หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 385

“อะไรนะ!” สาริศาตกใจเล็กน้อย

“คุณเองก็รู้ เรื่องของพ่อผมกับแรงกดดันจากคนภายนอกที่มากเกินไป คุณปู่อยากให้ผมไปเก็บตัวที่ต่างประเทศสักพัก รอให้เรื่องนี้เงียบลงไปก่อนแล้วค่อยกลับมา”

“แบบนี้นี่เอง” สาริศาพยักหน้าด้วยความเข้าใจกระจ่างแจ้ง “ไปเก็บตัวที่ต่างประเทศสักพักก็ดี ลำบากคุณแล้ว”

ยิ้มให้เธอเล็กน้อย ธีภพมองสาริศาด้วยความเจ็บปวด “แต่ผมไม่คิดว่าจะกลับมาอีก ในประเทศก็ไม่ได้มีอะไรน่าจดจำเท่าไหร่ ดังนั้นครั้งนี้ ผมก็เลยมาลาคุณ ริศา ต่อไป พวกเราก็อาจจะได้เจอกันบ่อยๆแล้วนะ”

ทำไมไม่กลับมาล่ะ สาริศาอ้าปากอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็กลืนคำพูดที่อยู่ตรงริมฝีปากกลับลงไป

ทุกคนต่างก็มีภาวะที่ไม่อาจเลือกได้ ตอนแรกตนเองก็ไม่ใช่ว่าจากไปห้าปีไม่ได้กลับมาหรอกหรือ ในเมื่อเขาตัดสินใจแล้ว มีความหมายอะไรที่เธอจะรั้งตัวเขาไว้อีก

“งั้นคุณไปอยู่ตัวคนเดียวที่ต่างประเทศ ก็ต้องดูแลตัวเองดีๆนะ” สาริศากำชับ

พูดให้ถูก ตนเองก็ไม่สามารถสัญญาอะไรกับเขาได้ ต่อให้เขาอยู่ในประเทศ ต่อไปพวกเขาก็คงไม่ได้พบปะพูดคุยอะไรกันมากมายนัก

แม้จะคิดเช่นนี้ แต่สาริศาก็ไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ ร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้ตัว

สำหรับการที่สาริศาไม่เหนี่ยวรั้งตนเองไว้ ธีภพรู้สึกผิดหวังอยู่บ้างจริงๆ แต่เมื่อเห็นน้ำตาของเธอในตอนนี้ นอกจากความเจ็บปวดใจแล้ว อารมณ์ความรู้สึกอื่นๆเหล่านั้นก็มลายหายไปจนหมดสิ้น

อยากจะยื่นมือออกมาเช็ดน้ำตาให้เธอ แต่ธีภพก็รู้สึกว่าด้วยความสัมพันธ์ของพวกเขาในตอนนี้ การกระทำนี้ไม่เหมาะสมอย่างเห็นได้ชัดเจน ดังนั้นจึงได้แต่ตบไหล่เธอเบาๆ

“อย่าร้องเลย ผมจำได้ว่าคุณเคยบอกผมว่า คุณไม่ชอบการร้องห่มร้องไห้ยามจากลาที่สุด ทำไมตอนนี้คุณมาร้องไห้เสียเองล่ะ ยิ้มหน่อยได้มั้ย เหมือนเมื่อก่อนนั้น ผมชอบมองคุณยิ้มที่สุด”

ได้ฟังถึงตรงนี้ สาริศาพยักหน้าอย่างแรง พยายามกลั้นน้ำตาตัวเอง เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ธีภพ

เมื่อก่อนตอนที่พวกเขายังคบหาอยู่ด้วยกัน ทุกครั้งที่มหาวิทยาลัยปิดเทอม ธีภพก็จะอารมณ์ไม่ดี เพราะนี่หมายถึงว่าพวกเขาจะไม่ได้เจอหน้ากันเป็นเวลานานพักหนึ่ง โดยเฉพาะตอนที่ไปส่งเธอที่สถานีขนส่ง สีหน้าธีภพก็จะย่ำแย่น่าเกลียดที่สุดเท่าที่เคยเห็นเลย

แต่ตนเองกลับรู้สึกดีใจ นี่ยิ่งทำให้ธีภพหงุดหงิด ถามตนเองด้วยใบหน้าบูดบึ้งว่าจะไม่คิดถึงเขาใช่มั้ย

ตอนนั้นเธอตอบว่าอะไร เธอบอกว่าตนเองไม่ชอบการร้องห่มร้องไห้ตอนที่ต้องลาจากกันที่สุด มันยิ่งทำให้คนเราเศร้าเสียใจ

เธอยังแกล้งแหย่ธีภพว่า “ยิ้มหน่อยสิภพ ฉันชอบมองคุณยิ้มที่สุดเลย คุณคงจะไม่ส่งฉันกลับไปด้วยสีหน้าบูดบึ้งน่าเกลียดหรอกนะ ถ้าคุณทำแบบนี้อีก ความทรงจำในอีกหนึ่งเดือนต่อไปก็อาจจะเป็นสีหน้าท่าทางของคุณในตอนนี้ก็ได้นะ”

ได้ยินที่ตนเองพูดแบบนี้ สีหน้าธีภพจึงค่อยดีขึ้นมาบ้าง

แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ พอตนเองเข้าไปในห้องรับรองระหว่างรอรถ น้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่อาจควบคุมได้ รอยยิ้มก่อนหน้านี้ ก็เป็นแค่สิ่งที่เธอฝืนตัวเองยิ้มออกมาเท่านั้น

ตอนนั้นเธอรักเขามากขนาดนั้น จากลากันจะไม่เสียใจได้อย่างไร ฝืนยิ้มออกมาก็เพื่อให้เขารู้สึกดีขึ้นหน่อย แต่เรื่องนี้เกรงว่าเขาคงจะไม่มีวันได้รู้ตลอดไป

เห็นสาริศายิ้มแล้ว ธีภพก็ยิ้มตอบ “ครั้งนี้พวกเราต่างก็ไม่เสียใจ พวกเราต่างก็ดีใจ ไม่ง่ายที่จะกลับมาที่มหาวิทยาลัย พวกเราไปเดินเล่นกัน อย่าไปคิดถึงเรื่องที่ทุกข์ใจเหล่านั้นเลยดีมั้ย

“อืม” ยกมือขึ้นปาดน้ำตาของตนเอง สาริศาตามธีภพไปข้างหน้า

“คุณยังจำได้มั้ย คุณชอบกินผัดมะเขือร้านป้าแดงมากที่สุด” ธีภพพูดพลางชี้ไปที่ร้านอาหารข้างหน้า

“แล้วยังบอกด้วยว่า คนซื้อเยอะมาก ผมไปต่อคิวสามครั้งมีสองครั้งที่ซื้อไม่ทัน”