หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 408

“อีกอย่างนะ เพชรเธอ...” กันยาอยากจะบอกกับริศาให้ดูแลพชิราอีก แต่จู่ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะ

หยิบมือถือออกมาเห็นชื่อ “เพชร” โทรเข้ามา กันยายิ้มและรีบรับสาย

เมื่อเห็นว่าโทรศัพท์จากพชิราสามารถทำให้กันยามีความสุขได้ขนาดนี้ สาริศาก็ยิ้มอย่างขมขื่นในใจ รู้สึกว่าการดูแลเธอมามันช่างน่าขัน

แต่ทันใดนั้น เธอก็เห็นว่ากันยาสีหน้าเปลี่ยนไป น้ำเสียงเป็นห่วงมาก “หนูเพชร อย่าร้องไห้ ค่อยๆพูดกับน้าสิ ว่าเกิดอะไรขึ้น”

สาริศาไม่รู้ว่าพชิราพูดอะไรในสาย เธอเห็นแค่น้ำตาของกันยาไหลลงมาอย่างรวดเร็ว สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความทุกข์

“หนูเพชรอยู่ตรงนั้นไม่ต้องไปไหนนะ น้าจะไปรับเดี๋ยวนี้ รอก่อนนะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!”

วางสาย กันยาลุกจากเตียงจะวิ่งออกจากประตูไป แต่เพราะไม่ได้ก้าวขาให้ดี จึงสะดุดล้มลงกับพื้น

สาริศารีบช่วยพยุงเธอขึ้น “พชิราเป็นอะไรไปคะ”

“เพชรบอกว่าโดนธนพัตไล่ออกมา ไม่มีที่ไป ฉันต้องรีบไปรับ” กันยาร้องลั่น ลุกขึ้นยืน ต้องการจะออกประตูไป

ข้างนอกฝนยังตกหนักอยู่ สุขภาพของกันยาก็ย่ำแย่ สาริศาจะไม่ปล่อยให้เธอออกไปแบบนี้หรอก อีกไม่นานก็ต้องผ่าตัดแล้ว ถ้าอาการเธอแย่ลงจะทำยังไงล่ะ

เธอดึงแขนกันยาไว้ สาริศาไม่ทันจะพูดอะไร กันยาก็เหวี่ยงแขนออกอย่างแรง

“ไม่ต้องมาห้ามนะ! ข้างนอกฝนตกอยู่ ขาเพชรก็ไม่ดี เปียกฝนหรือเปล่าก็ไม่รู้ ลูกสาวที่น่าสงสารของฉัน ฉันต้องรีบไปรับเธอ!”

เป็นแบบนี้ สาริศาก็ไม่มีกะจิตกะใจมาถือสาท่าทีของกันยาแล้ว

ดึงกันยาไว้อีกครั้ง รีบพูดว่า “ร่างกายของแม่ไม่ดีอยู่ ถึงไปถึงแล้วก็พาพชิรากลับมาไม่ได้หรอก บอกฉันมาว่าตอนนี้พชิราอยู่ที่ไหน ฉันไปหาเธอให้เอง”

นึกถึงคำที่พชิราพูดทางโทรศัพท์ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ข้างนอกบ้านกีรติเมธานนท์ กันยาจับมือสาริศา ยังไงซะเธอก็เคยอาศัยอยู่ที่นั่น น่าจะคุ้นเคยมากกว่าตน

“เพชรบอกว่าตอนนี้เธออยู่นอกบ้านกีรติเมธานนท์ ริศาเธอคุ้นเคยกับที่นั่นมากกว่าฉัน สัญญานะว่า จะต้องพาเธอกลับมา” กันยาพูดพลางร้องไห้

“ค่ะ ค่ะ” สาริศาตอบอย่างร้อนรน “แม่ไม่ต้องร้องแล้ว ฉันสัญญา ฉันจะพาเธอกลับมาแน่นอน”

“ไม่ต้องห่วงฉัน เธอรีบไปเถอะ” กันยาพูดพลางผลักสาริศาออกจากห้องไป “รีบไปรับเพชรเถอะ ถ้าไปช้ากว่านี้ เธอจะมีอันตรายนะ!”

“โอเค งั้นแม่รอที่โรงพยาบาลนะ อย่าเพิ่งไปไหน” บอกกับกันยาด้วยความเป็นห่วงว่า สาริศาเดินกลับเข้าห้องไปหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งออกไป

“ริศา ต้องพาเพชรกลับมาอย่างปลอดภัยนะ!” สาริศาได้ยินเสียงร้องสะอื้นของกันยาอยู่ด้านหลังเธอ ไม่ได้หันกลับไป เธอกลั้นความเศร้าในดวงตาของเธอไว้

ระหว่างที่ขับรถไปบ้านธนพัต สาริศาได้คิดถึงสิ่งที่เพิ่งได้ยิน พชิราโดนธนพัตไล่ออกมาได้ยังไงนะ หรือว่าเขาจะรู้เรื่องที่เธอโดนลอบทำร้ายแล้ว