กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 478

เยี่ยจิ่งหานโยนภาพเหมือนรูปหนึ่งไปตรงหน้าของกู้ชูหน่วน สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและรอให้นางอธิบาย

กู้ชูหน่วนหยิบขึ้นมาและจ้องมองไปที่ภาพวาดที่คลุมเครืออย่างตั้งใจ

นางพูดด้วยความประหลาดใจ "ท่านอ๋อง ไม่คิดเลยว่ารสนิยมของท่านจะต่างออกไปจากผู้อื่น คนที่ "งดงาม" มากเช่นนั้นท่านก็ตกหลุมรักได้ ท่านดูท่าทางของท่านสิ ดูชอบอกชอบใจนัก ฮึฮึ ท่านยังอยู่ข้างล่างอีกด้วย ท่านปฏิเสธผู้สาวแสนสวยจำนวนมากไป เพราะนางใช่หรือไม่"

ชิวเอ๋อร์อดไม่ได้อยากจะมุดดินเข้าไปเสียจริงๆ

คุณหนูหาที่ตายหรืออย่างไรกันนะ

นางไม่เห็นสีหน้าอันอำมหิตของท่านอ๋องหรืออย่างไร?

"เจ้าไม่มีอะไรจะอธิบายให้ข้าฟังอย่างนั้นหรือ?" เยี่ยจิ่งหานคิดว่าตัวเองอดทนจนถึงขีดสุดแล้ว

"ข้าเป็นพระชายาเอกของท่าน ท่านไปทำไม่ดีมิชอบกับผู้หญิงคนอื่นท่านยังไม่อธิบายกับข้าเลย เช่นนั้นข้ามีเรื่องอะไรต้องอธิบายท่านหรือ? หรือว่าท่านต้องการถอนตำแหน่งพระชายาของข้าเพื่อที่จะแต่งตั้งนางขึ้นมา?"

"กู้ชูหน่วน ข้าอดทนกับเจ้ามากพอแล้ว อย่าคิดว่าเจ้ากำลังตั้งครรภ์สายเลือดของข้า เช่นนั้นแล้วข้าก็จะไม่กล้าทำอะไรเจ้า" เยี่ยจิ่งหานกัดฟันกรอด

กู้ชูหน่วนจัดระเบียบเสื้อผ้าของนางอย่างเกียจคร้านและยิ้มออกมา "เช่นนั้นท่านอ๋องจะทำอย่างไรกับข้าหรือ? ฆ่าข้าให้ตายหรือทุบตีข้าให้สาแก่ใจ? หรือว่าจะอดน้ำอดอาหารข้าดีล่ะ?"

เมื่อเห็นท่าทางสบายๆ ของนางและการเยาะเย้ยที่มุมปากของนาง เยี่ยจิ่งหานโมโหจนแทบอดไม่ได้ที่จะตบนาง แต่เขาทำไม่ลง ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรทั้งสิ้น เขาไม่มีทางทำร้ายผู้หญิงอย่างเด็ดขาด โดยเฉพาะผู้หญิงอันเป็นที่รักของเขา

ความโกรธนี้ เขาทำได้แค่เพียงเก็บเอาไว้ในใจ แต่กลับทำอะไรกู้ชูหน่วนไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

ผู้หญิงคนนี้จะต้องรู้อย่างแน่นอนว่าเขาไม่สามารถทำอะไรนางได้ นางถึงกล้าหาญอย่างไม่เกรงกลัวเช่นนี้

กู้ชูหน่วนหัวเราะเยาะ "ท่านอ๋อง โกรธมากไปจะไม่ดีต่อสุขภาพนะเพคะ และยังส่งผลต่อการสืบพันธ์ุอีกด้วย ก่อนที่ท่านจะลงมือนั้น ท่านควรจะคิดไตร่ตรองถึงสุขภาพร่างกายของท่านให้ดีเสียก่อน ไม่เช่นนั้นจะกลายเป็นว่าขาทั้งสองข้างเพิ่งจะหายดี แต่ขาที่สามดันมาเจ็บป่วยล้มลงนะเพคะ"

"ฮึ ส่งคนมาที่นี่ ตั้งแต่วันนี้ไปให้กักพระชายาอยู่ในบริเวณ หากไม่มีคำสั่งของข้า ห้ามให้นางก้าวเท้าออกจากจวนไปแม้แต่ก้าวเดียว"

"ขอรับ......"

