กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 1004

หลังจากผ่านการตรวจหลายครั้ง หมอก็เรียกเจียงโย่เชียนกับหนานเฉิงไปที่ห้องทำงาน อยากจะสอบถามอะไรพวกเขาเสียหน่อย ขณะเดียวกัน​ก็มีเรื่องจะบอกพวกเขาเช่นกัน

“หลังจากที่พวกเราได้ตรวจสอบก้อนดำๆที่อยู่ในหัวนั้น มันน่าจะเป็นก้อนเลือดน่ะครับ แต่เหตุการณ์​ครั้งนี้ไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้มันเกิด ก่อนหน้านี้เขาเคยได้รับบาดเจ็บในส่วนของหัวไหมครับ?”หมอถามขึ้น

หนานเฉิงพูดขึ้น “ก่อนหน้านี้เขาเคยประสบอุบัติเหตุ​ทางรถยนต์​ครับ ทำให้ขาของเขาได้รับบาดเจ็บ ในส่วนของหัว………”เขานึกคิด “ในตอนนั้นไม่เห็นหมอพูดถึงเรื่องบาดเจ็บในส่วนของหัวเลยครับ”

“อันนี้เป็นส่วนของภายใน ก็อาจจะเป็นไปได้ เพราะว่าภายนอกไม่มีบาดแผลใดๆเลย”

เจียงโย่เชียนที่ไม่สามารถ​ใจเย็นเหมือนหนานเฉิงได้ ก็ถามขึ้นว่า “หมอครับ หมอพูดมาตรงๆเลยครับว่าพี่ชายผมเป็นอะไร?”

หมอครุ่นคิด​ “ผมคิดว่า ก้อนเลือดในหัวของผู้ป่วยนั้นไปกดทับประสาทความจำของผู้ป่วย ทำให้ผู้ป่วยเสียความทรงจำไปบางส่วน ตอนที่เขาตื่นขึ้นมาถึงมีท่าทางที่มึนงงแบบนั้น”

เจียงโย่เชียนกระวนกระวาย​ขึ้นมาทันที “คุณหมอกำลังเล่นตลกกับผมอยู่ใช่ไหมครับ? คุณหมอคิดว่านี่อยู่ในละคร หรือนิยายครับ? เสียความทรงจำ?!!”

“นายเงียบไปก่อนได้ไหม!”หนานเฉิงตะคอก “รอให้หมอพูดจบก่อนได้ไหม?”

เจียงโย่เชียนรับไม่ได้กับเหตุการณ์​ที่เกิดขึ้น ก็เลยไม่สามารถสงบสติอารมณ์​ได้ “นายไม่ได้ยินสิ่งที่หมอพูดเหรอ?”

“นายโวยวายแบบนี้ อาการของประธานเจียงจะดีขึ้นไหม?!”หนานเฉิงโมโหขึ้นมา “ถ้านายยังพูดอีกคำ ฉันจะโยนนายออกไปนอกห้อง”

เจียงโย่เชียนพ่นลมออกมาอย่างเย็นชา “นายคิดว่านายเป็นใคร? ถึงกล้าทำแบบนั้นกับฉัน?”

หมอรู้สึกว่าพวกเขาเสียงดังเกินไป จึงเอ่ยปากพูดขึ้นเสียงเรียบ “พวกคุณออกไปทะเลาะกันข้างนอกให้เสร็จ​ก่อนไหมครับ? รอให้พวกคุณ​สงบสติอารมณ์​ก่อน พวกเราค่อยมาคุยกัน”

ทั้งสองคนเงียบไปทันที โดยเฉพาะ​เจียงโย่เชียน ถ้าประโยคนี้หนานเฉิงเป็นคนพูด เขาคงไม่เงียบเร็วขนาดนี้หรอก

“เรื่องนี้ ผมคิดว่าพวกคุณนั้นล้วนรู้ดี สถานการณ์​ในตอนนี้ก็เป็นแบบนี้ ส่วนการรักษานั้นยังมีทางรักษาอยู่ครับ ตอนนี้เทคโนโลยีทางการแพทย์​ก้าวหน้ามาก การผ่าตัดเปิดกะโหลกศีรษะนั้นก็เชี่ยวชาญ​ ทว่า นี่เป็นเพียงทางเลือกหนึ่งเท่านั้น ส่วนจะทำการรักษาแบบนี้หรือไม่ พวกคุณ​ต้องปรึกษา​กันก่อน เพราะวิธีนี้มันมีความเสี่ยงอยู่”หมอพูดจบก็ให้พวกเขากลับก่อน “พวกคุณกลับไปคิดก่อนนะครับ”

หนานเฉิงกับเจียงโย่เชียนต่างก็เงียบสนิท ทั้งสองเดินออกจากห้องทำงานของหมอ ระหว่างทางเดิน ไม่มีใครพูดอะไรออกมา

เหมือนกำลังคิดเกี่ยวกับคำพูดของหมอ

พวกเขาเดินจนจะถึงห้องผู้ป่วยแล้ว ยังไม่มีใครเอ่ยปากพูดเลย

หนานเฉิงเปิดประตูห้องผู้ป่วยออก เห็นเพียงเจียงโม่หานที่สวมเสื้อผู้ป่วยทางลายไว้ บนหัวของเขายังคงพันไว้ด้วยผ้าก๊อซสีขาว เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู เขาก็หันไปมองผู้มาใหม่

หนานเฉิงมองไปยังเจียงโม่หาน ไม่รู้ว่าควรเริ่มพูดอย่างไรดี

ถ้าพูดตามตรง ก็คือยังไม่อยากเชื่อคำพูดของหมอ เขาไม่ใช่ครอบครัวแท้ๆของเจียงโม่หาน ไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้

เจียงโย่เชียนก็ไม่กล้าตัดสินใจง่ายๆ

เพราะการเข้ารักษาแบบนั้นมันมีความเสี่ยง ถ้าระหว่างรักษามีการผิดพลาดขึ้นมา เขาก็ให้อภัยตัวเองไม่ได้

เขายิ้ม “พี่”

เจียงโม่หานไม่ได้ตอบ แต่กลับพูดขึ้นว่า “นายออกไปก่อน”

เจียงโย่เชียนกะพริบตา​ “พี่ ผมเป็นน้องชายแท้ๆของพี่ พี่มีอะไรก็บอกผม ผมไปทำแทนให้พี่ได้”