ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 15

เจียงเฉิงเดินเข้าไปในห้องทำงานของเสิ่นปิง ในตอนที่เขามองเห็นหญิงสาวที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน ดวงตาของเขาก็เป็นประกายทันที

หญิงสาวตรงหน้าสวมชุดคลุมสีขาวสะอาด ผมดำคลับยาวสลวย ผิวขาวหมดจด ใบหน้าสวยเย่อหยิ่ง เมื่อมองดูแล้วทำให้มีความรู้สึกยากที่จะเข้าถึง จะมาแทะโลมไม่ได้

แม้ว่าเสิ่นปิงจะสวยเหมือนกับสวี่ฉิง แต่ความสวยของสวี่ฉิงมาจากความเย่อหยิ่งภายใน ในขณะที่ความงามของเสิ่นปิงสวยนั้นเย็นชา แม้ว่าเมื่อก่อนเจียงเฉิงจะเป็นนักศึกษาแพทย์ฝึกหัดในโรงพยาบาลแห่งนี้ แต่เขาก็ไม่เคยเห็นเสิ่นปิงตัวเป็นๆมาก่อน เคยเห็นแค่รูปถ่ายเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าตัวจริงของคณบดีจะสวยขนาดนี้

“คณบดีเสิ่น คุณเรียกผมหรอครับ”เจียงเฉิงยิ้มแล้วเดินไปข้างหน้า ในตอนที่เดินเข้าใกล้เสิ่นปิง เจียงเฉิงก็ได้กลิ้นหอมแปลก ไม่เหมือนกับกลิ่นน้ำหอม แต่มันเหมือนกับกลิ่นหอมของยา

เสิ่นปิงเงยหน้าขึ้นมา เธอจับมือกับเจียงเฉิงด้วยรอยยิ้ม“คุณก็คือเจียงเฉิงสินะ เชิญนั่งก่อนสิ”

เจียงเฉิงยื่นมือมาจับมือของเสิ่นปิง จับเสร็จก็แยกกันทันที จากนั้นก็นั่งลงตรงหน้าของเสิ่นปิง

เมื่อเห็นสีหน้าเรียบเฉยของเจียงเฉิง ใบหน้าเย็นชาเสิ่นปิงก็เผยให้เห็นความตกตะลึง เพราะเธอได้สืบเรื่องราวที่ผ่านมาของเจียงเฉิงมาแล้ว ได้ยินมาว่าเขาเป็นคนที่ค่อนข้างเก็บตัว เป็นคนไร้ประโยชน์ แต่ในตอนที่เธอเห็นสีหน้าท่าทางของเขา มันไม่เป็นอย่างนั้นเลย

กลิ่นหอมบนตัวของเธอไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมทั่วไป คนธรรมดาที่ได้กลิ่นหอมบนตัวของเธอ ประกอบกับความงามของเธอ ต่างต้องเกิดความหลงใหลในสายตา แต่สายตาของเจียงเฉิงคนที่อยู่ตรงหน้าของเธอนั้น ไม่มีแววตาแบบนั้นเลย

เสิ่นปิงนั่งลง แล้วมองไปที่เจียงเฉิง“เจียงเฉิง จากที่ฉันดูการผ่าตัดของคุณเมื่อวาน คุณทำได้สมบูรณ์แบบมาก อีกทั้งเทคนิคการฝังเข็มก็น่าทึ่งมาก ฉันขออนุญาตถามได้ไหมคะว่าอาจารย์ของคุณคือใคร？”

แน่นอนว่าเจียงเฉิงไม่มีทางพูดเรื่องที่เขาเกิดใหม่ จึงกล่าวว่า“คณบดีเสิ่นดูเทคนิคการฝังเข็มของผมออกหรอครับ？”

“แน่นอนสิคะ เทคนิคการฝังเข็มที่ซับซ้อนแบบนั้น ถึงอาจารย์ของฉันจะมาด้วยตัวเอง ก็ไม่มีทางทำได้ดีกว่าคุณ”เสิ่นปิงพูดอย่างเห็นด้วย

“ความจริงแล้วที่ฉันเรียกคุณมาในวันนี้ อยากให้คุณเป็นแพทย์ประจำบ้านแผนกศัลยแพทย์ของโรงพยาบาลเรา ฉันคิดว่าคนมีความสามารถอย่างคุณ ไม่ควรถูกฝังเอาไว้”

เจียงเฉิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง อันที่จริงแล้วแบบนี้ก็ได้ อย่างน้อยจะได้มีอาชีพที่ดีขึ้นมาบ้าง ต่อไปนี้ญาติพี่น้องของสวี่ฉิงจะได้ไม่ดูถูกเขาอีก

“ก็ดีครับ แต่ตอนนี้ผมยังไม่มีใบรับรองแพทย์เลยนะครับ”เจียงเฉิงกล่าว

“เรื่องนี้คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ ฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว”

เมื่อเจียงเฉิงได้ยินเช่นนั้นจึงกล่าวว่า“ถ้าอย่างนั้นผมขอขอบคุณคณบดีเสิ่นนะครับ ผมยังมีธุระ ผมขอตัวก่อนนะครับ”

เสิ่นปิงมองดูเจียงเฉิงเดินจากไป ทันใดนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าก็หายไป คิ้วเรียวสวยขมวดขึ้นมา