เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 43

เมื่อเห็นเช่นนี้ เย่เมิ่งเหยียยนทำอะไรไม่ถูก

เธอมีแม่ที่ไร้เหตุผลเช่นนี้ได้อย่างไร?

หยางเฟิงก็พูดอะไรไม่ออก

แม่ยายของเขาเป็นคนที่เอาแต่ใจที่สุดในโลก

เมื่อเผชิญกับการด่าทอที่หยาบคายของหลันซิน สีหน้าของเย่ไห่ดูอึดอัด

เมื่อเห็นว่าหลันซินไม่ยอมไป คนในตระกูลหลานก็โกรธจนตัวสั่น

หลันเจิ้นตะโกนพูดเสียงดัง: "หลันซิน ไสหัวออกไป นับตั้งแต่วันนี้ฉันขอตัดขาดความเป็พ่อลูกกับแก!"

หืม?

หลันซินเงยหน้าขึ้นและมองหลันเจิ้นอย่างเหลือเชื่อ

เธอไม่คิดมาก่อนว่าหลันเจิ้นจะใจดำกับเธอเพียงนี้ ตัดขาดความเป็นพ่อลูกกับเธอ

แม้ว่าหลันเจิ้นจะไม่ชอบเธอ แต่หลันซินก็ไม่เคยคิดที่จะออกจากบ้านตระกูลหลัน

ในใจเธอ ตระกูลหลันเป็นบ้านเกิดของเธอเสมอมา

แต่วันนี้เธอพบว่าตัวเองไม่ใช่คนของตระกูลหลันเลย!

ทันใดนั้นหลันซินก็ตะลึง

ตาแดงก่ำอย่างไม่รู้ตัวและน้ำตาก็ไหลออกมา

เมื่อหยางเฟิงเห็นสิ่งนี้ก็ส่ายหัวและพูดว่า “แม่ เราไปกันเถอะ!”

เย่เมิ่งเหยียนก้าวไปข้างหน้าและพยุงหลันซินขึ้นมา

หลันซินใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ต่างไปจากท่าทีที่ด่าทอเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง

แม้ว่าหลันซินจะเป็นหญิงปากร้าย แต่การที่พ่อตัดขาดความเป็นพ่อลูก ยังเป็นเรื่องที่หนักหนาสำหรับเธอ

ทันใดนั้นบอดี้การ์ดตระกูลหลันสิบกว่าคนก็ขวางอยู่หน้าประตู

หยางเฟิงหันหลังหรี่ตามองและถามว่า “นี่หมายความว่าอย่างไร?”

หลันเจิ้นเยาะเย้ยและพูดว่า: "หยางเฟิงแกทำให้ตระกูลหลันของเราอับอาย แกคิดจะไปก็ไปแบบนี้เลยเหรอ คงง่ายเกินไปสำหรับแก แกจะออกไปก็ได้ แต่แกต้องจะคุกเข่าขอโทษพวกเรา "

“ใช่ หยางเฟิง หากแกอยากจะออกไป ต้องคุกเข่าขอโทษพวกเรา!”

หลันเฟิงและหลันจื่อจ้องมองที่หยางเฟิงอย่าที่ไร้ความปรานี

ในวันงานเลี้ยงหยางเฟิงให้พวกเขาคุกเข่าในที่สาธารณะ

หากไม่ให้หยางเฟิงคุกเข่าความเกลียดในใจคงไม่หาย