ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 18

เย่เทียนยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย ตอนที่เห็นภาพคนตรงหน้าชัดๆ โดยเฉพาะตอนที่พี่เบียวยืนอยู่ด้านหลังหลิวจื่อหยัง สีหน้าอดดูแปลกประหลาดขึ้นมาไม่ได้

“ฮ่าๆ ตกใจจนค้างเลยสิ?”

หลิวจื่อหยังเห็นแบบนี้ เพียงคิดว่าเย่เทียนตกตะลึงแล้ว จึงหัวเราะดังสองทีอย่างได้ใจ

เขามัวแต่กระหยิ่มยิ้มย่อง ไม่ได้สังเกตพี่เบียวที่อยู่ข้างกายเขาโดยสิ้นเชิง เวลานี้กำลังทำท่าทางเหมือนเจอผีตอนกลางวันแสกๆ!

พี่เบียวเป็นคนนำหน้าพุ่งเข้ามา ดังนั้นวินาทีแรกที่มองเห็นหน้าตาของเย่เทียนชัดเจน ชั่วขณะนั้นในใจปรากฏภาพเหตุการณ์ที่ก่อนหน้านี้ถูกเย่เทียนถีบกระเด็นไปไกลหลายเมตร ความรู้สึกหวาดกลัวก็ผุดขึ้นมาเอง!

หลิวจื่อหยังไม่รู้ว่าพี่เบียวที่อยู่ด้านหลังกำลังคิดอะไร สีหน้าของเขาดุร้ายไร้ที่เปรียบ นึกถึงความอัปยศอดสูที่เย่เทียนมอบให้เขา เขากุมหมัดแน่นโดยจิตใต้สำนึก ตัดสินใจว่าต้องให้เย่เทียนชดใช้อย่างสาสม!

“เย่เทียน แกที่รู้จักเอาตัวรอดก็คุกเข่าขอร้องฉันซะ ไม่แน่ว่าฉันอารมณ์ดีอาจจะพิจารณาปล่อยแกไปสักครั้ง!”

หลิวจื่อหยังโอหังอวดดีมากที่สุดเลย ท่าทางครั้งที่สองนั้น เหมือนแปลงร่างเป็นมีดและเขียง ส่วนเย่เทียนก็คือเนื้อปลาที่ปล่อยให้เขาฆ่าแกง

พี่เบียวฟังจนเหงื่อผุดเต็มหน้าผาก ประสบการณ์ก่อนหน้านี้ยังชัดแจ้งในหัวสมอง เผชิญหน้ากับวายร้ายแบบนี้เขากล้าหาเรื่องที่ไหนกัน อยากจะหมุนตัวกลับไปเดี๋ยวนี้เลย

เพียงแต่ เขาเพิ่งมีความคิดนี้ขึ้น กลับตาไวมองออกว่าเย่เทียนกะพริบตาให้ตนเอง จึงรีบลบความคิดที่จะหนีไปทิ้งทันที

เขาสามารถมาอยู่ในตำแหน่งของปัจจุบันนี้ได้ หากไม่พูดถึงคุณค่าด้านพละกำลังของตัวเอง ด้านสติปัญญาย่อมไม่โง่เป็นธรรมดา

หลังจากตกตะลึงไปก็เดาความคิดของเย่เทียนได้ทันที เหลือบตามองท้ายทอยของหลิวจื่อหยังอย่างสงสาร แล้วแอบส่ายหน้า

หาเรื่องใครไม่เอาล่ะ? ต้องไปหาเรื่องเย่เทียนวายร้ายคนนี้ อยากหาที่ตายจริงๆ!

เห็นเย่เทียนที่ไม่โวยวายสักนิด ไฟโกรธในใจหลิวจื่อหยังปะทุขึ้นพึ่บๆ ด่าว่าแบบโหดเหี้ยม “เย่เทียน ในเมื่อแกไม่ยอมก้มหัวให้ฉัน งั้นก็อย่ามาโทษฉันแล้วกัน!”

