คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 28

Chapter 28 ภรรยาของข้า

แม้มุมนั้นจะมีแสงไฟแค่เพียงสลัวราง ทว่าใบหน้าของนางกลับกระจ่างชัดคล้ายกับมีแสงจันทราทอดส่องลงมา เป็นความงดงามที่ทำให้หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่แทบหยุดหายใจ ยิ่งเวลานางยิ้ม หัวเราะ หรือแม้แต่หันไปพูดคุยหยอกเย้ากับสาวใช้ ยิ่งขับให้นางดูร่าเริงสดใสราวกับดอกไม้แรกแย้มที่กำลังผลิบานรับแสงอรุณรุ่ง

หัวใจคล้ายดั่งถูกนางคว้าไปครอบครอง

“แม่นางผู้นั้นเป็นบุตรสาวสกุลใด จึงได้งดงามปานเช่นนี้”

“จากที่ข้าสังเกตนางไม่ได้นั่งลงยังโต๊ะสกุลใด แต่กลับยืนแยกไปกับสาวใช้ หรือว่านางจะไม่ใช่บุตรสาวของเหล่าขุนนางสูงศักดิ์”

“อย่ากระนั้นเลย หากดูจากอาภรณ์ที่นางสวมใส่นับว่าเป็นผ้าหายากถักทอจากช่างฝีมือดี อีกทั้งการปักที่แสนปรานีต เครื่องประดับผมนั่นอีกเล่าล้วนบ่งบอกถึงฐานะความมั่งคั่ง หากว่านางไม่ใช่บุตรสาวขุนนาง ก็คงเป็นบุตรสาวของพ่อค้าคหบดีที่แสนร่ำรวยเป็นแน่”

เสียงเซ็งแซ่ซุบซิบจากเหล่าชายหนุ่ม ที่กำลังยกจอกสุราขึ้นร่ำ ในขณะที่สายตาทอดมองไปยังสาวงามราวกับว่าความงามของแม่นางผู้นั้นจะช่วยทำให้รสสุรายิ่งเลิศล้ำเสียกระนั้น

ทว่ามีชายผู้หนึ่งรูปร่างสูง เรือนร่างอ้อนแอ้นบ่งชัดว่าเป็นหนุ่มเจ้าสำราญที่ไม่เคยหยิบจับกิจการงานใดๆ ใบหน้ารูปไข่งดงามราวอิสตรี ดวงตาของเขาแดงก่ำจากฤทธิ์สุราที่เทกรอกปากไม่หยุด เขาก็เป็นอีกคนที่ทอดสายตาไปที่หญิงสาวนางนั้น

ความเมาบวกกับความคึกคะนองทำให้เขาวางจอกเหล้าลงบนโต๊ะ เหยียดกายขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วแสร้งเหลือบตามองชายหนุ่มคนอื่นๆ อย่างเย้ยหยัน

ไอ้พวกสวะชั้นต่ำ ริอ่านหาญสู้กับเขาซึ่งเป็นถึงบุตรชายสกุลจ้าว อีกทั้งบิดายังมีตำแหน่งใหญ่โตรับใช้ใกล้ชิดเบื้องพระยุคลบาทองค์ฮ่องเต้ แค่เอ่ยปากคำเดียวหญิงงามทั่วหล้าก็ต้องตกเป็นของเขาอย่างไม่อาจโต้แย้ง

“นางต้องเป็นของข้า!”

ขยับปากช้าๆ พลางกวาดตามองอีกครั้งราวกับจงใจยั่วโทสะ ก่อนจะสืบเท้าเข้าไปหาหญิงสาวอย่างทะนงตน โดยไม่ลืมส่งยิ้มหวานโปรยเสน่ห์ ขยับเข็มขัดประดับหยกให้เข้าที่ ก่อนจะเอื้อนเอ่ยวาจาที่มั่นใจว่าจะทำให้หญิงงามลุ่มหลงในตัวเขาอย่างง่ายดาย

“ดวงจันทร์แม้งามล้ำยังมิอาจเทียบเคียงใบหน้าหวานของแม่นางได้ หากแม่นางมิได้มีใจรังเกียจ ข้าขอทราบชื่อแซ่แม่นางได้หรือไม่”

ฉานอิงยืนอึ้งไปหลายอึดใจ ก่อนจะยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นปิดริมฝีปากคล้ายสาวน้อยที่กำลังเขินอาย ทั้งที่แท้จริงแล้วนางกำลังกลั้นหัวเราะจนริมฝีปากสั่นระริก

‘ช่างเฉยสิ้นดี!’

แม้จะคิดเช่นนั้นแต่ไม่อาจพูดออกไปได้ดั่งใจ ด้วยมารยาททางสังคม อีกทั้งนางเป็นภรรยาของเจ้าของโรงเตี๊ยมซึ่งเป็นกึ่งเจ้าภาพร่วมกับท่านนายอำเภอคอยจัดสถานที่ต้อนรับแขกบ้านแขกเมือง นางจึงต้องสำรวมกิริยาเพื่อไม่ให้เสื่อมเสียไปถึงผู้เป็นสามี

“ข้าน้อยอู่ฉานอิงเจ้าค่ะนายท่าน”

หญิงสาวค่อยๆ ลดผ้าเช็ดหน้าลงแล้วตอบชื่อตนเองออกไปพร้อมค้อมศีรษะลงเล็กน้อย

“ชื่อเพราะสมกับตัวแม่นาง”

ชายหนุ่มยืดอกขึ้นเล็กน้อย มั่นใจว่าเสน่ห์ของเขาได้กลายเป็นกับดักชั้นเลิศให้แม่กวางสาวเดินเข้ามาในบ่วงอย่างไม่ทันระวังตัว

“ข้าจ้าวเหวินหวังยินดีที่ได้รู้จักแม่นาง”