คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 4

Chapter 4 ยิ่งขัดขืนยิ่งรุกล้ำ

‘ไม่นะ! จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้!’

วูบหนึ่งสติสัมปชัญญะของฉานอิงกลับคืน สองแขนจิกทึ้งแผ่นหลังกว้าง ป่ายปัดคนตัวหนักที่ถาทับออกไปพ้นตัว ทว่าเขากลับยิ่งบดเบียดแนบชิด จนนางรับรู้ได้ถึงแก่นกลางกายแข็งขึงที่เบียดชิดอยู่บริเวณต้นขาของนาง

“ไม่!”

ในที่สุดริมฝีปากของนางก็เป็นอิสระ ทว่านางยังไม่ทันได้ด่าทอทักท้วง ดวงตากลมโตก็จำต้องเบิกกว้าง เมื่อมือหยาบโลมไล้ไปตามเอวคอด ก่อนจะหมุนวนซูกซนอยู่ตรงบริเวณสะโพกผาย แล้วโดยที่นางไม่ทันตั้งตัวเขาก็เกาะกุมเนินหนันหลังเต่าเอาไว้เต็มอุ้งมือ

“อืม”

คนตัวใหญ่ถึงกับครางในลำคออย่างพึงพอใจ ซึ่งน้ำเสียงแหบพร่าของเขาทำให้ฉานอิงรู้สึกวาบหวิวจนใจสั่น

“คนเลว! ปล่อยข้า! ปะ...ปะ...ปล่อย นะ...นะ อะ...อื้อ อื้อ”

แทบพูดไม่เป็นภาษาเมื่อจู่ๆ เขาก็ชำแรกแทรกนิ้วกลางเข้าไปยังรอยแยกของกลีบดอกไม้แสนหวาน ปลายนิ้วสัมผัสลงบนเมล็ดแห่งความสุขสมแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆ กดน้ำหนักลงไปแล้วหมุนวนช้าๆ

“อาห์ อาห์”

นางแอ่นกายบิดเร่าเมื่อถูกสัมผัสยังจุดที่ไวต่อกามราคะ หอบกระชั้นจนทรวงอกคู่งามสะท้านไหวเมื่อเขาเร่งจังหวะปลายนิ้วเร้าระรัวราวกับต้องการให้นางขาดใจ

“อะ...อื้อ อื้อ อื้อ”

สองแขนเกาะเกี่ยวรอบลำคอแข็งแกร่ง สติที่ควรจะมีเตลิดสิ้น ดวงตาคู่สวยหลับพริ้ม ริมฝีปากสีชาดได้รูปอ้าเผยอครวญครางชวนมอง

โจวจือหยวนมองเจ้าสาวในอ้อมกอดด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ก่อนจะก้มลงจุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผากมนแล้วกระซิบถาม

“ว่าอย่างไรอิงเอ๋อร์ เจ้าจะเรียกข้าว่า ‘ท่านพี่’ หรือว่า ‘สามี’”

เอ่ยถามพลางขยับปลายนิ้วหมุนวนเป็นจังหวะเชื่องช้า ยิ่งหมุน ยิ่งวน ยิ่งชุ่มแฉะหยาดเยิ้ม น้ำใสภายในช่องแคบไหลรินจนเปรอะเปื้อนมือหนา บางส่วนไหลหยดไปยังฟูกนอนจนเป็นด่างดวง

“มะ...ไม่”

นางปฏิเสธเสียงสั่นพร่า แม้ใจจะดื้อดึงสักเท่าไหร่แต่ดูเหมือนว่าร่างกายจะทำในสิ่งตรงกันข้ามอย่างน่าละอาย

เมื่อจู่ๆ สะโพกผายก็กระดกแอ่นเข้าหานิ้วมือเรียวราวกับเว้าวอนให้ชายหนุ่มช่วยปลดปล่อยนางออกจากความทุกข์ทรมานที่แสนรัญจวนใจนี่เสียที

“เจ้าดื้อมาถึงสิบแปดหนาวเช่นนี้ ข้าคงไม่อาจปราบพยศเจ้าได้ในคืนเดียว”

จือหยวนหยักยิ้มที่มุมปากก่อนจะก้มลงบดจูบคนตัวเล็กที่เริ่มส่งเสียงครวญครางไม่ได้ศัพท์เมื่อเขาเร่งปลายนิ้วด้วยจังหวะรัวเร็ว บดขยี้ บี้บดจนน้ำเสียวไหลออกมาไม่ขาดสาย

“อื้อ อะ...อาห์”

ฉานอิงผวาเฮือกกอดก่ายผู้เป็นสามีเอาไว้แนบแน่น กลางแกนกายเกร็งกระตุกไปด้วยความซ่านหฤหรรษ์ ซ่านเสียววูบวาบอย่างที่นางไม่เคยรู้จักไม่เคยสัมผัสมาก่อน เป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่ทำให้เลือดในกายของหญิงสาวสูบฉีดจนผิวขาวราวกับหิมะแดงระเรื่อราวกับลูกท้อ

“ปะ...ปล่อยนะ”