หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 105

บทที่ 105 ยอดฝีมือสายดำ หมาป่าดำ

ลู่เสี้ยงหยางก้าวไปข้างหน้าและเดินเข้าไปในคลินิก เมื่อกวาดตาไปเขาก็เห็นคนอีกสองคนในคลินิกเป็นผู้ชายและผู้หญิง

ผู้ชายคือคนที่เขารู้จักชื่อวังเฉิงเจียง

ส่วนผู้หญิงคนนั้นเขาไม่รู้จักเธอ แต่เธอสวมชุดรัดรูปที่มีหางม้าและรูปร่างหน้าตาของเธอนั้นยอดเยี่ยม ใบหน้าของเธอเต็มไปแข็งแกร่งและเธอก็ดูเหมือนยอดวีรชน

เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางเข้ามา จ้าวหรูเย็นก็ดูกังวลเล็กน้อยและขยิบตาให้เขาราวกับจะทำให้เขาออกไปอย่างรวดเร็ว

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มและส่ายหัวไปที่เธอเพื่อให้เธอโล่งใจ

ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกได้จึงหันศีรษะและถามลู่เสี้ยงหยาง "คุณเป็นเด็กผมสีเหลืองที่มีแซ่ลู่รึเปล่า?"

"เขาไม่ใช่"

"ใช่ ผมเอง"

คำตอบของจ้าวหรูเย็นและลู่เสี้ยงหยางเกือบจะตอบในเวลาเดียวกัน

จ้าวหรูเย็นโมโหจนกระทืบเท้า ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงดื้อรั้นและไม่ยอมฟังเขา ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี้เปิดโรงยิมเทควันโด ว่ากันว่าเธอมาถึงได้ขั้นสายดำแล้ว วันนี้มาหาเรื่องลู่เสี้ยงหยาง ผู้ชายที่มีแขนและขาผอมอย่างจะลู่เสี้ยงหยางต้องถูกทุบตีจนตายแน่ๆ

"คุณเองเหรอ ดีมาก กล้าที่จะยอมรับ ยังเป็นผู้ชาย" โอหยางเฟยเฟยเหลือบมองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง ใบหน้าของเธอเย็นชาราวกับน้ำค้างแข็ง

เมื่อวานนี้พี่สะใภ้ของเธอบ่นกับเธอว่าวังเฉิงเจียงใช้เงิน 300,000 หยวนในการปรับสภาพร่างกาย ถูกหลอกแล้วแต่ยังอวดดี

โอหยางเฟยเฟยแค้นใจมาตลอด เธอจะทนอยู่ได้อย่างไรเมื่อได้ยินเรื่องแบบนี้ เธอจึงมาตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อเตรียมหาความยุติธรรมให้วังเฉิงเจียง

ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้มองไปที่โอหยางเฟยเฟยแต่ถาม วังเฉิงเจียง"คุณคิดว่าผมโกหกคุณมั้ย"

วังเฉิงเจียงดูเขินอายและไม่พูด

จ้าวหรูเย็นรีบไปที่ด้านข้างของลู่เสี้ยงหยางและพูดด้วยเสียงต่ำ "ผู้หญิงบ้าคนนี้เป็นแม่เสือที่เรียนเทควันโดมาก่อน คุณอย่าได้ไปยั่วโมโหเธอเลย คุณควรรีบออกไปโดยเร็วมากกว่า ฉันจะช่วยจัดการส่วนที่เหลือเอง"

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มและพูดว่า "ไม่เป็นไร คนที่ไม่มีเหตุผลเช่นนี้จะต้องถูกกระตุ้นด้วยความรักและเหตุผล ดูว่าลิ้นสามนิ้วของฉันจะโน้มน้าวเธอได้อย่างไร?"

"... " จ้าวหรูเย็นพูดไม่ออก ผู้ชายคนนี้จะโง่จริงหรือแกล้งโง่กันแน่ พูดเหตุผลกับแม่เสือ ไม่มีสมองหรือไง

"ช่างเถอะ ฉันจะโทรไปที่ 110 ละกัน" จ้าวหรูเย็นคิดในใจ เอาโทรศัพท์มือถือออกไปแล้ว

ในเวลานี้สายตาของโอหยางเฟยเฟยจับจ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยาง สีหน้าของเธอเริ่มไม่มีความสุขมากขึ้นและเธอพูดอย่างเย็นชาว่า "กูพูดกับมึงอยู่นะ หูหนวกรึไงฮะ"

ลู่เสี้ยงหยางยักไหล่และพูดอย่างจริงจัง "คุณผู้หญิงคนนี้ คุณคิดว่าฉันโกหกลูกพี่ลูกน้องของคุณเหรอ คุณเคยถามความจริงกับเขาไหม"

โอหยางเฟยเฟยตะคอกและพูดว่า "ความจริงของเรื่องนี้ก็คือแกเป็นคนโกหก วันนี้แกโกงเงิน 300,000 หยวนจากลูกพี่ลูกน้องของฉันและฉันจะต้องได้รับเงินคืน"

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัว พูดไม่ออกจริงๆ

"จะจ่ายเงินคืนมา 300,000 หรือจะให้ฉันลงมือ" ”โอหยางเฟยเฟยยกนิ้วและถามลู่เสี้ยงหยาง

"ขออภัย 300,000 เป็นค่ารักษาที่ผมสมควรได้รับ" ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัว

"ก็ถ้าเป็นเช่นนั้น ฉันจะจัดการแกเอง" โอหยางเฟยเฟยรับคำและลงมือทันที

"อา หมอลู่ วิ่งเร็วเข้า" เมื่อเห็นว่าความขัดแย้งเกิดขึ้น วังเฉิงเจียงก็รีบตะโกนใส่ลู่เสี้ยงหยาง

พูดตามตรง เขาชื่นชมทักษะทางการแพทย์ของลู่เสี้ยงหยางจากใจจริง แต่ลูกพี่ลูกน้องที่หุนหันพลันแล่นของเขาไม่ฟังเขาเลย