เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 47

เมื่อเห็นสีหน้าของเย่ไห่ราวกับจะกินคนหลันซินก็รู้สึกกลัวเล็กน้อย

เพี๊ยะ!

ไม่ทันที่หลันซินจะตอบสนองเย่ไห่ก็ตบเธออย่างแรง

ในใดนั้น

ใบหน้าของหลันซินก็บวมแดง

รอยนิ้วมือห้านิ้วมีความชัดเจนมาก

หลังตบไปหนึ่งทีเย่ไห่ก็รู้สึกดีมาก

ความขุ่นเคืองที่สะสมอยู่ในใจเขามานานหลายปีได้ระบายออกผ่านการตบครั้งนี้

หยางเฟิงและเย่เมิ่งเหยียนตะลึง

พ่อตาของเขาทรงพลังและกล้าหาญแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

เมื่อเห็นสิ่งนี้หยางเฟิงก็แสดงสีหน้าแปลกใจ

“พ่อแม่ พวกท่านกำลังทำอะไร”

เย่เมิ่งเหยียนขมวดคิ้วแล้วถาม

"ฮ่าๆๆๆ!"

ทันใดนั้นหลันซินก็หัวเราะ

“แท้จริงแล้วฉันไม่ได้กำลังฝัน ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง ฉันเข้ามาวิลล่าหยุนติ่งแล้วจริงๆ!”

ในชั่วพริบตาหลั่นซินก็ตะโกนเสียงดังเหมือนคนบ้า

จากคนที่อาศัยชายคาคนอื่น วันนี้ได้ครอบครองคฤหาสน์อันดับหนึ่งในตงไห่

เปลี่ยนไปราวฟ้ากับเหว ทำให้หลันซินรู้สึกอยากเหมือนออกจากนรกขึ้นสู่สวรรค์ในทันที

เมื่อเห็นสิ่งนี้หยางเฟิงและเย่เมิ่งเหยียนก็มองหน้ากัน

ในหัวของทั้งสองก็มีเครื่องหมายคำถามปรากฏขึ้นทันที

หลานซินบ้าหรือเปล่า?

“ไอ้สารเลว แกตบฉันแรงขนาดนั้นทำไม”

เมื่อได้สติหลันซินก็มองเย่ไห่

หลังตบหลันซินเย่ไห่ก็รู้สึกผิดในใจขึ้นมาทันที

ไย่ไห่ตอบคำถามของหลันซินเย่ไห่อย่างตะกุกตะกักว่า “คุณให้ผมตบไม่ใช่เหรอ?”

หลันซินด่าอย่างรุนแรง: "ฉันขอให้แกตบ แต่ไม่ได้ให้ตบแรงขนาดนี้! บอกมาดีๆ แกตั้งใจใช่ไหม?"

“ผมเปล่า!"

“ยังปฏิเสธอีก แกห้ามไป มาดูกันว่าฉันจะสั่งสอนแกอย่างไร”

จากนั้นหลันซินกับเย่ไห่ก็ไล่ตีกัน