หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 386

หลังจากศาลพิพากษาตัดสินแล้วตัดสิน บุรินทร์ถูกตัดสินจำคุกเจ็ดปี ในข้อหาติดสินบนเจ้าพนักงาน

วันที่สามที่บุรินทร์ถูกจองจำในคุก ธนพัตคิดจะไปเยี่ยมเขาที่คุก เรื่องบางเรื่อง เขาต้องการถามบุรินทร์ให้กระจ่างด้วยตนเอง เขาต้องการได้ยินคำตอบของเขาด้วยหูของเขาเอง

ยืนอยู่ที่ประตูเรือนจำ ฝีเท้าธนพัตหนักสม่ำเสมอ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า วันหนึ่งเขาต้องมาเยี่ยมคนในครอบครัวตัวเองที่นี่

คนในครอบครัวเหรอ รู้ตัวอีกทีคำนี้ผุดขึ้นมาในใจ ธนพัตส่ายหน้าพลางยิ้มอย่างขมขื่น

หลังจากมาถึงเรือนจำเอ่ยชื่อบุรินทร์ออกมาแล้ว ผู้คุมเรือนจำกลับแจ้งเขาว่า มีคนกำลังเยี่ยมบุรินทร์อยู่พอดี

ธีภพไปต่างประเทศแล้ว ท่านประเสริฐก็อยู่ที่บ้าน ธนพัตขมวดคิ้วเล็กน้อย คิดไม่ออกว่าจะมีใครมาเยี่ยมบุรินทร์ได้อีก อาจจะเป็นเพื่อนในแวดวงธุรกิจกระมัง ธนพัตไม่ได้คิดอะไรมากสำหรับปัญหานี้ เดินไปตามทางที่ผู้คุมเรือนจำชี้ นั่งรออยู่ด้านข้าง

คนที่มาเยี่ยมบุรินทร์ในเวลานี้ไม่ใช่ใครอื่น ก็คือพชิรา แต่พชิราตอนนี้กลับไม่ได้สวยสดใสเหมือนดังที่ผ่านมา แต่เป็นพชิราที่นั่งอยู่ตรงหน้าบุรินทร์ด้วยสีหน้าซีดเผือด

หลังจากรู้ข่าวว่าบุรินทร์ถูกจับตัว พชิราก็ไม่อาจสงบจิตสงบใจได้เลยสักนิดเดียว ถ้าในโลกใบนี้จะมีใครรู้เรื่องที่เธอทำในอดีตเหล่านั้นอย่างทะลุปรุโปร่ง นั่นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากบุรินท์

เรื่องลักพาตัวสาริศาเธอไม่ได้กังวลแล้ว ธนพัตพูดจริงทำจริง แม้จะใจแข็งเอาบุรินทร์เข้าคุกไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้ไปซักไซ้เอาความผิดกับเธอ คิดว่าเขาคงตัดสินใจปล่อยเธอแล้ว

แต่เธอกลับไม่ได้รู้สึกโชคดี ในทางกลับกันยิ่งรู้สึกโกรธแค้น ตนเองต้องเสียสละขาสองข้าง สุดท้ายก็แลกมาได้ผลลัพธ์เช่นนี้ เธอไม่ยอม! บัญชีแค้นเหล่านี้เธอจะไปชำระแค้นกับสาริศา ต้องมีสักวันเธอจะเอาทุกสิ่งทุกอย่างมาจากนังแพศยานั่น

ตอนนี้สิ่งที่เธอกังวลมากที่สุดก็คือเรื่องเมื่อสิบห้าปีก่อน ถ้าหากบุรินทร์ไม่สามารถทนต่อการสอบสวนในคุกได้ บอกตำรวจว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อสิบห้าปีก่อนจะทำอย่างไร

หลังจากบุรินทร์ถูกจับ เธอก็พยายามหาทางมาพบเขาให้เร็วที่สุด แต่ในระหว่างที่ศาลพิพากษานั้น เธอแทบจะหาช่องทางไปพบบุรินทร์ไม่ได้เลย กระวนกระวายใจมากจริงๆ

ดังนั้นพอเรือนจำอนุญาตให้เข้าเยี่ยมได้ เธอมาเยี่ยมบุรินทร์ทันทีเลย

เพื่อให้แน่ใจว่าเรื่องเมื่อสิบห้าปีก่อนจะไม่มีบุคคลที่สามล่วงรู้ เธอต้องมาดักคอบุรินทร์เอาไว้ล่วงหน้าก่อนจึงจะได้ อะไรที่ควรพูด อะไรไม่ควรพูด เขาต้องเข้าใจให้กระจ่าง!

“มาหาผมมีธุระอะไร” บุรินทร์ถามอย่างรำคาญ ตอนนี้เขาไม่ได้อยากเจอเธอเลยสักนิดเดียว แตกต่างกับพชิราที่ใจร้อนอยากเจอเขาอย่างมาก

ถ้าไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้ ตนเองจะตกอยู่ในสภาพนี้ได้อย่างไร จะว่าไปแล้ว เธอต่างหากที่เป็นต้นเหตุทำให้ตนเองต้องติดคุก!ตอนแรกเขาถูกผีบังตา จนไปตกปากรับคำร่วมมือกับเธอได้ยังไงกัน

“คุณบุรินทร์ ประธานบุรินทร์ ตอนแรกคุณคิดยังไงกันแน่” เห็นสีหน้ารำคาญใจของบุรินทร์ พชิราก็ไม่พอใจ อดที่จะประชดประชันไม่ได้

“ทรยศฉัน เอาเรื่องพวกนั้นไปบอกธนพัต มีผลดีอะไรกับคุณกันแน่ ถ้าธนพัตไม่รู้เรื่องพวกนั้น เขาจะโกรธจนฟ้องร้องคุณเหรอ”

“คุณคิดว่าทำแบบนั้นเพื่อต่อกรกับใคร ฉันก็ยังสบายดีไม่ได้รับผลเสียอะไรสักนิด สุดท้ายกลับเป็นตัวคุณเองที่เอาตัวเองเข้าคุก คุณว่า คุณทำแบบนี้ตกลงว่ามีจุดประสงค์อะไรกันแน่!”

เมื่อเจอกับคำเยาะเย้ยถากถางของพชิรา บุรินทร์ไม่ได้โต้แย้งอย่างโกรธเคืองเลย ข้างหน้ามีสาริศา ข้างหลังมีธนพัต ครั้งนี้ที่เขาตกอยู่ในทางตัน ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็เป็นความผิดพลาด