กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 467

เลิกพูดถึงอุปนิสัยของคุณหนูก่อนหน้านี้ ตอนนี้คุณหนูเป็นเช่นนี้แล้วและในหอเก็บสมบัติก็มีสิ่งของมีค่ามากมาย เหตุใดนางจึงไม่หยิบออกมาอย่างเคย?

หรือว่านิสัยของคุณหนูจะเปลี่ยนไปอีกครั้ง

ไม่น่า... นิสัยของคุณหนูจะเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาได้อย่างไร

นางเพิ่งจะยอมรับได้ แต่คุณหนูกลับเปลี่ยนไปอีกแล้ว

ขณะที่จวนจะถึงห้องตำรา พ่อบ้านก็เตือนขึ้นมาว่า “เรียนพระชายา ท่านอ๋องยังไม่ได้พักผ่อน เวลานี้ยังอ่านตำราอยู่ที่ห้องตำรา จะแจ้งให้ท่านอ๋องทราบก่อนหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

เดิมทีกู้ชูหน่วนอยากรอให้เยี่ยจิ่งหานกลับไปนอนก่อนจึงค่อยไปสืบหาในห้องตำรา

แต่เมื่อนึกถึงชาวเผ่าหยกนางจึงกัดฟันทน เดินตรงไปที่ห้องตำราโดยบอกไปว่า

“ไม่ต้องแจ้ง พวกเจ้าออกไปก่อน ข้าจะเข้าไปเอง”

ชิวเอ๋อร์เหมือนจะเข้าใจแต่ไม่เข้าใจ

ที่แท้คุณหนูก็ยังใส่ใจท่านอ๋อง

ในที่สุดคุณหนูก็เริ่มคิดอะไรได้และรู้ว่าควรจะเอาใจท่านอ๋อง

พ่อบ้านโบกมือ จากนั้นคนรับใช้ทั้งหมดจึงแยกย้ายกันออกไป ชิวเอ๋อร์เองก็ถอยออกมาอย่างรู้งาน จากนั้นจึงรอกู้ชูหน่วนอยู่ในที่ไกลๆ

เอี๊ยด... เสียงประตูห้องตำราเปิดออก

กู้ชูหน่วนหัวเราะเสียงใส “ท่านอ๋อง ท่านยังไม่นอนอีกหรือ”

เยี่ยจิ่งหานนั่งอยู่ข้างหน้าต่างและอ่านหนังสือโดยอาศัยแสงจากตะเกียง เมื่อได้ยินเสียงของกู้ชูหน่วนก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามอง “ดึกขนาดนี้ มาหาข้ามีอะไรงั้นหรือ”

กู้ชูหน่วนเดินมานั่งตรงหน้าเขาอย่างไม่เกรงใจ นางสอดส่องสายตาไปรอบๆ เป็นบางครั้งพลางเอ่ยยิ้มๆ

“ทำไมล่ะ ไม่มีอะไรแล้วมาหาท่านไม่ได้หรือ”

เดิมทีนางแค่หาอะไรพูดไปอย่างนั้นเอง แต่เยี่ยจิ่งหานที่ฟังอยู่กลับรู้สึกคลุมเครืออย่างอธิบายไม่ถูก

“เจ้ากำลังตั้งครรภ์ ควรจะพักผ่อนอยู่ในห้อง ไว้เสร็จแล้วข้าจะไปหาที่เรือนอุสุม”

กู้ชูหน่วนเกือบจะสำลักน้ำลาย

หมอนี่ อยู่ๆ จะมาทำตัวสนิทเสน่ห์หาอะไรตอนนี้

คงไม่คิดว่านางมาที่นี่เพราะคิดถึงเขาจริงๆ หรอกนะ

กู้ชูหน่วนรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา นางหยิบตำราบนโต๊ะมาพลิกดูอย่างลวกๆ “ท่านกำลังอ่านตำราอะไรหรือ ทำไมมีมากมายนัก”

“อย่า...”

