ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 5

สายตาเฉินหวั่นชิงมองทางนอกหน้าต่าง ท่วงทำนองการพูดนิ่งสงบไร้ที่เปรียบ ราวกับเธอเป็นคนนอกอย่างนั้น

“นายน่าจะรู้ ฉันไม่ชอบนาย แม้กระทั่งรำคาญนายมาก”

“สาเหตุที่ฉันแต่งงานกับนาย เพียงแค่ไม่อยากยั่วโมโหคุณปู่เท่านั้น ตอนนี้นายก็มองเห็นแล้ว กลัวว่าคุณปู่จะทนไม่ได้นานมากเท่าไรแล้ว ดังนั้น การแต่งงานระหว่างพวกเรา ไม่มีความจำเป็นต้องคงอยู่อีกต่อไป”

“แยกทางกันเร็วหน่อย ดีต่อนายและฉันทั้งคู่”

เฉินหวั่นชิงพูดจบ ถึงได้หมุนตัวกลับมา สายตาเฉยชาเหมือนกับมองคนแปลกหน้าคนหนึ่ง

“ในนี้มีหนึ่งแสน นายเอาเงินแล้วไปซะ ขอเพียงนายไม่ไปใช้ชีวิตสำมะเลเทเมา มันพอให้นายใช้ชีวิตสุขสบายไปนานมาก”

สีหน้าของเย่เทียนค่อยๆ อึมครึมลงไป

เขาใช้พลังชี่แท้ภายในตัวจนหมดเพื่อรักษาโรคให้ปู่

แต่ว่า คนอื่นๆ ไม่เชื่อใจเขา เฉินหวั่นชิงก็ไม่เชื่อเขาเช่นกัน แถมยังเอาเงินให้เขาไปอีก?

เย่เทียนนิ่งเงียบตั้งนาน ทันใดนั้นหัวเราะอย่างผ่อนคลาย

“เมื่อกี้ฉันไม่ได้ก่อกวน ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด คุณปู่คงฟื้นขึ้นมาในอีกไม่กี่นาทีนี้”

เฉินหวั่นชิงเห็นเขายังพูดเล่นลิ้น ภายในใจทั้งโมโหทั้งร้อนใจ มีความโกรธเคืองที่เข้มงวดกับเขาเพราะอยากให้เขาได้ดี อดไม่ไหวปรับเสียงสูงขึ้น เกือบจะหมดแรงเสียงก็แหบแห้งหมดด้วย

“สรุปนายอยากจะก่อกวนไปถึงเมื่อไรกัน!”

“คุณปู่นั่นคือโรคหัวใจ นายคิดว่านายเป็นเทพเจ้า! พูดว่าฟื้นก็ฟื้นขึ้นมาได้เหรอ!”

“เย่เทียน นายทำให้ฉันผิดหวังเสียเหลือเกิน!”

เห็นท่าทางของเฉินหวั่นชิงที่อยากให้เขาไปตายจนใจแทบขนาดนั้น ในใจเย่เทียนเจ็บจี๊ดไปพักหนึ่ง หัวเราะอย่างขมขื่นแล้วพูดว่า “เธออย่าโกรธเลย ไม่จำเป็นต้องมาโกรธเพราะสวะแบบฉันคนนี้ไม่ใช่เหรอ?”

“ในเมื่อเธอไม่ชอบฉัน งั้นฉันจะทำตามที่เธอต้องการ ฉันจะไปจากตระกูลเฉิน เธอจัดการสัญญาหย่าร้างให้เรียบร้อย ถึงตอนนั้นบอกให้ฉันรู้ก็พอ”

“ใช่แล้ว อันนี้ให้เธอ”

เย่เทียนหัวเราะแบบขมขื่น คลำยันต์สีเหลืองที่พับเป็นรูปสามเหลี่ยมออกมาจากในกระเป๋าเสื้อ

เฉินหวั่นชิงเห็นแบบนี้ ตะลึงเล็กน้อย ได้ยินเพียงเย่เทียนพูดว่า “นี่คือยันต์สันติภาพอันหนึ่งที่ฉันขอให้เธอ เธอเอาไว้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ!”

