กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 470

ปัง......

ทั้งสองต่างมองหน้ากันอย่างตกตะลึง และมองดูตำราที่พวกเขาแย่งชิงกัน

ไม่นานกู้ชูหน่วนก็กลืนน้ำลาย และกล่าวด้วยความตกใจ "ท่านดูคู่มือหยินหยางของสามีภรรยาก็พอทน แต่นี่ท่านยังดูตำรากามสูตร อะไรกัน...... ท่านอ๋อง ดูไม่ออกเลยว่าท่านมีความนิยมชมชอบที่หนักหน่วง"

เยี่ยจิ่งหานรู้สึกอยากตายขึ้นมาในทันทีทันใด

เขาสาบานได้

เขายังไม่ได้ดูตำรากามสูตรเล่มนี้เลยแม้แต่หน้าเดียว และตำรากามสูตรที่เขากับกู้ชูหน่วนแย่งกันจนเปิดออกนั้นก็เป็นหน้าแรกที่เขาเห็น

ทั้งหมดเป็นความผิดของซูมู่

ซูมู่กลัวว่าหลังจากที่เขาถูกกู้ชูหน่วนขืนใจไปครั้งหนึ่งแล้ว เขาจะเลิกสนใจผู้หญิงทุกคน และกลัวว่าจะผิดเพี้ยนจนไม่รู้ว่าผู้ชายเป็นช้างเท้าหน้าผู้หญิงเป็นช้างเท้าหลัง

ดังนั้นจึงให้ตำรากามสูตรแก่เขามาหนึ่งเล่ม

เมื่อเห็นภาพในตำรากามสูตร เขาก็อยากจะโยนมันทิ้งในทันที

บังเอิญว่ามีข่าวคราวของกู้ชูหน่วน เขาจึงรีบวิ่งไปหากู้ชูหน่วนด้วยความร้อนใจ และซุกตำรากามสูตรไว้ใต้หมอน

แต่เขาไม่คิดว่ากู้ชูหน่วนจะไปพลิกหมอนของเขาและเจอตำรากามสูตร

ทำไมโลกนี้ถึงมีเรื่องที่น่าอายเช่นนี้

เยี่ยจิ่งหานหน้าแดงและกล่าวด้วยน้ำที่เยือกเย็น "พูดจาไร้สาระอะไร ข้าจะดูสิ่งนี้ได้อย่างไร"

"ท่านไม่ได้ดู แล้วมันไปอยู่ที่หัวนอนท่านได้อย่างไร？เกรงว่าท่านคงจะแอบดูทุกคืนใช่หรือไม่ เป็นปกติที่ผู้ชายมักจะมีความคิดเกี่ยวกับเรื่องเช่นนี้ วางใจได้ ข้าจะไม่ล้อเลียนท่าน"

ในขณะที่กู้ชูหน่วนพูด นางก็ออกแรงแย่งตำรากามสูตรไปและยังคงมองดูมันด้วยความสนใจเป็นอย่างมาก

ใบหน้าของเยี่ยจิ่งหานมืดลง เขายกมือขึ้นและแย่งตำรากามสูตรกลับไปอีกครั้ง "เจ้าเป็นหญิง จะดูตำรากามสูตรได้อย่างไร ยังมีความละอายอยู่หรือไม่？"

"เฮ้ ห้ามผู้อื่นไม่ให้ทำ แต่ตนเองทำได้งั้นหรือ？ท่านดูได้ แล้วทำไมข้าจะดูไม่ได้"

กู้ชูหน่วนต้องการจะแย่งกลับไป

แต่เยี่ยจิ่งหานสูงเกินไป ตำรากามสูตรถูกเขาชูไว้สูงขึ้น กู้ชูหน่วนจึงไม่สามารถแย่งไปได้

เยี่ยจิ่งหานโกรธจัด กำลังภายในของเขาเคลื่อนไปที่ฝ่ามือและรวมตัวกันเป็นไฟ จากนั้นก็เผาไหม้ตำรากามสูตร

"พระชายาหานผู้สง่างาม เจ้าไร้ยางอาย แต่ข้ายังต้องละอาย"

"เยี่ยจิ่งหาน ท่านป่วยไปแล้วหรือ หากป่วยก็รีบไปรักษา สมองของท่านน่าจะมีปัญหา เพียงแค่ตำรากามสูตรเล่มหนึ่ง ท่านต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเช่นนี้เลยหรือ？"

ชิ่ว......

อากาศเย็นในห้องลดลงจนถึงจุดเยือกแข็งในทันที

ใบหน้าของเยี่ยจิ่งหานเต็มไปด้วยไฟ ดูเหมือนว่าเขาจะอดทนจนถึงที่สุดแล้ว และพร้อมที่แผดเผาได้ทุกเมื่อ

กู้ชูหน่วนถอยหลังไปหลายก้าว นางปิดปากสนิท และไม่กล้าที่จะกระตุกหนวดเสือ

"เอาเถอะ ท่านดู ดูให้ดี ๆ และเรียนรู้ท่วงท่าเหล่านั้น ข้าไม่แย่งท่านแล้ว"

"ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่เคยดูตำราประเภทนั้น" เยี่ยจิ่งหานกัดฟันและอธิบายอีกครั้ง

แต่เขารู้สึกว่าเขาไม่ต้องอธิบายก็ได้ เพราะหากอธิบายจะกลายเป็นว่าเขามีพิรุธ

"เจ้าค่ะ ๆ ๆ ท่านไม่เคยดูตำราประเภทนั้นเลย แต่ท่านอ๋อง ท่านจะอาบน้ำอีกรอบหรือไม่？ข้ายังได้กลิ่นกายของท่านอยู่เลย"

กู้ชูหน่วนไม่อยากจะพูดเรื่องไร้สาระกับเขา จึงอยากจะไล่เขาไปอีกครั้ง

เยี่ยจิ่งหานดมกลิ่นกายของตัวเอง

ยังมีกลิ่นอยู่หรือ？

ทำไมเขาไม่ได้กลิ่น？

เขาอาบน้ำไปสามรอบแล้ว

หากอาบน้ำอีก ผิวก็คงจะหลุดลอกออกมา

"กู้ชูหน่วน เจ้ากำลังเล่นสนุกอะไรกับข้าอยู่หรือ？"

"ข้าจะกล้าหยอกล้อท่านได้อย่างไร ข้าเคารพท่าน เกรงกลัวท่าน และให้เกียรติท่าน ท่านจะอาบน้ำหรือไม่ก็ไม่เป็นไรข้าจะไปเทน้ำให้ท่าน"

"เจ้ากำลังตั้งครรภ์ จะทำงานที่ตรากตรำเช่นนั้นได้อย่างไร"

"การได้ปรนนิบัติดูแลท่าน เป็นความโชคดีของข้า ท่านแก่แล้ว ไม่ต้องเกรงใจ"

"ข้ายังไม่แก่"

กู้ชูหน่วนมองลงไปที่เสื้อคลุมอาบน้ำของเขาและจาม "ยากที่จะบอกว่าท่านแก่หรือไม่"

เส้นเลือดบนใบหน้าของเยี่ยจิ่งหานปูดขึ้นมา "ในเมื่อเจ้าสงสัยนัก เช่นนั้นก็มาลองดูกัน แล้วข้าจะพิสูจน์ให้เจ้าเห็น"

ในขณะที่พูด เยี่ยจิ่งหานก็โอบเอวของนางและวางนางลง