กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 463

“คุณชายของพวกข้าเป็นถึงคุณชายคนที่สามแห่งจวนอันกั๋วกง* คราวนี้ฝ่าบาททรงมีรับสั่งให้พวกเรากลับมาโดยเฉพาะ เจ้ากล้าเหิมเกริมต่อคุณชายของพวกข้ารึ” คนใช้แสดงท่าทีโอ้อวด

คุณชายสามตระกูลอันยืดอกและเชิดหน้าอย่างลำพองใจ

กู้ชูหน่วนหัวเราะเยาะ “คุณชายสามแห่งจวนอันกั๋วกง? เป็นขุนนางใหญ่โตนักรึ”

“สามหาว บรรดาศักดิ์กั๋วกงเป็นบรรดาศักดิ์ที่จักรพรรดิพระองค์ก่อนพระราชทานให้ พอจะกล่าวได้ว่าอยู่ใต้คนผู้เดียว อยู่เหนือคนนับหมื่น ถ้าเจ้ายอมตามคุณชายของข้ามา ต่อไปมีแต่จะร่ำรวยรุ่งเรือง มีอาหารและเสื้อผ้าอุดม เจ้าจะไม่มีอะไรขาดเหลือแน่นอน”

แม้ว่าคนของจวนอันกั๋วกงจะชื่นชอบรูปร่างของกู้ชูหน่วน แต่เมื่อพิจารณาจากอาภรณ์ที่นางสวมใส่ เขาจึงแน่ใจว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ผู้ที่มาจากตระกูลสูงส่ง ด้วยเหตุนี้เขาจึงมั่นใจเป็นอย่างมาก

“น่าเสียดายที่ข้าแต่งงานแล้ว เลยรับความโชคดีนี้ไม่ได้”

คุณชายสามตระกูลอันเข้าใจความหมายของกู้ชูหน่วนผิด เขาคิดว่านางโมโหที่ตนเองแต่งงานเร็วเกินไป ดังนั้นจึงถูมือไปมาและเอ่ยอย่างไม่เกรงใจว่า

“แม่นางคนงาม ขอเพียงแค่เจ้ายินดีที่จะไปกับข้า ต่อให้เจ้าจะแต่งงานแล้วแล้วอย่างไร ข้าจะรีบส่งคนไปฆ่าผู้ชายของเจ้าเอง”

ผู้คนที่ที่รุมดูกันอยู่ข้างทางพากันถอนหายใจ ไปหาเรื่องคุณชายสามตระกูลอัน ไม่รู้ว่าจะเป็นคนของเรือนไหนอีกที่โชคร้าย

กู้ชูหน่วนกอดอกและยิ้มเยาะอย่างเฉื่อยชา “ผู้ชายของข้าสูงส่งและมากด้วยอำนาจ ข้าเกรงว่านอกจากเจ้าจะฆ่าเขาไม่ได้ เจ้ายังจะถูกเขาฆ่าเสียเอง”

“ช่างน่าขัน เจ้าไม่ลองไถ่ถามดูล่ะว่าจวนอันกั๋วกงของพวกข้ามีอำนาจมากแค่ไหน ฮึ เพียงแค่พวกข้าขยับปลายนิ้ว อย่าว่าแต่ขุนนางสูงศักดิ์หรือพ่อค้ารายใหญ่เลย แม้แต่เทพแห่งสงครามพวกเราก็บดขยี้ให้ตายได้ไม่ต่างอะไรกับบดขยี้มดปลวก”

สิ้นเสียงนั้น เสียงที่คุกคามและน่าเกรงขามก็ดังขึ้นมา “ใครกล้าบดขยี้ข้า”

ทุกคนเงยหน้ามองและเห็นว่าไม่ไกลจากตรงนั้น ชายในชุดผ้าแพรสีม่วงคนหนึ่งกำลังควบม้ามาทางนี้ เขาดึงบังเหียนให้ม้าหยุดนิ่ง กวาดสายตามองทุกคนก่อนที่จะหยุดสายตาลงที่กู้ชูหน่วน

ที่เบื้องหลังชายในชุดม่วงยังมีองครักษ์หน้าตาหล่อเหลาอีกสองคน รวมถึงเจ้าหน้าที่ทหารอีกกลุ่มหนึ่ง

ชายในชุดม่วงยังอายุไม่ถึงยี่สิบ บรรยากาศที่แผ่ออกมาจากตัวเต็มไปด้วยความยโสและยกตนเป็นใหญ่ ใบหน้านั้นหล่อเหลาคมคาย คิ้วคมเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน งดงามจนไร้ที่ติ ราวกับเป็นผลงานที่ล้ำเลิศที่สุดของพระเจ้า

เมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของชายผู้นั้น ผู้หญิงจำนวนไม่น้อยพากันหน้าแดง หัวใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างฉับพลัน

ใครคนหนึ่งในฝูงชนตะโกนขึ้นมาว่า “พระเจ้า นั่นเทพแห่งสงครามนี่ นึกไม่ถึงว่าจะเป็นเทพแห่งสงครามจริงๆ”

ทุกคนตกตะลึง

ว่าไงนะ...

