ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 457

รอจนครึ่งค่อนวัน อัญมณีฟังเสียง “ตู๊ด ๆ” อย่างต่อเนื่องจากปลายสาย แล้วก็กดวางลง จากนั้นโยนโทรศัพท์ลงบนโซฟาที่อยู่ข้าง ๆ 

“พี่ ไม่มีคนรับสายอยู่ดี”

ได้ยินดังนั้น ธีทัตก็ยิ่งขมวดคิ้วเข้ม

ไม่กี่วินาทีต่อมา เขาสาวเท้าก้าวยาวไปหยิบเสื้อสูทแล้วเดินตรงไปทางประตู “ไม่ได้ พี่จะต้องไปตามหาด้วยตัวเอง!”

ผู้ใหญ่ตัวเป็น ๆ ทั้งคนไม่น่าเชื่อจะหายไปสิบสองชั่วโมงเต็ม เขาสั่งลูกน้องติดต่อกับทางตำรวจ รอมาตั้งนานกลับไม่มีข่าวคราว เขารอต่อไปไม่ได้แล้วจริง ๆ

“พี่!” อัญมณีรีบเดินตามไป “ฉันไปกับพี่ด้วย……”

ยังไม่ทันได้พูดจบ ธีทัตก็หันมากำชับกับ “เธออยู่ที่นี่แหละ ดูแลอีธานกับเอลล่า”

ได้ยินดังนั้น อัญมณีก็หยุดชะงักเท้า และนึกขึ้นได้ว่าในบ้านยังมีเด็กน้อยสองคนอยู่ เธอถอนหายใจ แล้วมองธีทัตจากไป ในใจเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ไม่สามารถจะวางใจได้

ทันใดนั้น ก็มีเสียงเอี๊ยดดังอยู่ข้าง ๆ เธอหันหน้าไปมอง ก็เห็นห้องนอนข้าง ๆ แง้มประตูออกมา อีธานกับเอลล่าเด็กน้อยสองคนยื่นหน้ามา เบิกตากว้างมองเธอ

ถูกจับได้แล้ว อีธานไม่มีความกลัว ซ้ำยังเดินออกมากล่าวอย่างระมัดระวัง “คุณน้าครับ คุณแม่ไปไหนเหรอครับ”

อัญมณีจิตใจเกิดความเปราะบาง ดวงตาทำท่าจะร้องไห้ เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เแล้วเดินไปข้างหน้า อุ้มอีธานขึ้นมา จากนั้นกล่าวเบา ๆ “คุณแม่มีธุระต้องไปจัดการนิดหน่อย เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ……”

อีธานกอดคอของเธอไว้ ดวงตาแดงก่ำ “คุณน้าโกหกผม คุณแม่หายตัวไปแล้ว”

สักพัก อัญมณีจึงพูดไม่ออก เผชิญหน้ากับดวงตาที่แป๋วแหววเช่นนี้ เธออดทนไม่ได้จริง ๆ ที่ต้องโกหก

มองดูอีธานที่ใกล้จะร้องไห้ออกมา เธอรีบอุ้มเขาเข้าไปในห้องนอน “เอาล่ะ อีธานครับ อาจจะเปิดสารคดีดาราศาสตร์เรื่องโปรดของหนูให้ดู ดูจบตอนที่หนึ่งคุณแม่หนูก็จะกลับมาแล้วนะครับ……”

เวลานี้ ในห้องรับแขกเอลล่าได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่น เธอจึงค่อย ๆ เดินเข้าไปข้าง ๆ โซฟา มองดูแสงกะพริบในโทรศัพท์ ลังเลครู่หนึ่งก่อนที่จะกดรับสาย

เธอแนบโทรศัพท์ไว้ข้างใบหู เสียงชายหนุ่มที่เย็นชาดังจากปลายสาย “ฮัลโหล มีเรื่องอะไร”

