คุณหมอของนายขุนพล นิยาย บท 4

สองสัปดาห์ผ่านไป

“สวัสดีค่ะ พี่จอมคนสวย” น้ำเสียงสดใสขอคุณหมอน้ำมนต์มักจะหยอกล้อกับพยาบาลอยู่เสมอ ทำให้เธอเป็นที่รักของเพื่อนหมอและพยาบาลในโรงพยาบาลนี้ และเป็นที่หมายปองของนักธุรกิจที่มารักษาตัวที่นี่แถมยังมีเพื่อนหมอที่สนใจในตัวเธออีกมากมาย เพราะคุณหมอเป็นคนสวย มีน้ำใจ เก่ง ฉลาด

“วันนี้ต้องอยู่เวรถึงดึกเลยนะค่ะคุณหมอ” ใช่ วันนี้เธอต้องควบเวร เนื่องจากเพื่อนหมอด้วยกันขอแลกเวรกับเธอเพราะมีธุระเลยอาสาควบเวรให้ ซึ่งเธอได้เข้าเวรพร้อมกับเพื่อนสนิทอย่างพีที่เป็นชายใจหญิง

“พร้อมมากค่ะ พี่จอม” ฮ่าฮ่า เสียงเฮฮาจบลง ต่อด้วยการตรวจคนไข้จึงเริ่มขึ้น เพราะคนไข้มีจำนวนมากและการทำงานที่จริงจัง ขัดกับหน้าตาที่ดูอ่อนไวก่อนวัยวุฒิทำให้บางครั้งคุณหมอน้ำมนต์ขาดความหน้าเชื่อถือกับคนไข้บางกลุ่ม แต่เธอก็สามารถแสดงศักดิ์ยภาพให้เห็นว่าเธอเก่ง ทำให้ชื่อเสียงเริ่มเพิ่มขึ้นด้วยความสามารถจริง ๆของเธอ

“เฮ้ย เสร็จสักที” หลังจากที่ทำงานถึงสี่โมงเย็นก็พักกินข้าวและก็ต้องมาต่อด้วยเวรเย็น ที่ไม่รู้วันนี้จะเยินมั้ย คุณหมอทุกคนต้องรอลุ้นกันเองว่าจะมีคนไข้อุบัติเหตุเยอะมั้ย แต่ถ้าไม่มีก็สามารถพักสายตาได้ในห้องพักแพทย์พักกินข้าวเรียบร้อยก็กลับมาเครียเอกสารให้เรียบร้อยจวบจนเวลาสองทุ่มกว่า คุณหมอน้ำมนต์ก็เข้ามาที่ห้องพักแพทย์เพื่อทำการพักผ่อนสายตา หลับไปได้ซักพักพยาบาลก็มาตามว่ามีเคสผู้ป่วยฉุกเฉินเข้ามาแล้วต้องการให้คุณหมอน้ำมนต์เป็นคนรักษาเท่านั้น ซึ่งมันก็ทำให้เธอแปลกใจที่มีคนไข้ระบุชื่อของเธอ

“นาย” สีหน้าตกใจที่เคยคู่กรณีเมื่อสองสัปดาห์ก่อนโดนยิงที่ซี่โครงด้านขวา เลือดสีแดงทะลักออกมาแปดเปื้อนเสื้อเชิ้ตสีขาวเต็มไปหมด เลือดที่พุ่งออกมาทำให้คนไข้เสียเลือดมากแต่ก็ยังพอมีสติอยู่บ้าง ตามมาด้วยลูกน้องของขุนพลที่วิ่งหน้าตาตื่นตามมา สายตาของคนไข้ที่มองมาทางคุณหมอเป็นสายตาที่น่ากลัวและไม่พอใจเนื่องจากเขาเจอเธอยืนใกล้กับคุณหมอหนุ่มที่เป็นเพื่อนสนิทอีกคนของหมอน้ำมนต์ ยิ่งทำให้เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“ทำไมคนไข้คนนี้เขามองมาทางเราแบบนี้ว่ะ” พี เพื่อนสนิทของน้ำมนต์สัมผัสได้ถึงสายตาดุดันคู่นั้น และชี้ว่าต้องการให้คุณหมอน้ำมนต์รักษา ซึ่งเป็นธรรมดาที่เวลามีคนไข้ผู้ชายมารักษาก็ต้องการให้คุณหมอน้ำมนต์รักษาตลอด

“ฉันจะรู้มั้ย ไป๊ ทำงาน” ตรวจเช็คอาการเบื้องต้นให้คนไข้ ตอนแรกคิดว่าไม่เป็นอะไรมากเนื่องจากสีหน้าของคนไข้ไม่มีอาการเจ็บปวดอะไรเลย แต่สรุปแล้วต้องผ่าตัดด่วนเนื่องจากมีกระสุนฝังในและคนไข้เสียเลือดมาก

“ไม่ต้องใช้ยานอนหลับ” เสียงแหบแห้งแกมดุดัน แจ้งกับแพทย์ที่รักษาเนื่องเขาไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น ทำให้คณะแพทย์พยาบาลที่ทำการรักษาหน้าเหวอกับคำสั่งที่ได้ยินมาเป็นอย่างมาก

“แต่คนไข้ต้องใช้นะค่ะ เพราะเป็นการผ่าตัดใหญ่” น้ำมนต์อธิบายอย่างใจเย็นกับคนไข้ เนื่องจากตอนนี้อยุ่ในเวลางานของเธอต้องแยกแยะให้ออกเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงาน กว่าจะเกลี้ยงกล่อมได้ก็นานพอตัวคนไข้ถึงจะยอมให้ใช้ยานอนหลับ น้ำมนต์ต้องเกลี้ยงกล่อมว่าจะตามใจคนไข้ตลอดที่ทำการรักษาตัวอยู่ที่นี่ ขุนพลเลยตกลงทำการผ่าตัดโดยใช้ยานอนหลับ

การผ่าตัดผ่านพ้นไปเป็นอย่างดี ทำให้คนไข้ปลอดภัยและย้ายตัวไปรักษาห้องพัก VIP ของโรงพยาบาลซึ่งมารู้ทีหลังว่าพ่อของขุนพลเป็นเจ้าของโรงพยาบาลนี้ มิน่าเขาถึงเอาแต่ใจขนาดนี้

ครืด ครืด ครืด

“ฮะโหล” น้ำมนต์พึ่งลงเวรมาเมื่อตอนเช้ามืดและกลับมานอนพักที่คอนโดหลังจากผ่าตัดเสร็จ ทำให้อาการเหนื่อยล้าสะสมมานานบวกกับช่วงนี้ทำอะไรก็เหนื่อยไปหมดทำให้เธออยากจะพักผ่อนแต่ติดที่สายของโรงพยาบาลเข้ามาทำให้ความหงุดหงิดเพิ่มขึ้นหลังจากได้ยินปลายสายแจ้งว่าคนไข้อย่างขุนพลอาละวาดไม่ยอมให้หมอพีตรวจแผล และแจ้งว่าต้องเป็นหมอน้ำมนต์คนเดียวเท่านั้น

“เดี๋ยวเข้าไปค่ะ” หลังจากวางสายเข้าไปทำธุระส่วนตัวและเปลี่ยนเป็นชุดวอร์มสีม่วงอ่อนแขนยาวกางเกงขายาวคีบเตะและเดินออกจากห้องและรีบมาที่โรงพยาบาลชั้นที่ขุนพลพักอยู่ทันที