ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 459

ธีทัตรีบเดินเข้าไปถามอย่างกังวล “เธอเป็นอย่างไรบ้างครับ”

คุณหมอประจำตระกูลส่ายหน้า เดินไปข้าง ๆ แล้วถึงกล่าวขึ้น “คนไม่ค่อยน่าเป็นห่วง นอกจากบาดแผลบนหัวเข่าและมือแล้ว ที่อื่นก็ไม่มีบาดแผลอะไร แต่……”

ทันใดนั้น ธีทัตกับอัญมณีที่ ทั้งคู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและมองดูคุณหมอประจำตระกูลอย่างกังวล

“เธอถูกคนวางยา ยานี้แปลกประหลาดมาก สามารถทำให้แขนขาอ่อนแรง ไร้เรี่ยวแรง แต่ว่าสมองกลับรู้สึกตัว ณ ตอนนี้ผมยังไม่สามารถระบุได้ว่าส่วนผสมยาคืออะไร เมื่อไหร่จะรู้ผลนั้น ยังต้องรอดูอีกสักพัก”

“นอกจากนี้ เธอเหมือนกับจะได้รับกระทบกระเทือนกับความตกใจอย่างรุนแรง ต้องให้ทางครอบครัวคอยอยู่เป็นเพื่อน ค่อย ๆ เยียวยา”

ได้ยินคุณหมอประจำตระกูลกล่าวเช่นนี้ ธีทัตไม่ได้กล่าวอะไร ทำเพียงพยักหน้าเบา ๆ

“อันอัน ไปส่งคุณหมอหน่อย”

อัญมณีพยักหน้า “ค่ะ”

รออัญมณีจากไปพร้อมกับคุณหมอประจำตระกูล ธีทัตที่ยืนอยู่ที่เดิม จมูกเริ่มซี้ดขึ้น

เขาคิดไม่ถึงว่าสถานการณ์จะแย่ได้ขนาดนี้

ญาธิดานั้นเจอกับอะไรมากันแน่ ถึงได้กลัวขนาดนี้ คนสารเลวพวกนั้นได้ทำอะไรเธอ!

ธีทัตโมโหจนยากที่ควบคุม ยกมือขึ้นทุบเข้ากับกำแพง

หลังมือมีความเจ็บลอยมาทำให้เขารู้สึกตัว เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ดึงเสื้อขึ้น แล้วถึงได้เดินมาผลักประตูแล้วเข้าไปในห้อง

หญิงสาวบนเตียงดูเหมือนนอนหลับแล้ว ตาปิด ไม่ขยับเคลื่อนไหว

ธีทัตดึงเก้าอี้จากข้าง ๆ แล้วนั่งลงข้างเตียง สูดลมหายใจแล้วกล่าว “ไม่ต้องกลัวนะ คืนนี้ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณตลอดทั้งคืน”

พลางพูดเขาพลางเอื้อมมือกำมือของญาธิดาเบา ๆ 

ญาธิดานอนอยู่บนเตียง ไม่ได้ลืมตา แต่ว่าหางตากลับเห็นได้ชัดว่าเปียกซึม

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว หญิงสาวบนเตียงก็นอนหลับไปในที่สุด แม้แต่ลมหายใจก็สงบคงที่

ธีทัตเงยหน้ามามองข้างใบหน้าของหญิงสาวที่สงบนิ่งและขมวดคิ้วเล็กนิ้ว ในใจก็อดไม่ได้ที่จะผุดความเจ็บปวดขึ้น

ในเวลานี้ มีเสียงเคาะประตูเบา ๆ สองครั้ง จากนั้น ประตูก็ถูกผลักออกมา อัญมณียื่นหน้าเข้ามา “พี่ พี่ออกมาหน่อย”

ธีทัตที่ไม่อยากจะออกไป แต่เห็นสีหน้าอัญมณีจริงจัง จึงได้วางมือของญาธิดาลง แล้วห่มผ้าห่มให้เธอดี ๆ จากนั้นก็ลุกขึ้นออกจากห้องไป

แล้วปิดประตูเบา ๆ เขาถึงได้เอ่ยปากถามขึ้น “มีอะไร”

“ด้านนอกมีคนมาหาพี่”

ธีทัตขมวดคิ้ว “ใคร” 

อัญมณีมีความลังเลแล้วเอ่ยปากกล่าว “ภวินท์”

ได้ยินชื่อนี้ สีหน้าของธีทัตจึงเย็นชาลงเล็กน้อย สาวเท้าก้าวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

เป็นอย่างที่คิด รถแวนคันสีดำจอดอยู่ที่หน้าประตูใหญ่ และภวินท์ยืนอยู่ข้าง ๆ 

คั่นด้วยระยะห่าง ชายหนุ่มทั้งสองคนประสานตากัน ในห้วงบรรยากาศซ่อนด้วยอารมณ์ที่คลุมเครือและซับซ้อน

ธีทัตเดินออกมา เพิ่งจะเดินออกมา ก็เห็นสีหน้าที่เคร่งเครียดของภวินท์เอ่ยถามขึ้น “ญาธิดาอยู่ไหน”

“อยู่ด้านใน”

“ผมจะเข้าไปดูเธอ”

ภวินท์พลางพูดพลางก้าวเท้าจะเข้าไปด้านใน

ธีทัตสีหน้าเคร่งขรึมไม่พูดไม่จาขวางเขาอยู่ตรงด้านหน้า มองเขาด้วยสีหน้าที่ขึงขัง “คุณถือสิทธิ์อะไรเข้าไป”

ภวินท์ขมวดคิ้ว สีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้น สองวินาที เขาเม้มปากเป็นเส้นตรงแล้วขยับปากขึ้น “ผมเข้าไปดูแวบเดียวเท่านั้น เห็นว่าเธอไม่เป็นไรแล้วก็จะจากไป”

ธีทัตโมโหขึ้น ใช้ไหล่ของเขากระทบที่หัวไหล่ของเขา “ภวินท์ คุณบุกเข้ามาในบ้านดูภรรยาผมยามดึกดื่น คุณว่าเหมาะสมไหม”