เฉินหวั่นชิงจิตใจว้าวุ่น บวกกับไม่ชื่นชอบเย่เทียน จึงได้แต่เอาไว้ในมือ

เวลานี้ เย่เทียนถึงหมุนตัวก้าวเท้าใหญ่ๆ แอบคิดว่า แบบนี้ก็ดี ให้ความหวาดผวาส่วนนั้นของชาติก่อนฝังลึกในใจไปเถอะ

ในมือเฉินหวั่นชิงถือบัตรธนาคารไว้ อยู่ในท่วงท่าหยุดค้างกลางอากาศ

เธอมองภาพด้านหลังของเย่เทียนจากไปแบบตกตะลึง เดิมทีคิดว่าตนเองจะดีใจ แต่กลับรู้สึกว่าตนเองเหมือนสูญเสียของอะไรที่สำคัญมากไปแล้ว ในใจเปล่าเปลี่ยว

ในตอนนี้ เฉินหยังรีบร้อนวิ่งออกมาจากด้านใน “พี่ พี่รีบเข้ามาเร็ว คุณปู่เขา......”

เฉินหวั่นชิงได้สติกลับทันที รีบร้อนถามว่า “คุณปู่เป็นอะไร?”

เฉินหยังพูดอย่างตื่นเต้น “คุณปู่ฟื้นแล้ว!”

ในใจเฉินหวั่นชิงสั่นสะเทือน รีบเดินเข้าห้องคนไข้โดยเร็ว

คาดไม่ถึง เดิมเป็นผู้อาวุโสที่นอนอยู่ฟื้นขึ้นมาจริงๆ ด้วย กำลังนั่งอยู่บนเตียง

“ฉันเฉินชังไห่ไปเยือนประตูนรกมาอีกรอบหนึ่งแล้วเหรอ?”

ผู้อาวุโสที่เรียกตนเองว่าเฉินชังไห่หัวเราะแบบสดใส เหมือนปลงกับความตายตั้งนานแล้ว ย้ายสายตาไปบนตัวหวูโซว่ยี่

“คุณหมอหวู เป็นคุณช่วยชีวิตผมแล้วเหรอ? บุญคุณใหญ่หลวง ผมจะไม่มีวันลืมบุญคุณ!”

หวูโซว่ยี่ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ผมไม่มีความสามารถแบบนี้ครับ ท่านปู่อาการป่วยของท่านร้ายแรงมาก ไม่ใช่ฝีมือของแพทย์แผนจีนทั่วจะไปสามารถรักษาหายได้ครับ เมื่อสักครู่ชีพจรของท่านใกล้จะหมดกำลังลง อยู่ในสภาพที่สะลึมสะลือขั้นหนัก......ผมก็นึกไม่ถึงว่าท่านจะสามารถฟื้นขึ้นมาได้อย่างปาฏิหาริย์ครับ!”

เขาพูดอยู่ ในน้ำเสียงตกใจอยู่บ้าง

เมื่อสักครู่เขาตรวจวินิจฉัยเฉินชังไห่รอบหนึ่งแล้ว พบว่าเฉินชังไห่ไม่เพียงฟื้นขึ้นมา ชีพจรยิ่งเข้มแข็งมีพลัง ราวกับได้ชีวิตใหม่มาอย่างนั้น

นี่ทำให้หวูโซว่ยี่รู้สึกแปลกใจอย่างมาก โดยเฉพาะเฉินชังไห่อายุมากแล้ว สมรรถภาพร่างกายล้วนลดลงไป

ตอนนี้สามารถคึกคักได้ขนาดนี้ เรียกได้ว่าเป็นปาฏิหาริย์ใหญ่ของวงการแพทย์!

“ไม่ใช่คุณช่วยผมไว้?”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่