กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 1001

“คราวที่แล้วตกลงกันไว้แล้วว่า ถ้าเราได้พบกันอีก เราจะคุยกันตามลำพัง”เจียงโม่หานเอ่ยปากพูดขึ้นก่อน

จงเหยียนซีพูดขึ้น “ได้ แต่ว่า ฉันหวังว่าคุณจะรักษาคำพูดนะ ถ้าคุณพูดในสิ่งที่อยากจะพูดเรียบร้อยแล้ว ก็อย่ามารบกวนหรือยุ่งกับฉันอีก”

เจียงโม่หานหรี่ตาลงเล็กน้อย ขนตาหนาปิดรูม่านตา​ที่ดำสนิท และเขาตอบรับด้วยเสียงทุ้มต่ำ

“ไปกันเถอะ”เขาเป็นคนเดินนำก่อน จากนั้นจงเหยียนซีก็ตามเขาไป

“คุณอยากจะพูดอะไรก็รีบๆพูดมา ฉันยังมีธุระที่ต้องไปทำ”น้ำเสียงของจงเหยียนซีนั้นค่อนข้างใจร้อน

เจียงโม่หานหันกลับไปมองเธอ ตอนที่เขากำลังจะเอ่ยปากพูด ริมถนนก็มีรถมาจอดสองคัน จากนั้นก็มีคนเดินลงมาเจ็ดแปดคน ในมือของพวกเขาถือไม้เบสบอล​ไว้ พวกเขามายืนล้อมรอบจงเหยียนซีและเจียงโม่หานไว้

“พวกคุณเป็นใคร?”เจียงโม่หานขมวดคิ้ว

“คุณคือเจียงโม่หาน?”ผู้มาใหม่ไม่ได้ตอบว่าพวกเขานั้นเป็นใคร แต่กลับเอ่ยถามเขาขึ้นเพื่อให้แน่ชัดในตัวตนของเขา

เจียงโม่หานบังตัวจงเหยียนซีไว้ “ใช่ คนที่พวกคุณมาหาคือผม ปล่อยตัวหล่อนไปก่อน”

“ได้ คนที่พวกผมมาหาคือคุณ เราจะไม่ทำร้ายผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องหรอก”คนที่พวกเขาจะจัดการมีเพียงเจียงโม่หานคนเดียวเท่านั้น

เจียงโม่หานไม่รู้ว่าพวกเขานั้นเป็นใคร แต่รู้ว่า พวกเขามาหาเขาโดยเฉพาะ​ เขาหันไปพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำกับจงเหยียนซี “คุณรีบไปเถอะ”

“คุณไปมีปัญหากับใครไว้อีก?”จงเหยียนซีไม่ได้เดินออกไปทันที เมื่อเจอกับสถานการณ์​แบบนี้เธอจึงขมวดคิ้ว​ “กลางวันแสกๆแบบนี้ก็กล้าลงมือ?”

เจียงโม่หานมองดูเธอที่กำลังขมวดคิ้ว จู่ๆเขาก็รู้สึกใจสั่นเล็กน้อย เธอกำลังเป็นห่วงเขาเหรอ?

“คุณยังแคร์ว่าผมจะเป็นอย่างไรเหรอ?”เขาปิดบังความตื่นเต้นภายในใจแล้วถามขึ้นด้วยเสียงที่เบา

จงเหยียนซีหัวเราะออกมา “คุณจะอยู่หรือตายมันเกี่ยวอะไรกับฉัน?”พูดจบเธอก็เดินออกไปอย่างง่ายดาย

เจียงโม่หานมองดูแผ่นหลังของเธอแล้วถามขึ้น “ถ้าผมเกิดอุบัติเหตุ​ คุณจะจำผมได้ไหม?”

“ไม่”จงเหยียนซีตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ไร้ซึ่งอารมณ์​ “คุณไม่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตของฉัน”

ปึก……..

ทันใดนั้น ไม้เบสบอล​ก็ฟาดไปที่หลังของเจียงโม่หาน เขาขมวดคิ้วและร้องออกมา จากนั้นเขาก็ไปจับไม้เบสบอลในมือของฝ่ายตรงข้ามแล้วแย่งมา

จากนั้น ชายฉกรรจ์​ทั้งเจ็ดแปดคนก็เข้าพร้อมกัน ถึงเจียงโม่หานจะมีสามหัวหกแขน ก็ยากที่จะรับมือกับแรงของฝ่ายตรงข้าม

คนกลุ่มนี้ทำงานกันเป็นทีม ไม่ได้เข้าไปรุมมั่วซั่ว ถึงเจียงโม่หานจะมีฝีมือการต่อสู้ ก็หนีไม่พ้น

จงเหยียนซีไม่ได้เดินไปไกลมาก เธอหันหลังกลับไป มองดูเจียงโม่หานที่อยู่ท่ามกลาง​กลุ่มชายฉกรรจ์​เหล่านั้น เขาต่อต้านและขัดขืนสุดความสามารถ ถึงแม้จะรู้ตั้งแต่แรกว่าสู้ไม่ไหว แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้

ขนตาของเธอสั่นเล็กน้อย และเธอก็หยิบโทรศัพท์​ออกมา กดโทรไปยังสาย110 เธอพูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ฉันแค่เห็นแก่ในถานะที่เคยรู้จักกันหรอกนะ”

เธอตะโกนออกไปเสียงดัง “ฉันโทรแจ้งตำรวจแล้ว ถ้าไม่อยากโดนจับก็รีบไสหัวไป​ซะ”