หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 411

แต่เห็นได้ชัดว่าที่ตัวเองเพิ่งตะโกนไปไม่มีผลเลย สาริศาได้ยินเสียงฝีเท้าหยุดลง ไม่ได้เข้ามาใกล้อีก

สาริศากลืนน้ำลายอย่างกระวนกระวายใจ พูดอย่างสั่นๆ ว่า “แก แกเป็นใคร ลักพาตัวฉันมาทำไม”

ไม่ได้ตอบคำถาม ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ แววตาซับซ้อน มองดูสาริศาที่นั่งทอดขาอยู่บนพื้น มองดูเธออยู่นานก่อนจะเดินไปหาเธอ

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของชายคนนั้น สาริศาก็ตื่นตระหนกขึ้นทันที ถอยหลังอย่างยากลำบาก “อย่าเข้ามานะ! แกจะทำอะไร! อ๊า---”

สาริศารู้สึกได้ถึงการย่อตัวลงของชายหนุ่ม คอของเธอถูกหายใจลดด้วยลมหายใจเบาๆ เธอถูกอุ้มขึ้นและวางไว้บนโซฟาข้างๆ

เขาต้องการทำมิดีมิร้ายกับเธอจริงๆหรอ เมื่อคิดได้เช่นนี้ สาริศาก็รู้สึกสิ้นหวังในใจ ไม่ ไม่ได้นะ!

สาริศาหดตัวไปที่มุมโซฟาด้วยความกลัวและอึดอัด ปัดมือที่ถูกมัดไปข้างหน้า แต่ชายที่อยู่ข้างหน้าไม่ได้ขยับไปไหน

เธอรู้สึกได้ว่าเขายืนอยู่ตรงหน้าเธอ ไม่รู้ว่าเหตุใด เขาถึงไม่ขยับ แต่สาริศารู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิม

ตอนนี้ เธอรู้สึกเหมือนเป็นกระต่ายอยู่ในกรง ไม่ว่าเธอจะดิ้นรนแค่ไหน มันก็ไร้ประโยชน์ ทำได้เพียงรอถูกเชือด

ภายใต้ความตกใจกลัว สาริศาไม่พูดอะไรอีก กัดริมฝีปากตัวเอง อยู่กับชายคนนั้นอย่างเงียบๆ

แต่ไม่นาน เธอรู้สึกถึงสัมผัสอบอุ่นที่แก้มของเธอ เขาสัมผัสใบหน้าของตน!

มือของชายคนนั้นลูบแก้มเธออย่างนุ่มนวลราวกับขนนก นิ้วโป้งและนิ้วชี้บีบคางบางๆของเธอ และดวงตาสีเข้มของเขาจ้องมองไปที่ริมฝีปากบาง

ความกลัวที่คนเรามีต่อสิ่งที่ไม่รู้นั้นมีมาตั้งแต่เกิด สาริศาแทบจะฝังตัวเองลงไปในโซฟา แต่ก็หนีมือของชายคนนั้นไม่ได้

“แกเป็นใครกันแน่ พชิราส่งแกมาหรือว่าบุรินทร์กันแน่” สาริศาถามอย่างไม่แน่ใจ นอกจากสองคนนี้ เธอคิดไม่ออกจริงๆ ว่ามีใครที่เคยทำให้ไม่พอใจ

มือที่แตะแก้มของตนหยุดกะทันหัน สาริศาสามารถสัมผัสได้ถึงความแข็งทื่อของนิ้วมืออย่างชัดเจน แต่ชายคนนั้นก็ยังไม่ตอบคำถามของเธอ

เสียงของสาริศาดูเงียบงันไปภายในห้อง ความวิตกกังวลแปลกๆ ผุดขึ้นในใจเธอ ทันใดนั้นเธอก็ส่ายหัวอย่างแรง สะบัดมือของชายที่แตะใบหน้าเธอไป

ไม่รู้ความกล้าหาญมาจากไหน จู่ๆ สาริศาก็เข้าไปข้างหน้า ชนชายที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆออก “ไปให้พ้น อย่าแตะต้องฉัน!”

ตัวสัมผัสถูกเสื้อของชายคนนั้น แต่สาริศากลับรู้สึกว่าเป็นสัมผัสที่ดีมาก จากประสบการณ์แล้ว การแต่งกายของผู้ชายแล้วน่าจะมีมูลค่าสูง สั่งตัดอย่างดี

ถ้าเป็นคนที่พชิรากับบุรินทร์หามา เขาคงไม่ใส่เสื้อผ้าดีๆ แบบนี้หรอก แล้วเขาเป็นใครกัน

ขณะที่พยายามเดาตัวตนของชายในหัว สาริศาก็ถูกผลักลงไปที่โซฟาทันที ชายคนนี้ทำให้ใจเธอใจหล่นวูบ

สาริศาแทบคิดไม่ออกว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ ในใจกลัวมาก ทั้งดิ้นและด่าทอ “ปล่อยฉันนะ ไอ้สารเลว ป...”