ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 16

ตอนแปดโมงเช้า เย่เทียนนั่งอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่งในย่านใจกลางเมืองกำลังกินอาหารเช้าอยู่

หลังจากกินบะหมี่ชามหนึ่งหมด มีรถตู้บีเอ็มดับเบิลยูคันหนึ่งจอดอยู่ตรงตึกสูงระฟ้าตรงข้ามถนนใหญ่พอดี จากนั้นมีภาพหญิงสาวที่รูปร่างมหัศจรรย์คนหนึ่งเดินลงมาจากในรถ

เย่เทียนมองเธอเดินเข้าประตูใหญ่ของบริษัท จึงลุกขึ้นยืนทิ้งเงินสิบหยวนเอาไว้จ่ายค่าอาหาร

ที่อยู่ตรงข้ามเขา เป็นตึกสำนักงานของบริษัทแซ่เฉิน ทุกวันเฉินหวั่นชิงจะมาถึงบริษัทในเวลานี้เป็นประจำ

เมื่อแน่ใจว่าเฉินหวั่นชิงไม่เป็นอะไร เขาก็ออกไปจากร้านอาหารเช้า เย่เทียนเดินไปบนถนนใหญ่อย่างเชื่องช้า

เอี๊ยด!

ในเวลานี้เอง รถหรูคันหนึ่งจอดลงกะทันหัน ขวางทางเย่เทียนไว้

“โอ๊ะ นี่ไม่ใช่เย่เทียนเหรอ? เด็กเลี้ยงของเฉินหวั่นชิง นึกไม่ถึงจะเดินอยู่ที่นี่? ไม่กลัวขายหน้าเหรอ?”

คำพูดเยาะเย้ยที่ยั่วโมโหคนอื่นลอยมา ทันใดนั้นเป็นหลิวจื่อหยังลงมาจากในรถ เดินมาถึงข้างหน้าเย่เทียนแบบยกเท้าสูง

ก่อนหน้านี้ที่โรงพยาบาล เย่เทียนเพียงแค่ลงโทษเพื่อตักเตือนเขาไปเบาๆ และไม่ได้ทำเขาบาดเจ็บสักนิด พักผ่อนวันเดียวก็สามารถฟื้นตัวกลับมาได้

เย่เทียนชายตามองอีกฝ่ายแวบหนึ่ง เขารู้ว่าหลิวจื่อหยังคนนี้มีส่วนร่วมทำให้เขาโดนจับขณะที่กวาดล้างค้าประเวณี แต่ว่าตอนนี้เย่เทียนไม่มีอารมณ์ใส่ใจพวกกระจอกแบบนี้ ถือโอกาสไม่สนใจเขา เอียงตัวอยากเดินไป

“อย่ารีบร้อนไปสิ!”

หลิวจื่อหยังจะให้เขาสมปรารถนาได้ที่ไหนกัน มองเย่เทียนจากบนลงล่างอย่างเย้ยหยัน “ให้ฉันพูด แกจะมีหน้าอยู่ที่ตระกูลเฉินต่อได้ยังไงล่ะ? ไร้ความสามารถ ไม่มีเบื้องหลัง คนแบบแกนี้ อยู่ใต้เงาของผู้หญิงงดงามอย่างหวั่นชิง จะไม่รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจรึไง?”

“ถ้าเปลี่ยนเป็นฉัน คงเอาหัวกระแทกให้ตายไปตั้งแต่แรกแล้ว ทำไมถึงต้องมาอับอายอยู่ต่อหน้าคนบนโลกนี้ด้วย?”

เขาเหน็บแนมเย่เทียนอย่างไม่เกรงใจแม้แต่น้อย ไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาสักนิดหนึ่ง

เย่เทียนหยุดฝีเท้าลง ย้ายสายตาไปบนตัวเขา “แกพูดจบแล้ว?”

“เอ่อ......”