เยี่ยจิ่งหานเอ่ยอย่างรีบร้อนและคิดจะหยุดกู้ชูหน่วน แต่ก็สายเกินไปเสียแล้ว กู้ชูหน่วนหยิบตำราในมือของเขาไปและพลิกอ่านทันที

“ทฤษฎีการเลี้ยงบุตร”

“บันทึกการตั้งชื่อ”

“กวีฝึกออกเสียง”

“การบำรุงระหว่างตั้งครรภ์”

“แล้วก็ยังมี คู่มือหยินหยางของสามีภรรยา โธ่... เยี่ยจิ่งหาน ท่านกำลังทำอะไรอยู่”

สีหน้าของเยี่ยจิ่งหานอึดอัดขึ้นทุกครั้งที่กู้ชูหน่วนเอ่ยอะไรออกมา เขาทำเป็นเก็บตำราเหล่านั้นลวกๆ และแสร้งทำเป็นสงบ

“ช่วงนี้ไม่รู้ว่าชิงเฟิงเป็นอย่างไร จึงได้นำตำราเหล่านี้มาให้ข้า พรุ่งนี้ข้าจะจุดไฟเผาให้หมด”

กู้ชูหน่วนเอนหลังลงบนเก้าอี้ไม้ตัวยาวอย่างเกียจคร้าน ชายตามองเขายิ้มๆ

“ไม่เห็นน่าอายเลยท่านอ๋อง ท่านวางใจเถิด ข้าจะไม่แพร่งพรายให้ใครรู้แน่นอน”

“บ้าน่ะ ข้าเป็นใครกัน เหตุใดจะต้องอ่านตำราเหล่านี้ด้วย”

“ใช่เพคะ ท่านอ๋องอยู่ใต้คนผู้เดียวแต่อยู่เหนือคนนับหมื่น มีอำนาจล้นฟ้า เรียกลมได้ลมเรียกฝนได้ฝน ไหนเลยจะต้องมาอ่านตำราเหล่านี้ แต่ท่านอ๋อง ข้าขอถามสักคำ ท่านอยากมีลูกจริงๆ หรือ”

“ข้าไม่รังเกียจที่จะมีลูก”

คำพูดของเขาเป็นการยอมรับกลายๆ ว่าเขาอยากมีลูก อยากมีลูกของเขากับกู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนเหมือนจะเข้าใจความหมายของเขา

ก่อนหน้านี้เขาขาพิการและอาจจะไม่มีมนุษยธรรม

แต่ตอนนี้ขาของเขาหายดีแล้ว จึงเป็นเรื่องปกติที่อยากจะมีลูก

เมื่อเห็นว่าเขาเคยช่วยเหลือนางมาไม่น้อย นางจึงต้องทำอะไรสักอย่าง อย่างการช่วยหาสนมให้เขาสักสองสามคน เขาจะได้มีลูกไว้สืบสกุลโดยเร็ว ให้กำเนิดเด็กชายตัวอ้วนป้อมสักสองสามคน

“ท่านอ๋อง ท่านชอบผู้หญิงแบบไหนหรือ”

“เจ้าจะถามไปทำไม”

“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่หาเรื่องคุย” กู้ชูหน่วนแสร้งทำเป็นหยิบตำราขึ้นมาบังหน้าตัวเอง แอบสอดส่องสายตาไปทั่วในตอนที่เยี่ยจิ่งหานมองไม่เห็น

เยี่ยจิ่งหานดีใจมาก สุดท้ายแล้วผู้หญิงคนนี้ก็ยังพอมีมโนธรรมอยู่บ้าง

น้ำเสียงที่มักจะแข็งกร้าวของเยี่ยจิ่งหานอ่อนโยนลงเล็กน้อย “ข้าหวังว่านางจะอ่อนโยนและว่าง่ายสักหน่อย ไม่ใช่เอาแต่ไปดึงดูดหรือเกี้ยวพาราสีใครต่อใครทั้งวัน”

กู้ชูหน่วนพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “ควรจะเป็นเช่นนั้น ผู้ชายคนไหนจะไปชอบผู้หญิงที่เริงร่าไปทั่ว”