มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 147

น้ำตกสูงชันร้อยฟุตที่พลุ่งพล่าน หลิวซัวตักน้ำขึ้นมาดื่มสองสามอึกที่แอ่งน้ำด้านล่างของน้ำตก

ทันใดนั้น รูม่านตาของเขาหดเล็กลงเล็กน้อย สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายชีวิตที่อ่อนมากสายหนึ่ง

แม้กลิ่นอายสายนี้จะอ่อนมาก แต่กลับรู้สึกคุ้นเคย

กวาดสายตามองโดยรอบ ไม่นานสายตาของหลัวซิวก็จับจ้องไปที่ถ้ำลับแห่งหนึ่งที่อยู่ข้างแอ่งน้ำของน้ำตก

ผ่านไปสักพัก หลัวซิวเดินมาถึงภายในถ้ำ หรี่สายตาลงเล็กน้อย

เห็นเพียงผู้หญิงผมสีแดงคนหนึ่งนอนอยู่บนพื้นภายในถ้ำ ราวกับหมดสติ สีหน้าซีดขาว ดวงตาทั้งคู่ปิดสนิท กลิ่นอายชีวิตอ่อน ราวกับพร้อมที่จะตายทุกเมื่อ

หลัวซิวขมวดคิ้ว ถึงแม้จะโดนฝ่ามือตราแห่งความเป็นตาย แต่ด้วยความสามารถของเหยียนเยว่เอ่อไม่ควรสาหัสถึงขั้นนี้ถึงจะถูก

เขาไม่ได้สงสัยว่าเหยียนเยว่เอ่อร์คนนี้แกล้งหมดสติ เพราะลูกแก้วความเป็นตายไม่มีทางสัมผัสกลิ่นอายชีวิตผิด

“ท่านแม่…”

เหยียนเยว่เอ่อร์ที่หมดสติพูดละเมอออกมาอย่างกะทันหัน คิ้วของนางขมวดแน่น ท่าทางอ่อนแอไร้ที่พึ่ง ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะคิดสงสาร

หลัวซิวก้าวเท้าเดินเข้าไป เหยียนเยว่เอ่อร์ยังคงไม่รู้สึกตัว

ภายใต้สถานการณ์ที่อยู่ใกล้ หลัวซิวตรวจสอบด้วยการรับรู้พลังชีวิต พบว่าอาการบาดเจ็บบนตัวของเหยียนเยว่เอ่อร์หนักมาก มันมีสัญญาณของร่างเนื้อกำลังจะพังทลาย

และต้นตอของอาการบาดเจ็บพวกนี้ มันเป็นเพราะตัวหยั่งรู้ในดวงวิญญาณนางได้รับความเสียหาย!

เมื่อการรับรู้ของหลัวซิวสำรวจไปถึงตัวหยั่งรู้ในดวงวิญญาณของนาง เขาสัมผัสได้ถึงแรงกดดันของการสำนึกที่แรงกล้าสายหนึ่ง แม้มันจะอ่อนมาก แต่กลับมีความน่าเกรงขามของจักรพรรดิปกครองทั่วใต้หล้าที่ไม่สามารถคาดเดา

ความรู้สึกแบบนี้ หลัวซิวก็เคยสัมผัสถึงตอนโดนซูจิ้งหยุนยึดร่างในหุบเขากุ่ยอิน

“หรือว่าเหยียนเยว่เอ่อร์คนนี้เป็นผู้แข็งแกร่งระดับจักรพรรดิยุทธ์ เป็นเพราะเทพจิตได้รับความเสียหายอย่างหนักจึงส่งผลให้ผลการฝึกตกลง?” หลัวซิวคาดเดา เมื่อเป็นแบบนี้ก็สามารถอธิบายได้ว่าทำไมนางถึงมีการสำนึกและครอบครองห้วงยุทธ์

แต่ไม่ว่ายังไง เหยียนเยว่เอ่อร์คนนี้แม้จะดูเหมือนอ่อนแอ แต่ในความเป็นจริงจิตใจของนางโหดเหี้ยม เพื่อที่จะเปิดแดนลับถึงขั้นยอมสังเวยเลือดของคนนับร้อย เพื่อต้องการแย่งหยกอสูร ถึงขั้นเคยลงมือคิดจะฆ่าเขา

แต่ทว่า เดิมทีนี่ก็เป็นโลกที่ผู้แข็งแกร่งเป็นเจ้า ผู้อ่อนแอเป็นมด ผู้ฝึกยุทธ์คนไหนบ้างที่ไม่มีจิตใจเยือกเย็นอำมหิต?

“ท่านแม่…เยว่เอ่อร์จะต้องแก้แค้นให้ท่าน! ……” เหยียนเยว่เอ่อที่กำลังหมดสติพูดละเมออีกครั้ง

“นางเป็นผู้หญิงที่มีอดีต”

ภายนอกแข็งแกร่ง ภายในอ่อนแอ เหยียนเยว่เอ่อในตอนนี้ทำให้หลัวซิวเกิดความรู้สึกเห็นอกเห็นใจอย่างช่วยไม่ได้

หลัวซิวขมวดคิ้ว สภาพจิตใจแบบนี้ไม่เหมาะกับโลกใบนี้ อย่างเช่นคนของตระกูลกงซุนพวกนั้น ทั้งหมดเป็นเพราะเขาเกิดความรู้สึกเห็นอกเห็นใจ สุดท้ายเกือบจะโดนคนพวกนั้นลอบฆ่า

“โฮง!”

เสียงอสูรคำรามดังมาจากนอกถ้ำอย่างกะทันหัน มีอสูรหลายตัวพุ่งเข้ามา แต่ละตัวแยกเขี้ยวที่น่ากลัว ดวงตาที่ดุร้ายแดงก่ำ

แววตาของหลัวซิวเย็นชาลง ชี้นิ้วออกไป ปราณกระบี่เปลวเพลิงสีดำควบแน่น สังหารพวกอสูรที่ที่พุ่งเข้ามาก่อนหลายตัวตายทันที

ในบรรดาอสูรสี่ตัว มีอสูรเพียงตัวเดียวที่กลายเป็นลูกแก้วโลหิต

กลิ่นคาวเลือดที่อบอุ่นลอยคลุ้ง อีกไม่นานจะดึงดูดอสูรมากกว่านี้มาที่นี่

“ช่างเถอะ ข้าจะขอเป็นคนดีอีกครั้งก็แล้วกัน”

แม้จะรู้ว่าการเห็นอกเห็นใจเป็นสิ่งต้องห้าม แต่ท้ายที่สุดหลัวซิวเป็นเพียงเด็กหนุ่มอายุสิบสี่ปี ภายในใจยังคงมีร่องรอยของความเมตตา

หลังจากดีดเพลิงมรณะหลายลูกออกเผาซากของอสูรสามตัวกลายเป็นเถ้าถ่าน จากนั้นยกแขนขึ้น ปราณแท้พุ่งออกไปกวาดต้อนกลิ่นคาวเลือดที่อยู่ภายในถ้ำหายไปกับอากาศ

หลังจากนั้นหลัวซิวหยิบผังค่ายออกมาวางไว้ตรงทางเข้าของถ้ำ