หลิวจื่อหยังตะลึงแล้ว มองท่าทางของเย่เทียนที่ไม่ได้โมโหโดยสิ้นเชิง คิดในใจเรื่องราวนี้ดูท่าไม่ถูกต้องนะ!

เปลี่ยนเป็นใครก็ตามแต่สักคน ถูกเขาเหน็บแนมขนาดนี้ ย่อมต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแน่

แต่เย่เทียนกลับพูดว่าแกพูดจบแล้วมาประโยคหนึ่งอย่างสบายๆ ทำให้การเหยียดหยามของเขาไม่มีประโยชน์เลยทันที ในใจไม่เพียงไม่มีความรู้สึกสะใจที่ได้เหยียบย่ำคนอื่น แต่กลับทำให้เขารู้สึกโกรธแค้นอย่างน่าประหลาด

“แกแม่งมันบ้ารึไง! ขอเตือนแกไว้อย่าง รีบไปจากเฉินหวั่นชิงซะ ไม่อย่างนั้น......”

“ไม่อย่างนั้นจะทำไม? หลิวจื่อหยัง หวั่นชิงไม่สนใจแก ดังนั้นเลยอยากมาหาความรู้สึกมีตัวตนจากบนตัวฉันบ้าง?”

เย่เทียนหัวเราะเยาะ “น่าเสียดาย ในความคิดฉัน แกก็คือตัวตลกที่เต้นแร้งเต้นกาตัวหนึ่งเท่านั้น!”

เรื่องปากดีพูดปลิ้นปล้อน หลิวจื่อหยังสู้เย่เทียนได้ที่ไหน ชี้หน้าเย่เทียน อยากเริ่มด่า “แก......”

เขาเพิ่งส่งเสียงมาได้คำหนึ่ง กลับถูกเย่เทียนขัดจังหวะอย่างไร้ปรานีทันใด “แกอะไร แกคิดว่าตัวเองเป็นดอกไม้สด แล้วฉันเป็นใบไม้มาขับให้แกเด่นขึ้นงั้นเหรอ? อยากใช้ความยากจนของฉัน มาขับให้ความรวยของแกเด่นขึ้น? อยากใช้คุณธรรมสูงของฉัน มาขับให้คุณภาพเลวของแกนั้นโดดเด่น?”

“ถ้ามาหาเรื่องฉันอีก ฉันตีแกให้พิการแน่!”

เย่เทียนด่าทออย่างแรงไปยกหนึ่ง ด่าหลิวจื่อหยังถึงอกถึงใจไปโดยตรง

“แก......แกยังมีการศึกษาอยู่บ้างหรือเปล่า!”

หลิวจื่อหยังตะโกนแบบโมโหเดือดดาล

เย่เทียนส่งเสียงหัวเราะ พูดอย่างคล่องแคล่ว “ตอนแกเจ็ดขวบแอบดูแม่เลี้ยงอาบน้ำ ตอนอายุสิบสองปีใช้น้ำเดือดลวกแมวของปู่แกตาย แถมยังใส่ร้ายว่าลูกพี่ลูกน้องแกทำอีก ทำให้เขาโดนขังอยู่สามเดือน ตอนอายุสิบเจ็ดแกใช้ยาเสน่ห์ขืนใจสาวสวยของชั้นเรียนแล้ว เดือนก่อนยังมีผู้หญิงคนหนึ่งทำแท้งกระโดดตึกเพราะแก”

“คนเลวอย่างแกนี้ มีสิทธิ์มาพูดเรื่องการศึกษากับฉัน?”

“แก......แกอย่าพูดมั่ว!”

หลิวจื่อหยังสีหน้าเปลี่ยนรุนแรง ลูกตาหดฉับพลัน มองเย่เทียนแบบไม่อยากเชื่อ

เรื่องพวกนี้เป็นความลับในใจของเขาทั้งนั้น เจ้าหมอนี่รู้ได้อย่างไร?

“พูดมั่วหรือไม่ แกรู้ดีอยู่แก่ใจ”