"กู้ชูหน่วน เจ้าคิดทบทวนตัวเองเสียเถอะ"

เยี่ยจิ่งหานเดินออกไปด้วยสีหน้าเยือกเย็น

คำพูดสุดท้ายของเขานั้นเต็มไปด้วยความข่มขู่ ทุกคนในจวนท่านอ๋องต่างรับรู้ได้

หลังจากที่เยี่ยจิ่งหานจากไป ชิวเอ๋อร์ก็รีบพูดขึ้นมา "คุณหนู เหตุใดท่านถึงมักก่อเรื่องให้ท่านอ๋องตลอดเลยเจ้าคะ? ตอนนี้ท่านอ๋องโมโหมาก จะทำเช่นไรดีเจ้าคะ หากท่านอ๋องไม่โปรดปรานท่านอีกจะทำเช่นไร เช่นนั้นแล้วต่อไปจะใช้ชีวิตอย่างไรเจ้าคะ?"

"ชิวเอ๋อร์ เจ้าจำคำนี้เอาไว้ บนโลกนี้สิ่งที่ไม่ควรไว้เนื้อเชื่อใจที่สุดก็คือผู้ชาย และที่ไม่ควรพึ่งพาที่สุดก็คือผู้ชายเช่นกัน ผู้หญิงอย่างเรามีชีวิตอยู่โดยไม่จำเป็นต้องให้ผู้ชายมาโปรดปราน เราสามารถพึ่งพาตัวเองได้เท่านั้น"

"คุณหนู คำพูดนี้ช่างลึกซึ้งเหลือเกิน ชิวเอ๋อร์ไม่เข้าใจหรอกเจ้าค่ะ"

กู้ชูหน่วนกุมมือของนางเอาไว้และยิ้ม "เด็กโง่ เจ้าจะรู้เองในอนาคต"

"เช่นนั้นตอนนี้เราควรทำอย่างไรดีเจ้าคะ?"

"ข้ามีสูตรยาอยู่ สั่งให้คนใช้ไปซื้อตามรายการข้างในนี้แล้วนำกลับมาให้ข้า นี่เงินตำลึง"

"สิ่งนี้สามารถทำให้ท่านอ๋องเปลี่ยนใจได้หรือเจ้าคะ?"

"เจ้าทำตามที่ข้าบอกนั่นแหละถูกแล้ว"

"เจ้าค่ะ ชิวเอ๋อร์จะรีบไปเจ้าค่ะ"

ประตูห้องนอนปิดลงอีกครั้ง

รอยยิ้มอันขี้เกียจของกู้ชูหน่วนค่อยๆ หุบลงอย่างช้าๆ และแทนที่ด้วยความกังวลที่ไม่สามารถแก้ไขได้

เกิดเรื่องใหญ่เช่นนี้ขึ้นกับเผ่าหยก นางจะหลับลงได้อย่างไร

ก่อนที่เยี่ยจิ่งหานจะมาถึง นางกำลังคิดว่าขั้นตอนต่อไปควรจะทำเช่นไรดี

เรื่องม้วนตำราหนังแกะโบราณได้ทำให้เยี่ยจิ่งหานตื่นตระหนกแล้ว และเยี่ยจิ่งหานจะต้องไปทำการศึกษาม้วนตำราหนังแกะโบราณอย่างละเอียดถี่ถ้วนและไม่ยอมมอบให้กับนางอย่างแน่นอน

หากนางยังกดดันเช่นนี้ต่อไป ก็มีแต่จะต่อต้าน ไม่เช่นนั้นก็ปล่อยเขาไปก่อนสักสองสามวัน แล้วค่อยคิดหาแผนการใหม่

และใช้โอกาสในช่วงนี้ นางจำเป็นต้องรีบสะสมและเพิ่มความสามารถของนาง

ก่อนหน้านี้นางสามารถไปถึงระดับขั้นที่เจ็ด ตอนนี้นางก็ยังทำได้

อีกอย่าง นางจะต้องทำให้ความสามารถที่แท้จริงของนางไปให้ถึงระดับขั้นที่เจ็ดให้ได้ในระยะเวลาอันสั้นนี้

เมื่อนึกถึงคำสาปโลหิตของเผ่าหยก หัวใจของกู้ชููหน่วนก็ปกคลุมไปด้วยความเจ็บปวด นางค่อยๆ ลุกขึ้นและเริ่มเตรียมยาสมุนไพร

บ่ายวันนั้น