จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 236

จนกระทั่งเจียงชื่อจากไป สือเหวินปิ่งพูดด้วยรอยยิ้มเย็นชาว่า "โลกสมัยนี้ หมาแมวที่ไหนก็วิ่งออกมาร้อง คนที่ไม่ได้รับการศึกษาและไร้ทักษะ ยังกล้าออกมาสะบัดหางต่อหน้าผู้เชี่ยวชาญ เหอๆ"

ซินยุ่นสงบสติอารมณ์ลง

เดิมทีภาระหน้าที่ก็บีบจนเธอหายใจไม่ออก แต่เมื่อครู่ได้ยินข่าวของพี่ชายยิ่งทำให้โกรธจนควบคุมไม่ได้

ผ่านไปสักพัก เธอถึงค่อยๆพูดออกมา “ไม่พูดถึงเทพเจ้านั่นละ พวกเรากลับมาเรื่องเดิม คุณสือ สำหรับอาการป่วยของพ่อ คุณมั่นใจกี่เปอร์เซ็นต์?”

สือเหวินปิ่งพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าจะบอกว่าร้อยเปอร์เซ็นต์ก็คงเกินไป ผมน่าจะมีประมาณเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์เท่านั้น”

ถ้าสือเหวินปิ่งสามารถพูดออกมาว่า 'เก้าสิบเก้า' แสดงว่าอาการนี้ไม่มีปัญหาอะไร

ใบหน้าของซินยุ่นเผยความดีใจ

“งั้นก็ขอเชิญคุณชายสือไปรักษาพ่อของฉันโดยเร็วที่สุด?”

สือเหวินปิ่งกระแอม "อันนั้น ก่อนอื่น ผมอยากจะยืนยันกับซินยุ่นก่อน เงื่อนไขที่คุณสัญญายังคงใช้ได้ใช่ไหม?"

“ใช้ได้! ขอเพียงแค่คุณรักษาโรคของพ่อฉันได้ เธอก็จะยกกรรมสิทธิ์ในคลินิกให้คุณครึ่งหนึ่ง”

“ไม่ ผมหมายถึงเงื่อนไขอีกข้อหนึ่ง”

ซินยุ่นตกตะลึงและเข้าใจความหมายของสือเหวินปิ่งในทันที

เขาต้องการตัวเธอ!

นี่ไม่น่าแปลก วีรบุรุษคู่สาวงาม โดยเฉพาะผู้หญิงที่สวยอย่างซินยุ่น ยิ่งจะเป็นที่ต้องการของผู้ชายจำนวนมาก

สือเหวินปิ่งก็เป็นผู้ชาย

เป็นผู้ชาย ก็จะรักสาวงาม

ซินยุ่นกัดริมฝีปากของเธอ แม้ว่าเธอจะไม่สนใจสือเหวินปิ่งมากนัก แต่เธอก็รู้ว่าความขัดแย้งระหว่างสองตระกูลนั้นไม่ถือว่าเล็ก

แต่เพราะความเจ็บป่วยของพ่อเธอ เธอจึงยอมลำบากตัวเอง

พูดย้อนกลับมาอีกที ตระกูลสือก็เป็นตระกูลใหญ่เช่นกัน ทุกวันนี้พ่อของสือเหวินปิ่งก็เป็นผู้นำในวงการแพทย์ที่มีชื่อเสียง แต่งงานกับเขาก็ไม่ได้ลำบากอะไรมั้ง?

ซินยุ่นพยักหน้า “วางใจเถอะ ทุกสิ่งที่ฉันสัญญา ใช้ได้หมด”