ชายในชุดสีม่วงผู้นั้นคือเทพแห่งสงครามงั้นหรือ

เทพแห่งสงครามขาพิการไม่ใช่รึ เขาจะขี่ม้าได้อย่างไร

คุณชายสามตระกูลอันบังคับให้ตัวเองสงบ “เจ้าเป็นใคร กล้าดีอย่างไรจึงสวมรอยเป็นเทพแห่งสงคราม”

เจ้าหน้าที่ทหารเอ่ยอย่างมีโทสะ “บังอาจ! อยู่ต่อหน้าท่านเทพแห่งสงครามแล้วยังไม่คุกเข่าลงอีก”

อะ อะไรนะ...

เป็นเยี่ยจิ่งหานเทพแห่งสงครามจริงๆ หรือ

คุณชายสามตระกูลอันคุกเข่าลงอย่างแข้งขาอ่อน ใบหน้าของเขาซีดเผือด เอ่ยอย่างสั่นสะท้านว่า “ทะ... ท่านอ๋อง... ข้าน้อยสมควรตาย ข้าน้อยไม่รู้ว่าท่านคือท่านอ๋องจึงหยาบคายกับท่าน ขอท่านอย่าได้ถือสา คราวนี้โปรดยกโทษให้ข้าน้อยด้วย”

เยี่ยจิ่งหานไม่แม้แต่จะชายตามองเขา

ภาพที่สะท้อนอยู่ในแววตาของเขามีเพียงกู้ชูหน่วนเท่านั้น

กู้ชูหน่วนสวมอาภรณ์สีแดงดูสวยงามมีเสน่ห์อย่างเป็นธรรมชาติ แม้ว่าเนื้อผ้าจะไม่ค่อยดี แต่เมื่อสวมอยู่บนร่างกายของนาง เสื้อผ้าชุดนี้กลับไม่เหมือนเสื้อผ้าที่ไม่มีราคา ทั้งยังขับให้นางดูมีฐานะมากขึ้นด้วยซ้ำ

นางสวมผ้าคลุมหน้าทำให้มองไม่เห็นใบหน้าของนาง แต่แค่ยืนอยู่ตรงนั้นก็ทำให้เขาละสายตาไปไม่ได้

สายลมอ่อนๆ พัดโชยมา ทำให้อาภรณ์สีแดงของนางหวิวไหว ราวกับว่านางจะโบยบินขึ้นสู่สรวงสวรรค์ได้ทุกเมื่อ

เป็นเวลาหลายวันที่เขาทั้งโกรธ เครียด ร้อนใจ วิตกกังวลไปต่างๆ นานา แต่ในเวลานี้ความรู้สึกทุกอย่างสลายหายไป ถูกแทนที่ด้วยความปีติยินดีอย่างแรงกล้า

หลังจากความปีติยินดี เยี่ยจิ่งหานก็โกรธขึ้นมาอีกครั้ง

ผู้หญิงคนนี้ ทุกครั้งที่รักษาเขาอยู่ นางมักจะหนีไปตอนครึ่งๆ กลางๆ

บนหุบเขาโลหิตหูหลู นางรู้ว่าตอนที่เขากำลังล้างพิษ เขาจะสูญเสียกำลังภายในไปจนหมด เป็นเรื่องอันตรายมาก หากไม่ระมัดระวังเพียงนิดเขาอาจจะตายได้ทุกเมื่อ แต่นางกลับเพิกเฉย ทั้งยังหนีไประหว่างที่กำลังรักษา

แค่หนีไปก็ว่าแย่แล้ว แต่นางยังไม่ให้ความสำคัญกับชีวิตของตัวเองและพาตัวเองไปอยู่ในที่ที่มีอันตราย สวรรค์รู้ดีว่าเขากังวลขนาดไหน และสวรรค์ก็รู้ดีว่าหลายวันมานี้เขาต้องลำบากแค่ไหนในการตามหานาง