บทที่ 1127 สายแล้วเหรอ
ท้องฟ้าส่องสว่าง แสงอาทิตย์สะท้อนผ่านกระจกเข้ามา เจิดจ้าจนทำให้หล่อนแทบจะลืมตาไม่ขึ้น
แต่เสี่ยวเหยียนกลับไม่กล้าหลับตาลงอีกครั้ง
หล่อนกลัว
หล่อนกลัวว่าถ้าหลับตาลง จะเห็นภาพเหมือนในฝันเมื่อสักครู่และได้ยินเสียงเยาะเย้ยเหล่านั้นดังขึ้นซ้ำไปซ้ำมาด้านข้างหู
นอนหลับมาทั้งคืน แต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนยังคงตามหลอกหลอนอยู่ ความรู้สึกเศร้าโศกเสียใจยังไม่มีท่าทีดีขึ้น กลับทำให้หล่อนเศร้ามากกว่าเดิม
เสี่ยวเหยียนนอนพักนิ่งๆสักพัก จึงจะสะบัดผ้าห่มออกและลุกขึ้น
หล่อนเดินไปถึงห้องน้ำ ขณะที่เดินผ่านกระจก เมื่อเห็นว่าตัวเองยังใส่ชุดราตรีสีขาวที่หานชิงให้หล่อน จึงยืนตกตะลึงอยู่ตรงนั้น และเหม่อมองดูตัวเองในกระจกอยู่นานมาก
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง หล่อนถอดชุดราตรีสีขาวออก
ก่อนหน้านี้ตอนที่หล่อนได้ชุดราตรีชุดนี้มา รู้สึกว่าสวยมาก แต่เมื่อลองมองดูอีกครั้ง กลับรู้สึกว่าน่าสมเพชเหลือเกิน
เสี่ยวเหยียนอาบน้ำอย่างเงียบๆ จากนั้นเปลี่ยนชุด และเดินไปตรวจดูเงินเก็บของตัวเอง
เพราะการเปิดร้านทำให้ต้องใช้เงินเก็บของตัวเองไปมากพอสมควร ดังนั้นตอนนี้เงินเก็บที่มีอยู่จึงมีเหลือแค่ไม่กี่หมื่นหยวน
แม้ว่าจะไม่ได้เป็นเงินจำนวนเยอะมาก แต่สำหรับเสี่ยวเหยียนในตอนนี้ เงินก้อนนี้ถือว่าไม่น้อย แต่สำหรับหานชิงคงเป็นแค่เศษเงินเท่านั้น
ก็ไม่เป็นไร ค่อยๆคืนทีละเล็กทีละน้อย
อย่างมาก
อย่างมากต่อไปหล่อนก็ต้องทำงานหาเงินอย่างขยันขันแข็งแล้วนำเงินคืนเขาก็จบ
หลังจากเก็บของเสร็จเรียบร้อย เสี่ยวเหยียนจึงออกมาจากห้อง
“ตื่นแล้วเหรอ?”
“เหยียนเหยียน ตื่นแล้วเหรอ? รีบมากินอาหารเช้าสิ”
เพิ่งออกมาจากห้อง พ่อแม่ตระกูลโจวก็พ้องใจกันเรียกหล่อนไปกินอาหารเช้า
เสี่ยวเหยียนอารมณ์ไม่ดี ไม่รู้สึกหิว ไม่ค่อยอยากกินอะไร แต่ก็กลัวว่าพวกเขาจะเป็นห่วง จึงเดินไปนั่งด้วย
“พ่อ แม่ อรุณสวัสดิ์ค่ะ”
“อรุณสวัสดิ์จ้ะ เหยียนเหยียน แม่ซื้อขนมเปี๊ยะทอดที่ลูกชอบกินมาด้วย ลูกลองชิมดู”
“ใช่แล้วๆ ยังมีน้ำเต้าหู้ด้วยนะ”
พ่อจางกับหลัวหุ้ยเหม่ยทำตัวดีกับเสี่ยวเหยียนมากผิดปกติ สีหน้าของทั้งสองยิ้มแย้ม ไม่พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนแม้แต่น้อย
เสี่ยวเหยียนไม่ได้เป็นคนความจำเสื่อม แน่นอนว่าหล่อนยังจดจำเรื่องเมื่อคืนที่หล่อนกอดหลัวหุ้ยเหม่ยและร้องไห้จนจะเป็นจะตายได้ แต่เมื่อตอนนี้ลองย้อนคิดดู รู้สึกว่าตอนนั้นตัวเองบุ่มบ่ามเกินไป
ทำเรื่องแบบนั้นไปได้ยังไงกัน ทำให้หลัวหุ้ยเหม่ยต้องมาเป็นห่วงหล่อนเปล่าๆเลยล่ะสิ
แต่ตอนนั้นควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้จริงๆ จิตใจแตกสลาย ทำอะไรไม่ถูก
“เหยียนเหยียน เหม่ออะไรอยู่ลูก รีบกินสิ”
“โอเคค่ะ”
เสี่ยวเหยียนตั้งสติขึ้นมา จากนั้นกัดเปี๊ยะปิ้งไปหนึ่งคำ เปี๊ยะปิ้งที่หอมและกรอบในทุกๆวัน แต่มาวันนี้กลับไม่มีกลิ่นหอม และไม่มีรสชาติเลยสักนิด
หล่อนกินไปหนึ่งคำและวางลง จากนั้นดื่มน้ำเต้าหู้
เมื่อน้ำเต้าหู้ถูกกลืนลงไปในท้อง กระเพาะก็เริ่มแปรปรวน
เสี่ยวเหยียนวางแก้วลงและรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ ค้ำอ่างล้างหน้าไว้และอาเจียนออกมา
“เหยียนเหยียน!”
“เหยียนเหยียน!”
พ่อจางกับหลัวหุ้ยเหม่ยเห็นเช่นนั้น รีบวางตะเกียบลง และวิ่งตามไปที่ห้องน้ำทันที
“แอะ....”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่