หลังจากหยุดไป เขาก็หันหน้ามา ชี้นิ้วไปยังเย่เทียน พูดกับพี่เบียวไปด้วย “พี่เบียว ขอเพียงนายจัดการไอ้หมอนี่ให้ฉันได้ เงินที่รับปากนายไว้ฉันจะโอนให้นายทันที!”

มุมปากเย่เทียนวาดรอยยิ้มเรียบๆ ขึ้น ชายตามองนักเลงสิบกว่าคนด้านหลังพี่เบียวอย่างสบายใจ แววตาหยอกเย้าในดวงตายิ่งเข้มข้นขึ้น

“นึกไม่ถึงแกแม่งยังยิ้มได้? อีกเดี๋ยวฉันจะทำให้แกแม้แต่จะร้องไห้ยังร้องไม่ทันเลย! ใครใช้ให้แกแม่งมาด่าฉัน รอดูฉันเล่นงานแกให้ตายเถอะ!”

หลิวจื่อหยังตะคอกอย่างประสาทเสียมาก เขาเคยคิดที่ไหนว่าเย่เทียนเจ้าสารเลวคนนี้ถึงช่วงเวลาแบบนี้แล้วยังยิ้มออกมาได้อีก

นี่คือการยั่วยุเต็มที่ เป็นการเยาะเย้ย!

เรื่องนี้ยังแข็งใจทำออกมาได้ ยังมีเรื่องอะไรแข็งใจทำไม่ได้อีก!

หลิวจื่อหยังที่ถูกความโมโหปั่นหัว ในใจวางแผนไว้ว่าอีกสักครู่ควรจะเหยียดหยามเย่เทียนอย่างไรดี เดิมทีไม่ได้สังเกตเห็นพี่เบียวที่สีหน้าแปลกประหลาดข้างกายเลย

ถ้าไม่ใช่เมื่อสักครู่สังเกตเห็นสายตาของเย่เทียน พี่เบียวคงหมุนตัวหนีไปตั้งแต่แรกแล้ว จะอยู่ที่นี่ดูหลิวจื่อหยังวิจารณ์เหยียดหยามที่ไหนกัน?

พี่เบียวที่ตัดสินใจแน่วแน่ในใจก้าวขึ้นมาสองก้าวแบบให้ความร่วมมือดีมาก “คุณชายหลิว ครั้งนี้ผมพาพวกพ้องเข้ามามากขนาดนี้ ถ้าที่ตกลงกันไว้เรียบร้อยก่อนหน้านี้ไม่พอ ไม่อย่างนั้น......”

พอหยุดไปแล้ว พี่เบียวก็พูดแบบการแสดงยอดเยี่ยม “คุณจ่ายเพิ่มอีกหน่อย ผมจะจัดเป็นชุดให้คุณโดยตรงเลย”

“แบบเป็นชุด?”

หลิวจื่อหยังงุนงง กลับนึกไม่ถึงว่าเรื่องแบบนี้ยังมีแบบเป็นชุดวิธีการอย่างนี้ด้วย จึงถามด้วยความสงสัย “พี่เบียว งั้นนายบอกฉันหน่อยสิ วิธีการแบบเป็นชุดเป็นยังไง?”

“ตีมือไอ้หนุ่มนี้ให้พิการก่อน กรอกน้ำที่ใส่ยาไปหน่อยให้เขากิน แล้วเอาเขาขังไว้ในห้องว่างดูหนังรักโรแมนติกสักหน่อย รอตอนที่เขาทนไม่ไหว ค่อยถอดเสื้อผ้าเขาจนเกลี้ยงแล้วทิ้งไว้ถนนคนเดินที่พลุกพล่าน!”

พี่เบียวหัวเราะหึๆ บอกว่า “รับรองพรุ่งนี้เขาลงข่าวหน้าหนึ่งแน่ ต่อไปอย่าคิดอยู่ที่ต่อไปเลย!”

“เชี้ย! นึกไม่ถึงพี่เบียวนายเล่ห์เหลี่ยมมากขนาดนี้ ทำตามที่นายพูดแล้วกัน!”