คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 5

Chapter 5 อาบน้ำ ขัด ถู

จือหยวนปัดป้องเล็กน้อย ปล่อยให้นางได้ตีเขาอย่างที่ต้องการโดยที่เขารู้สึกราวกับว่ากำลังถูกบีบนวดมากกว่าถูกทุบตีเสียด้วยซ้ำไป

“เรี่ยวแรงของสตรีนั้นช่างบอบบางและน่าเอ็นดูยิ่งนัก เจ้าว่าหรือไม่”

กำปั้นน้อยๆ หยุดกึกเมื่อได้ยินคำปรามาสที่ทำให้นางถึงกับหัวร้อน กางเล็บทั้งสิบหมายจะข่วนหน้าของเขาให้อัปลักษณ์ ทว่าเขากลับรวบข้อมือทั้งสองข้างของนางเอาไว้แล้วดันให้นางขึ้นคร่อมนั่งอยู่บนตักของเขาอย่างรวดเร็ว

วงแขนแข็งแกร่งโอบกระหวัดรอบเอวบาง ในขณะที่นางดิ้นรนหลีกหนี แต่กลับกลายเป็นว่ากลางแกนกายของทั้งสองกำลังถูไถกันไปมาจนก่อเกิดประกายไฟแห่งความปรารถนา

ฉานอิงหยุดดิ้นทันที!

สำเหนียกได้ในทันทีว่ายิ่งนางดิ้นยิ่งเป็นการปลุกกำหนัด เพราะเวลานี้นางนั่งคร่อมทับกลางแกนกายของจือหยวนเอาไว้ หมายจะลุกหนีแต่เขากลับยิ่งกอดแน่นราวกับคาดการณ์เอาไว้ก่อนแล้ว

“ดิ้นอีกสิ ข้าชอบ...”

ไม่พูดเปล่าแต่บรรจงจูบลงบนไหล่นวลเนียนได้อย่างหน้าด้านหน้าทน หญิงสาวไม่รู้จะสรรหาคำด่าใดมาต่อว่า จึงได้แต่อ้าปากค้างทำตาถมึงทึง

“เราต่างเกลียดกัน เป็นศัตรูกัน แต่งงานก็เพื่อผลประโยชน์ ดังนั้นเราควรต่างคนต่างอยู่ นี่...ก็นับว่าท่านรังแกข้ามากเกินพอแล้ว ดังนั้นได้โปรดปล่อยข้าเถอะ”

อู่ฉานอิงกัดฟันกรอด ข่มความโกรธแล้วพูดจาประนีประนอมกับอีกฝ่ายอย่างพยายามใจเย็นที่สุดแล้ว ทว่าเขากลับเลิกคิ้วขึ้นสูงด้วยท่าทางกวนโทสะเหลือกำลัง

“หึ...อิงเอ๋อร์ผู้ดื้อรั้น เจ้ามองทุกอย่างผ่านสายตาของตนเองเสมอ”

คำต่อว่าของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวถึงกับนิ่วหน้าไม่พอใจ กระนั้นกลับเก็บความขุ่นเคืองเอาไว้สุดกำลัง

“ก่อนอื่นข้าคงต้องแก้ความเข้าใจผิดของเจ้าเสียใหม่ นั่นก็คือ...ข้าไม่ได้เกลียดเจ้า ข้าไม่เคยคิดเป็นศัตรูกับเจ้า ข้าไม่ได้แต่งงานกับเจ้าเพื่อผลประโยชน์อันใด และที่สำคัญข้าจะอยู่กับเจ้า จะกอดเจ้า หอมเจ้า และจะร่วมอุ่นเตียงกับเจ้า”

คำว่า ‘อุ่นเตียง’ ทำให้ฉานอิงถึงกับเป็นใบ้ไปชั่วขณะ นางรับรู้ได้ว่าที่ใบหน้าของนางร้อนผ่าวหาใช่เพราะน้ำอุ่นที่นางแช่กาย แต่เป็นเพราะความเขินอายที่ไม่อาจควบคุมเอาไว้ได้ต่างหาก

‘บ้าน่า! เราจะหวั่นไหวไม่ได้เป็นอันขาด’

นางเม้มริมฝีปากแล้วสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ซึ่งจังหวะที่นางขยับกายนั้น สะโพกผายก็ยิ่งเบียดชิดท่อนเอ็นอุ่นที่ดุนดันเบียดเสียดร่องชื้นแฉะราวกับอยากจะชำแรกแทรกท่อนเอ็นเข้าไปในเนื้อนุ่มเสียให้ได้

“ไม่จริง! ที่ผ่านมาเจ้าแย่งลูกค้าของโรงเตี๊ยมสายน้ำไปจนหมด เจ้ากลั่นแกล้ง อีกทั้งยังพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ตระกูลอู่ปิดกิจการโรงเตี๊ยมซึ่งเป็นคู่แข่งกับเจ้า”

“เจ้าเห็นเป็นเช่นนั้นหรือ”

วูบหนึ่งในสายตาของคนตัวโตเต็มไปด้วยความผิดหวัง ทว่าเพียงเสี้ยวหงส์กระพือปีก สายตาของเขาก็เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์แสนกลดังเดิม

“ใช่!”

“เจ้าไม่คิดหรือว่าที่ลูกค้าของเจ้าลดน้อยลงเป็นเพราะลูกจ้างของเจ้าพูดจาไม่ไพเราะ อาหารออกช้าปล่อยให้ลูกค้ารอ อีกทั้งห้องพักยังเก่าทรุดโทรมเพราะดำเนินกิจการมาหลายสิบปี เหตุใดเจ้าจึงโทษแต่ผู้อื่นโดยไม่มองหาข้อเสียของตนเองเพื่อแก้ไข”