คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 1

Chapter 1 วิวาห์วิวาท

ร่างบอบบางในชุดสีแดงมงคลนั่งนิ่งอยู่บนเตียงวิวาห์ที่ประดับตกแต่งเอาไว้อย่างประณีต ใบหน้างดงามกว่าครึ่งถูกปิดบังด้วยผ้าคลุมมงคลซึ่งปักลวดลายบุปผาชดช้อยด้วยดิ้นทองและดิ้นเงินสูงค่า ระยิบระยับงดงามบ่งบอกถึงฐานะมั่งคั่งของตระกูลเจ้าบ่าว

ริมฝีปากอวบอิ่มสีชาดเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง มือเรียวเล็กบนหน้าตักกำหมัดเข้ากันแน่น ฉายชัดถึงอารมณ์ขุ่นมัวของผู้เป็นเจ้าสาว หาใช่อารมณ์ปรีดาที่จะได้เข้าหอกับเจ้าบ่าวรูปงามที่สาวๆ ทั้งเมืองต่างเฝ้าฝันหา

ใช่แล้ว!

นั่นเพราะการแต่งงานในครั้งนี้หาได้เกิดขึ้นจากความรัก นางจำต้องแต่งงานกับบุตรชายเพียงคนเดียวของตระกูล ‘โจว’ เพื่อช่วยพยุงกิจการ ‘โรงเตี๊ยมสายน้ำ’ ของตระกูลตนเองเอาไว้

หากใครได้เดินทางมาเยือนแคว้นหู่เฉียงก็ต้องเคยเห็นโรงเตี๊ยมขนาดใหญ่สองแห่งตั้งโดดเด่นอยู่ข้างกัน หนึ่งคือโรงเตี๊ยมสายน้ำของสกุลอู่ สองคือโรงเตี๊ยมผืนฟ้าของสกุลโจว

ทั้งสองตระกูลเป็นอริกันมาเกือบยี่สิบปี ชิงดีชิงเด่น ด่าทอ ชกต่อย หรือแม้แต่ใส่ร้ายป้ายสีอีกฝ่ายเพื่อดึงลูกค้าให้เข้าโรงเตี๊ยมของตนเองให้ได้มากที่สุดก็ทำมาแล้ว

ศึกสองตระกูลนี้ใครต่างก็รู้กันทั่วว่าไม่อาจประสานรอยร้าว ดังนั้นจึงไม่มีใครคาดคิดว่าจะมีวันนี้ วันที่สองตระกูลจะกลายเป็นทองแผ่นเดียวกัน

หึ! พวกคนสกุลโจวต่ำทรามนัก กดดันให้บิดายอมยกนางให้เป็นสะใภ้สกุลโจว เพื่อแลกกับการช่วยปลดหนี้จำนวนมหาศาล นางไม่มีทางเลือกอื่นจำต้องกตัญญูต่อบิดาอย่างยอมจำนน

แต่คิดหรือ...ว่านางจะยอมตกเป็นเบี้ยล่างของคนสกุลโจว ไม่มีวัน!

มือเล็กที่กำหมัดแน่นค่อยคลายออกแล้วเลื่อนมือไปสอดใต้หมอนดึงมีดสั้นที่ซ่อนเอาไว้ออกมากำชับแน่น ไขว้อาวุธแอบไว้ด้านหลัง แล้วเงี่ยหูฟังการมาเยือนของศัตรูด้วยใจจดจ่อ

แกร๊ก!

เสียงประตูห้องหอเปิดออกกว้าง ตามด้วยเสียงปิดลงอย่างเงียบเชียบ อู่ฉานอิงกัดฟันกรอดปฏิญาณกับตนเองว่าวันนี้นางจะต้องทำให้ใบหน้าอันหล่อเหลาของโจวจือหยวนอัปลักษณ์ให้จงได้

“ตื่นเต้นหรือ”

น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามราวกับไม่ใส่ใจนักขณะที่เขาเดินไปรอบๆ ห้องหอราวกับรู้ว่าการทำเช่นนี้จะยิ่งเป็นการยั่วยุให้อีกฝ่ายขึ้งเคียด

“คงใช่”

นางตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงห้วนสั้น นึกชังน้ำหน้าชายผู้นี้อย่างสุดขั้วหัวใจ นางยังจำได้ไม่ลืม กี่ครั้งกี่หนที่เขาแย่งลูกค้าของนางไปต่อหน้าต่อตา โรงเตี๊ยมของนางจึงร่อแร่ทรุดโทรม เงินขาดมือรอวันเจ๊งจนท้ายที่สุดต้องกู้หนี้ยืมสินมาใช้จ่ายช่วยพยุงกิจการเอาไว้

ทั้งหมดก็เพราะคนพวกนี้!

ชายใจทราม! ละโมบ! มักมาก!

คงวางแผนเอาไว้หมดแล้วเพื่อหวังจะฮุบกิจการโรงเตี๊ยมสายน้ำของตระกูลอู่สินะ

“ครั้งแรกของเจ้าสินะ”

โจวจือหยวนทรุดกายลงนั่งที่เก้าอี้กลม ยกขาข้างหนึ่งพาดลงบนหน้าขาอีกข้างด้วยท่วงท่าไม่ยี่หระ พลางยื่นมือไปหยิบไหสุราแล้วรินลงบนจอกเล็กๆ อย่างเชื่องช้าราวกับกำลังทอดอารมณ์ผ่อนคลาย ทั้งที่น้ำเสียงของเจ้าสาวนั้นฉายชัดว่าไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นด้วยเลยสักนิด

“หยาบคาย! สามหาว!”

อู่ฉานอิงตวาดกร้าวกรุ่นโกรธ กระนั้นกลับต้องบอกตัวเองซ้ำๆ ว่าคิดการใหญ่ต้องทำใจให้นิ่งประดุจผืนน้ำในทะเลสาบ ไม่เช่นนั้นแผนการที่นางวางไว้คงพังไม่เป็นท่า