สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 143

พอเซี่ยเหยียนเหยียนตะโกนออกไป ก็มีพนักงานรักษาความปลอดภัยสองคนเดินมาทันที “คุณผู้หญิง ไม่ทราบว่าที่นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้นครับ”

เซี่ยเหยียนเหยียนชี้ไปที่เซี่ยซีหวั่น “ผู้หญิงคนนี้ไม่มีบัตรเชิญแต่คิดจะเข้าไปในงานเลี้ยง ยังโกหกด้วยว่าอธิการบดีเป็นคนเชิญเธอมา ฉันว่าเธอคิดจะมาก่อความวุ่นวาย พวกคุณรีบไล่เธอออกไปเลยค่ะ!”

เซี่ยเหยียนเหยียนไม่อยากเห็นเซี่ยซีหวั่นที่นี่ งานเลี้ยงแบบนี้เซี่ยซีหวั่นไม่มีคุณสมบัติที่จะมาร่วมงาน อีกทั้งเซี่ยซีหวั่นยังสวมชุดสวยขนาดนี้ สวมชุดเดรสยาวสีนู้ดเหมือนมาเป็นนางเอกของงาน เธอไม่อยากให้เซี่ยซีหวั่นมาดึงดูดความสนใจของทุกคนไปหมด

พนักงานรักษาความปลอดภัยทั้งสองคนรีบมายืนตรงหน้าเซี่ยซีหวั่น “คุณผู้หญิงท่านนี้ จะมาสร้างความวุ่นวายที่นี่ไม่ได้นะครับ กรุณาออกไปเดี๋ยวนี้เลยครับ ถ้าไม่เช่นนั้นพวกเราคงต้องลงไม้ลงมือแล้ว!”

เห็นเซี่ยซีหวั่นตื่นตกใจ เซี่ยเหยียนเหยียนก็ดีใจลิงโลด เธอเอ่ยอย่างหยิ่งผยองว่า “หวั่นหวั่น รีบไปเถอะ!”

พอสิ้นเสียง ก็มีเสียงที่ดุดันดังมาทันที “พวกเธอมาทะเลาะอะไรกันที่นี่”

เซี่ยเหยียนเหยียนหันหน้ากลับมา อธิการบดีลู่อินอินมาแล้ว！

ศาสตราจารย์เฉียนเดินตามหลังลู่อินอินมา

เซี่ยเหยียนเหยียนรีบซ่อนความชั่วร้ายและจอมวางแผนในแววตาอย่างรวดเร็ว ก้าวเข้ามาอธิบายอย่างอ่อนโยนว่า “ท่านอธิการบดีคะ ฉันจะขอแนะนำให้รู้จักหน่อยนะคะ คนนี้คือน้องสาวของฉันเซี่ยซีหวั่น เรื่องมันเป็นแบบนี้ค่ะ หวั่นหวั่นไม่มีบัตรเชิญแต่อยากเข้าไป แล้วยังบอกว่าท่านอธิการบดีเป็นคนเชิญเธอมาด้วย คำโกหกแบบนี้ฉันไม่เชื่อแน่นอน หวั่นหวั่นจบแค่มัธยมปลาย จะรู้จักท่านอธิการบดีได้ยังไงกัน ดังนั้นฉันจึงพยายามพูดกับหวั่นหวั่นดีๆให้เธอไปจากที่นี่ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็มาพอดีค่ะ”

ลู่อินอินมองเซี่ยเหยียนเหยียนด้วยสายตาแปลกประหลาด “เธอพูดอะไรของเธอ เธอบอกว่าเซี่ยซีหวั่นจบแค่มัธยมปลายเหรอ”

เซี่ยเหยียนเหยียนเหยียดหลังตรง เห็นชัดว่ามีรอยยิ้มเยาะเย้ยสะใจที่มุมปากแต่ภายนอกกลับถอนหายใจแล้วพูดว่า “ใช่ค่ะ ท่านอธิการบดี หวั่นหวั่นถูกส่งไปที่ชนบทตั้งแต่เด็ก ดังนั้นจึงไม่ได้เรียนหนังสือ วุฒิการศึกษาไม่สูง คุณอย่าดูถูกเธอเลยนะคะ”

