “ส่วนทางด้านของซูพ่านเอ๋อนี้ ต้องรอให้กู่เซิงเป็นผู้มาช่วยนาง”

“กู่เซิงต้องการให้นางทำอะไร”　

“ต้องการหาคนทำให้นางตั้งครรภ์ ให้นางมีลูกให้กับเจ้า นางก็ไม่ต้องเป็นห่วงสถานะของตัวนางแล้ว” กู้อ้าวเวยยิ้มอย่างเย็นชา และค่อยๆเงยหน้าขึ้น “แม้ว่าร่างกายของนางจะไม่เหมาะกับการตั้งครรภ์ แม้ว่าจะตั้งครรภ์แต่ก็ไม่อาจจะคลอดออกมาได้ แต่นางมีวิธีจะยัดเยียดความผิดให้ข้า ทำให้เจ้าออกห่างจากข้า วัตถุประสงค์ของนางก็สำเร็จแล้ว”