จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 290

หากเป็นคนธรรมดาไม่มีทางหลีกเลี่ยงกระสุนปืนในระยะสั้นๆ เช่นนี้ได้อย่างแน่นอน ความเร็วรวดเร็วอย่างมาก！

แม้ว่าเป็นเทพแห่งสงครามชูร่า เขาก็เป็นคน ไม่ใช่เทพ

ซูสวนตกใจจนร้องกรี๊ดออกมา กังวลว่าเจียงชื่อจะถูกยิงตาย

แต่……

ช่วงเวลาที่หวังทงยกมือขึ้นลั่นไก เจียงชื่อได้เตรียมตัวไว้แล้ว ก้าวไปทางข้างๆอย่างเบาๆครึ่งก้าว กระสุนลอยเฉี่ยวผ่านเสื้อผ้าของเขาอย่างปาฏิหาริย์

ทันใดนั้นดังปัง พุ่งเขาทำลายในกำแพงแล้ว

หวังทงอึ้งไปครู่หนึ่ง “เฮ้ย เด็กน้อย ฝีมือใช้ได้เลยนะ ”

เขาไม่ให้โอกาสได้พูดอธิบาย ปังปังปัง ยิงหลายนัดติดต่อกัน แต่เจียงชื่อก็เหมือนกับเล่นมายากลยังไงอย่างนั้น กระสุนทุกนัดล้วนแต่เฉียดร่างกายของเขาไป อย่าคิดว่าจะยิงโดนเขาได้แม้แต่นัดเดียว

ความแข็งแกร่งนี้ คนที่ได้ยินเข้าก็จะต้องตกใจมาก

หวังทงถึงจะตระหนักได้ว่าเหตุการณ์มันไม่ปกติ จึงรีบให้ลูกสมุนเข้ามาช่วยยิง

ปินกระบอกเดียวจัดการเขาไม่ได้ ปืนสี่ห้ากระบอกมาร่วมยิงด้วยกันก็คงจะได้แล้วมั้ง？ไม่เชื่อหรอกนะ หรือว่าเจียงชื่อจะมีเวทมนตร์คาถางั้นเหรอ？

แต่ตอนที่พวกเขากำลังจะลั่นไกนั้น เจียงชื่อก็โค้งเอวลงหยิบหินกรวดที่อยู่บนพื้นขึ้นมา พูดอย่างเนิบๆว่า “ลูกศรไร้ซึ่งขนจางชิง”

“ใคร？”

หวังทงและพวกมีสีหน้าที่สับสน

เจียงชื่อส่ายหน้าอย่างจนใจ “มีเวลาว่างก็อ่านหนังสือให้มากๆหน่อย ไม่สามารถสื่อสารกับกลุ่มคนโง่อย่างพวกแกได้จริงๆ”

ชู่วๆๆๆ กรวดสามสี่เม็ดลอยออกไปแล้ว

แต่ละเม็ดก็ลอยกระแทกเข้าไปยังบนมือของคนสามสี่คนที่อยู่ตรงข้าม ทันใดนั้นมือของแต่ละคนก็พิการแล้ว แม้แต่จะจับก็จับไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องลั่นไกเลย

เพี๊ยะๆๆๆ ปืนสามสี่กระบอกล้วนตกลงบนพื้นแล้ว