ศาสตราจารย์เฉียนมองเห็นเซี่ยซีหวั่นก็แปลกใจมาก “เซี่ยซีหวั่น เธอมาได้ยังไง วันนี้เป็นงานเลี้ยงของแพทย์ผู้มีชื่อเสียง เธออย่ามาก่อเรื่องวุ่นวายเลย แม่สาวน้อย ฉันเห็นว่าเธอก็รูปร่างหน้าตาสะสวยดี มีความรักเกียรติศักดิ์ศรีตนเองหน่อย อย่าทำให้ตัวเองดูแย่เกินไป”

เพราะศาสตราจารย์เฉียนมีอคติต่อเซี่ยซีหวั่นอยู่ก่อนแล้ว แต่เนื่องจากเซี่ยซีหวั่นสวมชุดเดรสยาวสวยสง่า ดูเป็นสาวน้อยที่ดูดีมากทีเดียว

เซี่ยเหยียนเหยียนคิดว่าบรรลุเป้าหมายของตนเองแล้ว เธอมองเซี่ยซีหวั่นอย่างสะใจ “หวั่นหวั่น เธอรีบไปเร็วเข้า ไม่อย่างนั้นรปภจะไล่เธอออกไปนะ”

เวลานี้เองลู่อินอินก้าวออกมาข้างหน้าประกาศว่า “ฉันเป็นคนเชิญเซี่ยซีหวั่นมา มีใครกล้าไล่เธอออกไปมั้ย”

อะไรนะ

เซี่ยเหยียนเหยียนตัวแข็งทื่อ เธอเบิกตาโพลงมองลู่อินอินด้วยความเหลือเชื่อ เมื่อครู่…เธอพูดว่าอะไรนะ

เธอเป็นคนเชิญ…เซี่ยซีหวั่นมาจริงๆเหรอ

ลู่อินอินเดินมาตรงหน้าเซี่ยซีหวั่น “ซีหวั่น เธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไม่โทรหาฉัน ฉันจะได้ออกมาต้อนรับเธอ”

เซี่ยซีหวั่นมองลู่อินอินด้วยดวงตาสดใส “ท่านอธิการบดี ฉันเองก็เพิ่งมาถึงค่ะ เจอกับคนรู้จักคุ้นเคยกันพอดี ก็เลยคุยกันนิดหน่อยค่ะ”

คนที่รู้จักคุ้นเคยกันคนนี้แน่นอนว่าคือเซี่ยเหยียนเหยียน

สายตาเย็นชาไม่พอใจของลู่อินอินมองผ่านใบหน้าแข็งเกร็งของเซี่ยเหยียนเหยียนไป จากนั้นก็มองไปยังเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนนั้นแล้วก็พนักงานต้อนรับ “นี่เป็นแขกที่ฉันเชิญมา พวกคุณห้ามมองเธอด้วยสายตาดูถูกเด็ดขาด ไปได้แล้ว”

“ครับ” ทุกคนต่างก็ถอยออกไป

เซี่ยเหยียนเหยียนรู้สึกว่าตนเองเหมือนถูกตบหน้าหัน เพราะคำพูดของลู่อินอินที่บอกว่า“มองคนอื่นด้วยสายตาดูถูก”เหมือนกับกำลังพูดให้เธอฟัง

ลู่อินอินจูงมือเล็กๆของเซี่ยซีหวั่นอย่างสนิทสนม พูดคุยหัวเราะกัน “ซีหวั่น ฉันรอเธอมานานแล้ว กลัวว่าเธอจะไม่มาจริงๆ ชุดเดรสยาวสีนู้ดชุดนี้ฉันเห็นก็ชอบทันที ตอนนั้นฉันคิดว่าเหมาะสมกับรูปร่างเพรียวบางสมส่วนของเธอ ซีหวั่น วันนี้เธอสวยมากจริงๆนะ”

เซี่ยซีหวั่นยิ้ม “ท่านอธิการคะ ฉันชอบชุดนี้มาก ขอบคุณนะคะ”

“เธอชอบก็ดีแล้ว ซีหวั่น ไป ฉันจะพาเธอไปรู้จักใครบางคน” ลู่อินอินจูงมือเล็กๆของเซี่ยซีหวั่นเดินออกไป