ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1383

ดาบยาวของเย่เทียนที่เต็มไปด้วยพลังของความแข็งแกร่งได้กวาดไปบนร่างของอะยิยามู

เมื่ออะยิยามูต้องมาเผชิญกับผลลัพธ์ดังกล่าว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สามารถยอมรับมันได้ เขามองไปที่เย่เทียน ด้วยกิริยาท่าทางที่อ้าปากค้าง ราวกับว่ายากที่จะยอมรับจุดจบที่เป็นเช่นนี้

สาตที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่งของเขาได้ค่อยๆ จางหายไป แทนที่ด้วยความโล่งใจ

หลังจากอะยิยามูบ้าคลั่ง เขาก็กลายเป็นครึ่งคนครึ่งผีไป เขาก็ชอบทำบางอย่างที่เขาเกลียดมากซึ่งนั่นก็ทำให้เขาทุกข์ทรมานมากเช่นกัน

การทรมานที่แทงทะลุเข้าไปในร่างของเขา

แต่โชคดีที่ตอนนี้ อะยิยามูไม่ต้องทนทุกข์แบบนี้อีกต่อไป

"ขอบ……ใจ!"

อะยิยามูพูดเสร็จก็ก้มหน้าลง ไร้ลมหายใจอีกเลย

เย่เทียนไม่ได้รู้สึกถึงความสุขของการชนะของการต่อสู้ครั้งนี้ แต่เขากับส่ายหัวอย่างน่าเสียใจ

การเดินทางของศิลปะการต่อสู้นั้นยากและเต็มไปด้วยอัตรา หากว่าคุณประมาทเพียงเล็กน้อยคุณอาจจะตกลงไปในขุมนรกนั้น แม้ว่าคุณจะมีพลังที่เหนือคนธรรมดาทั่วไป แต่ก็ต้องแบกรับภาระหน้าที่ที่คนธรรมดาเขาทำไม่ได้เช่นกัน

เย่เทียนเก็บกวาดทำความสะอาดหลังจบศึกไปและเขาก็เดินออกจากอาณาจักรลึกลับไป

ครั้งนี้ได้นำทีมมาสัมผัสฝึกประสบการณ์ ด้านหนึ่งก็เพราะคืนหนี้บุญคุณ และอีกด้านหนึ่งก็เป็นเพราะสำนักตงฝู อยู่เบื้องหลังของเรื่องนี้

เมื่อเขาออกมาพร้อมกับทีมพิเศษของเขา เขาก็ได้พบกับสายตาอันเย็นชาของหลี่ชื่อหาว

เย่เทียนยักไหล่ทำท่าทางไม่แคร์ แล้วเดินออกไปพร้อมกับผู้คนมากมาย

เมื่อมีเขาอยู่พวกสัตว์ประหลาดทั้งหลายเหล่านี้ก็ไม่สามารถสร้างปัญหาได้ และการเลือกแข่งขันครั้งนี้ก็ไม่มีอะไรที่ต้องลุ้นกันอีก ว่าใครที่เป็นฝ่ายชนะ

ครั้งนี้หลี่ชื่อหาวได้แพ้ไป ในใจเขาก็รู้ถึงความแข็งแกร่งของเย่เทียน เขาถึงได้เดินกลับไปที่บ้านของเขา

“คารวะหัวหน้าสำนัก!”

"ลุกขึ้นได้!"

ในห้องของหลี่ชื่อหาว มีชายชราที่มีหน้าเหมือนเด็กนั่งบนเก้าอี้ไม้ พยักหน้าด้วยความพึงพอใจหลังจากได้เห็นหลี่ชื่อหาว

ทำให้หัวหน้าสำนักผิดหวัง เย่เทียนเก่งกาจจริงๆ ครับ! "

หลี่ชื่อหาวพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

จั่วหลีหัวหน้าสำนักสำนักตงฝูส่ายหัว: "นี่ไม่ใช่ความผิดของคุณ! เย่เทียนเกรี้ยวกราดเกินไป มิฉะนั้นท่านก็ไม่มาด้วยตัวเอง!"

