คนเสเพล นิยาย บท 66

เช้าวันต่อมา..

"เมื่อคืนเห็นไอ้เจ้ากันต์มันกลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ"

"คะ?" แพรไหมที่เพิ่งจะเดินลงมาจากบ้าน ถึงกับตกใจเสียงถามนั้น "เออค่ะ"

"แล้วตอนนี้มันไปไหนแล้วล่ะ มีเรื่องจะคุยกับมันก็ไม่ได้คุยสักที"

เธอจะรู้ไหมว่าเขาไปไหน ยังไม่ได้คุยกันสักคำ

"แล้วหนูเป็นยังไงบ้างมาอยู่ที่นี่" เห็นว่าเธอไม่ตอบก็เลยถามเรื่องอื่นไป

"ก็..ดีค่ะ" ขณะที่กำลังพูดคุยกับเสี่ยชนะชัยอยู่นั้น ชนกันต์ก็ได้ขับรถเข้ามา

"มาแล้วเหรอ พ่อมีเรื่อง.."

"ไปเก็บกระเป๋า" ชนกันต์ไม่ได้พูดกับพ่อ เขามองมาที่เธอแล้วก็สั่ง

"เก็บกระเป๋าไปไหน"

"จะถามทำไม บอกให้เก็บกระเป๋าก็เก็บ"

"ถ้าแกว่างแล้วค่อยคุยกับพ่อแล้วกัน" เสี่ยชนะชัยไม่เคยยอมใคร แต่กับลูกชายหัวแก้วหัวแหวน..ก็เป็นแบบที่เห็นนี่แหละ

แพรไหมกลับเข้าไปในห้องนอน และเก็บของทุกอย่างที่เป็นของเธอ เพราะคิดว่าเขาคงจะพากลับไปส่งที่บ้านแน่

"มาขึ้นรถคันนี้" ทีแรกเธอกำลังจะเดินไปเอามอเตอร์ไซค์ของตัวเองออกมา แต่เขาเข้าไปหาแล้วคว้าเอากระเป๋าจากมือเธอมาที่รถมอเตอร์ไซค์ของเขาเอง

แพรไหมก้าวขึ้นซ้อนท้ายพร้อมกับรับหมวกกันน็อคจากเขามาสวมใส่

"ส่งกระเป๋ามาฉันถือเองก็ได้" หญิงสาวพูดขึ้นเพราะเห็นแล้วมันดูเกะกะเวลาขับรถ แต่ชนกันต์ก็ไม่ได้ส่งให้ เขายังห้อยไว้ข้างหน้า แล้วขับรถออกไป

แพรไหมเห็นเขาขับรถออกมาทางหน้าหมู่บ้านก็แอบแปลกใจ เพราะเธอคิดว่าเขาจะไปส่งที่บ้าน แต่พอรถมุ่งหน้าไปที่ต่างจังหวัด เธอก็เริ่มสงสัย

"นายจะไปไหน"

เขายังคงไม่ตอบ แต่ตอนนี้เธอคิดว่าเขาคงจะตามเพื่อนไปตั้งแคมป์ นี่เขากลับมารับเราเหรอ หรือว่าเขาลืมของแล้วกลับมาเอา ..คงจะเป็นอย่างหลังมากกว่า

"ส่งกระเป๋ามา ฉันถือเอง" ถ้ารู้ว่าเขาไม่ได้พาไปส่งที่บ้าน ก็คงไม่เก็บของมาทั้งหมดแบบนี้

"นั่งดีๆ ไม่ต้องพูดมาก"

พอถูกดุเธอก็เลยเงียบ หญิงสาวกอดเอวเขาอยู่แบบนั้นจนเผลอหลับไป

"แล้วเมื่อไรจะถึงเนี่ย" ชายหนุ่มแวะจอดรถที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ เขาต้องได้นั่งทำตัวตรงไว้ และใช้ขาตัวเองเป็นที่ค้ำยันรถ จะใช้ขาตั้งก็ไม่ได้ เพราะเดี๋ยวรถเอนไม่งั้นคนที่หลับอยู่ข้างหลังคงต้องตกแน่

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป..

"ถึงแล้วเหรอ" หญิงสาวถามด้วยท่าทางที่ยังงัวเงีย ใบหน้างามมองซ้ายมองขวาแต่ก็ไม่เห็นใคร

"นั่งดีๆ แล้วอย่าหลับอีกล่ะ" ว่าแล้วเขาก็ขับรถไปต่อ

ขับรถมาอีกสองชั่วโมงก็ถึงทางเลี้ยวเข้า ทางนี้ดูกันดารกว่าตอนที่มาคราวก่อน

"มาโน้นแล้ว" เอกเพื่อนหนึ่งในห้าเห็นรถของชนกันต์มาก็เลยบอกเพื่อนๆ

"ว่าไงจ๊ะน้องแพร" โตโน่รีบเดินมารับกระเป๋าจากเพื่อน

แพรไหมไม่ตอบเธอก้าวลงรถคันใหญ่ แต่เกือบจะเสียหลัก โตโน่กำลังจะรับแต่ไม่ทัน ชนกันต์หันกลับไปคว้าเธอไว้ก่อน

"ซุ่มซ่าม" พอรับได้เขาก็ปล่อยให้เธอยืนเอง