หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 401

“ริศา ออสตินพวกเธอมาแล้ว” พชิรายิ้มทักทาย

“ผมมาโดนไม่ได้รับเชิญ จะรบกวนพวกคุณไหม” ออสตินตอบด้วยรอยยิ้ม แต่สาริศาที่ยืนอยู่ข้างๆ กลับไม่พูดอะไร

“จะรบกวนได้ไงล่ะ” พชิราหัวเราะ “ฉันเข้าใจคนที่กำลังมีความรักก็อยากอยู่ด้วยกันตลอดเวลานั่นแหละ เป็นฉันเองต่างหากที่รบกวนเวลาของเธอสองคน”

ออสตินแค่ยิ้มให้กับคำพูดของพชิรา ไม่ได้พูดตอบรับอะไร สาริศาก็ยิ่งไม่ตอบ วันนี้ที่เธอมากับออสตินก็เพื่อหลอกให้พชิราคิดอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ

เมื่อเห็นสาริศาไม่พูดอะไร พชิราก็นึกว่าเธอ “ยอมรับ” คำที่ตนเองพูด ก็รู้สึกได้ใจอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกว่าเธอได้อยู่ในเนื้อมือของตนแล้ว

“โอเค โอเปร่ากำลังจะเริ่มแล้ว เข้าไปกันเถอะ” พชิราพูดแล้วเข็นรถเข้าไปในโรงละคร สาริศากับออสตินก็เดินตามไปหลังเธอ

ตอนที่ทั้งสามไปที่ประตูแล้วกำลังจะเข้าไป ก็มีชายคนหนึ่งวิ่งออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ ถือมีดจะมาแทงสาริศาอย่างบ้าคลั่ง

“ริศา!” เมื่อเห็นภาพนั้นออสตินก็เข้าไปกอดสาริศาทันที โดยหันหลังเอาตัวบังมีดไว้

“อ๊า!” คนรอบข้างก็ตกใจกับภาพนี้ด้วยเช่นกัน ทันใดนั้นก็มีเสียงกรี้ด “ตายแล้ว นี่มันเรื่องอะไรกัน” “แจ้งตำรวจ!” “หนีเร็ว!” ......

เห็นเป้าหมายในการลอบฆ่าผิดพลาด สีหน้าของชายคนนั้นก็กระสับกระส่าย ทิ้งมีดแล้วรีบหนีไป ผู้คนรอบๆ ต่างกลัวความโหดร้ายของเขาเมื่อกี้ จะกล้าหยุดเขาไว้ได้ไงล่ะ ทุกคนมองเขาวิ่งจนละสายตาไปกันอย่างเงียบๆ

รู้สึกว่าศีรษะของออสตินห้อยอยู่บนไหล่ของตนอย่างไร้เรี่ยวแรง ร่างกายของเขาค่อยๆ ตกลงมา ตอนนั้นเองสาริศาก็ลุกลนไปหมด เรื่องมันเป็นถึงขนาดนี้ได้ยังไงกัน!

“ออสติน คุณเป็นไงบ้าง” รีบหันตัวมา สาริศาพยุงออสติน อย่างระมัดระวัง

เพราะออสติน ค่อยๆล้มลง เธอพยายามพยุงแล้ววางเขาลงบนพื้นเบาๆ ให้ศีรษะของเขาวางบนบ่าของตน

มองออสตินที่มีดปักอยู่ด้านหลัง เลือดไหลออกจากบาดแผลไม่หยุด แววตาของสาริศาเต็มไปด้วยความกลัว เว้าวอนต่อพระเจ้า ออสติน ต้องไม่เป็นอะไร ไม่งั้นเธอต้องรู้สึกผิดเสียใจไปทั้งชีวิตแน่

“ริศา ผม…” ออสตินเหงื่อออกที่หน้าผาก พยายามปลอบสาริศา บอกเธอว่าไม่ต้องกังวล ไม่ต้องกลัว

แต่ทันทีที่อ้าปากออก เขาก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างท่วมท้น ทำให้เขาทำได้แค่กัดฟันบรรเทาความเจ็บปวด

“คุณไม่ต้องพูดแล้ว ฉันจะโทรเรียกรถพยาบาลเดี๋ยวนี้แหละ อดทนไว้ก่อน คุณจะไม่เป็นไรแน่” พูดเสร็จสาริศาก็หยิบมือถือในกระเป๋า โทรออกแบบทั้งที่มือสั่น

หลังจากบอกที่อยู่กับเจ้าหน้าที่พยาบาลแล้ว สาริศาก็มองดูออสตินที่เริ่มไม่ได้สติแล้วอย่างร้อนรน “ออสติน อดทนไว้นะ รถพยาบาลกำลังมา คุณต้องอดทนไว้ คุณห้ามเป็นอะไรนะ ไม่งั้นฉัน...”

พูดพลาง น้ำตาของสาริศาก็แทบจะไหลออกมา

“ไม่งั้นคุณจะเป็นยังไงหรอ” ออสตินต้องการถามประโยคนี้กับเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเธอเป็นห่วงตัวเองขนาดนี้ ตั้งแต่รู้จักกับสาริศามา