“ท่านจะลงมือเองหรือ”

หลี่ชื่อหาวตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนี้ จากนั้นจึงรีบเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ชายชรา

"ใช่!"

จั่วหลี ยืนขึ้นช้าๆ แล้วเดินไปข้างๆ ของหลี่ชื่อหาว ด้วยรอยยิ้มของเขา: "เดิมทีฉันอยากจะรอดู แต่ตอนนี้เย่เทียนเกรี้ยวกราดมาก ถ้าไม่รีบสั่งสอน กลัวเขาจะเหิมเกริมมากไปกว่านี้!”

หลี่ชื่อหาวซ่อนความตกใจไว้ในใจไม่ได้ นานแค่ไหนแล้วที่ จั่วหลี ไม่ได้ลงมือด้วยตัวเอง?

ตั้งแต่ที่จั่วหลีเข้าสู่แดนเสวียนและเข้าฌานฝึกฝน ดูเหมือนว่าไม่มีใครได้เห็น จั่วหลีลงมืออีกเลย แต่ถึงกระนั้นทุกคนก็รู้ถึงฝีมือของ จั่วหลี แข็งแกร่งเพียงใด และอยู่ในประเภทที่ไม่มีใครกล้าจะมาหาเรื่อง

“ถ้าเป็นหัวหน้าสำนักลงมือเอง นั่นก็แปลว่าไม่มีใครสามารถต้านได้!”

"ฮ่าๆๆๆ!"

เมื่อเจอกับคำประจบของ หลี่ชื่อหาว จั่วหลีดูมีความสุขมาก เงยหน้าขึ้นและหัวเราะเสียงดัง จากนั้นก็ตบไหล่ของ หลี่ชื่อหาว

ทันใดนั้น หลี่ชื่อหาวรู้สึกว่าร่างกายของเขาอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา

จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงที่น่ากลัวของ จั่วหลี: "แต่ก่อนหน้านั้น ฉันคงต้องการยืมร่างกายของคุณ! ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่ทิ้งครอบครัวของคุณแน่นอน!"

หลี่ชื่อหาว พยายามที่จะสู้ แต่มันก็ไร้ประโยชน์ และในที่สุดก็โดน จั่วหลีดูดเลือดจนหมดตัว

"รสชาติจะสดอร่อยอะไรเช่นนี้เนี่ย!"

จั่วหลีเลียริมฝีปากของเขา สายตาที่เต็มไปด้วยความเยือกเย็น

“เย่เทียน!”

จั่วหลียิ้มอย่างชั่วร้าย แล้วจากไปอย่างเงียบ ๆ และตรงไปยันบ้านของเย่เทียน ราวกับนกฮูกกลางคืน

เยเทียนกำลังนั่งสมาธิอยู่ในห้อง ทันใดนั้นกระดาษทองในร่างกายของเขาสั่นไหว และจากนั้นก็รู้สึกถึงความอันตรายที่รุนแรง ทำให้เขาลืมตาขึ้นมาทันที จากนั้นจึงรีบหลบไปด้านข้างอย่างไม่ลังเล

บูม! "

ห้องทรุดตัวลงอย่างกะทันหัน แล้วก็เห็นใบหน้าของ จั่วหลีเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว

“คนจากสำนักตงฝู?”

“สัตว์เดรัจฉาน คาดไม่ถึงว่าเย่เหว่ยเย่าไอโง่นั่น จะเอาของสำคัญอย่างกระดาษทอง ไว้กับนาย!”

หลังจากจั่วหลีพูดเสร็จก็ไม่สามารถซ่อนความตื่นเต้นในดวงตาของเขาได้

กระดาษทองนี้มีทางชาฝึกฝนโดยตรง ทลายสิ่งของอันล้ำค่าของแดนที่มีอยู่แล้ว น่าเสียดาย ที่เขาได้ปกหนังสือของกระดาษทอง แต่เพราะปกหนังสือนี้ ปัจจุบันเขาจึงมีพลังบำเพ็ญเช่นนี้