เอลล่าอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วกล่าวถามขึ้นอย่างลังเล “คุณอาสุดหล่อเหรอคะ”

เสียงในโทรศัพท์เหมือนกับคุณอาสุดหล่อไม่มีผิด

เห็นได้ชัดว่าปลายสายนิ่งไปครู่หนึ่ง สักพัก ชายหนุ่มก็ดังขึ้นอีกครั้ง “เอลล่าเหรอ”

เอลล่าได้ยินดังนั้นก็เกิดความดีใจ “คุณอาสุดหล่อ ใช่ลุงจริง ๆ ด้วย! หนู……หนูคือเอลล่าค่ะ!”

ภวินท์ที่อยู่ปลายสายได้ยินเสียงอ้อแอ้ที่คุ้นเคย จึงยกริมฝีปากขึ้นอย่างไม่รู้ตัว น้ำเสียงก็อ่อนโยนลง

วันนี้เขายุ่งมาตลอดทั้งวัน ประชุมสำคัญตอนเช้า ตอนบ่ายตีกอล์ฟ ดื่มน้ำชา สุดท้ายงานเลี้ยงอาหารค่ำ ยี่สิบนาทีก่อน เขาเพิ่งจะได้โครงการนี้บนโต๊ะไวน์ จึงรู้สึกโล่งใจ แล้วหยิบโทรศัพท์มาดู

คิดไม่ถึงว่า เขาจะมีสายโทรศัพท์ที่ไม่ได้รับจากธีทัต นอกจากนี้ยังมีสายของอัญมณี

สองพี่น้องนี้ทำอะไรกัน โทรศัพท์มาหาเขาทั้งคู่

เขายุ่งมาตลอดทั้งวัน เหนื่อยจนปวดหัวมาก เดิมทีไม่อยากจะตอบกลับด้วยซ้ำ แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของญาธิดา หลังจากลังเลแล้ว ถึงได้โทรศัพท์มาหาอัญมณี คิดไม่ถึงว่าเสียงปลายสายที่ดังขึ้นจะเป็นเสียงที่น่ารักของเอลล่า

ฉับพลัน เกิดใจอ่อน มีความรู้สึกเหมือนกำลังถูกเยียวยา

ถึงแม้ว่าธีทัตคนนั้นค่อนข้างน่ารำคาญ แต่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าอีธานกับเอลล่าเด็กน้อยสองคนนั้นราวกับนางฟ้าตัวน้อย ๆ ก็ไม่ปาน น่ารักเสียจนทำคนไม่อาจจะปฏิเสธได้

เสียงของเขาอ่อนโยนลง แล้วถามขึ้นอย่างอดทน “เอลล่า ทำไมจู่ ๆ ถึงโทรมาหาคุณลุงละคะ”

“คุณอาสุดหล่อ……” ใบหน้าของเอลล่าขมวดขึ้น แม้แต่น้ำเสียงก็เปลี่ยนเป็นเศร้าใจอย่างยิ่ง “คุณแม่ คุณแม่หายตัวไปแล้ว……”

ทางฝั่งภวินท์เมื่อได้ยิน มือที่กุมจับโทรศัพท์ได้จับแน่นขึ้น ร่างได้เหยียดตัวตรงอย่างไม่รู้ตัว “หนูพูดว่าอะไรนะคะ”

เอลล่าสะอึก น้ำเสียงอู้อี้ไม่ชัดเจน “คุณแม่หายไปแล้ว……คุณพ่อพวกเขาออกไปตามหาทั้งวัน ก็ยังไม่เจอเลยค่ะ คุณอาสุดหล่อ ช่วยพวกหนูหาคุณแม่หน่อยได้ไหมคะ……”

ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ ภวินท์ก็ยังคงฟังเสียงเธอออกได้ชัดเจน เขาขมวดคิ้วแน่น นึกถึงสายที่ไม่ได้รับของธีทัตกับ อัญมณี จึงเข้าใจได้ในทันที