คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 10

"ถ้าหนูไม่กล้าอยู่ที่บ้านคนเดียว ก็เข้ามาในบ้านใหญ่ก่อน" พิมพ์ประไพคว้ามือลูกสะใภ้คนโตให้เดินตามเข้ามาในบ้าน สุขายะก็เดินตามมาแบบไม่ห่าง

"หนูง่วงไหม ถ้าง่วงเดี๋ยวแม่จะจัดห้องรับแขกให้สักห้อง เพราะคืนนี้ตายากับพ่อคงจะกลับดึกแน่เลย"

"ไม่ง่วงเท่าไรค่ะ" จบคำพูดชมพู่แอบทำท่าทางเหมือนง่วงหงาวหาวนอน ที่เธอทำ..แค่เรียกร้องความสนใจจากสุขายะให้เขาเป็นห่วง

ถึงแม้ว่าสุขายะจะเป็นห่วงชมพู่อยู่มาก แต่เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมาให้ผู้เป็นแม่ได้เห็น เพราะเขารู้ดีว่าแม่ของเขากลุ้มใจกับเรื่องนี้มากแค่ไหน

"ถ้าง่วงก็ไม่ต้องฝืน" คนที่พูดขึ้นก็คือพิมพ์ประไพ และมันก็ทำให้ชมพู่แอบน้อยใจอยู่นิดเพราะคนที่พูดไม่ใช่สุขายะ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

แล้วพิมพ์ประไพก็เรียกแม่บ้านให้ไปจัดเตรียมห้องให้ชมพู่ที่ชั้นบน ตรงข้ามกับห้องของสุขายะ

ส่วนสุขายะน่ะเหรอ..ตอนนี้เขาอยู่ไหน..ก็อยู่แถวนั้นแหละ สายตาของชายหนุ่มยังแอบชำเลืองมองผู้หญิงที่เคยรัก..ไม่สิ..ตอนนี้ก็อาจจะยังรักอยู่ก็ได้

พอจัดเตรียมทุกอย่างเสร็จ ทุกคนก็ขึ้นมาที่ชั้นบน

"หนูญาดานอนแล้วเหรอลูก" พิมพ์ประไพกำลังจะส่งลูกสะใภ้คนโตเข้าห้องนอน นางก็ได้หันไปถามลูกชายที่ยืนพิงประตูอีกห้องอยู่

"ผมจะไปรู้เหรอครับ" เขาคุยกับแม่แต่สายตาของเขาไม่วายที่จะมองผู้หญิงอีกคน

และสายตาของชมพู่ก็ไม่ใช่ย่อย ทั้งสองแอบสบตากันเป็นระยะ

"แม่ว่าลูกเข้าไปหาน้องดีกว่า"

สุขายะกลับเข้าห้องตัวเองทันทีที่แม่บอก ชายหนุ่มมองไปที่เตียง ก็เจอหญิงสาวนอนห่มผ้าคลุมตัวจนมิด แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ

ชายหนุ่มเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ แล้วคิดอะไรอยู่คนเดียว แต่ในห้วงความคิดของเขานั้น ไม่มีผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงของเขาเลยแม้แต่น้อย

..หนึ่งชั่วโมงผ่านไป..

ตอนนี้สุขยะยังนั่งอยู่ที่เดิม แต่เขาได้หลับไปแล้วบนเก้าอี้นั้น

"โอ้ยยย" และเพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องโอดโอยเล็ดรอดเข้ามา

พิมพ์ญาดารีบลุกขึ้น ไม่ใช่ว่าเธอตื่นเพราะเสียงนั้น แต่ที่จริงเธอยังนอนไม่หลับเลยด้วยซ้ำ หญิงสาวมองไปดูผู้ชายที่ยอมนั่งหลับอยู่บนเก้าอี้ เพราะไม่อยากมานอนร่วมเตียงกับเธอ เขาถึงขนาดยอมนอนอยู่ในท่านั้น..แต่ใครจะไปสนล่ะ ดีซะอีกนอนแบบนั้นทุกคืนให้ได้นะ

แกร่ก~

"ชมเจ็บท้องค่ะยะ" ชมพู่ไม่ลืมหูลืมตาว่าใครเป็นคนเปิดประตูห้องนั้นเข้ามา เธอแกล้งทำเป็นกุมท้องตัวเอง

"เจ็บมากมั๊ย..คะ"

พอได้ยินว่าเป็นเสียงผู้หญิง ชมพู่รีบหันมาที่ประตู

"เธอเข้ามาทำไม"

"ก็ฉันนึกว่า ใครมาเชือดวัวแถวนี้" พิมพ์ญาดารู้ว่านั่นมันแค่มารยาหญิงที่จะเรียกร้องผู้ชายโง่ ๆ ให้สนใจ

"เธอพูดหมายความว่ายังไง" ชมพู่รีบลุกขึ้นประจันหน้ากับพิมพ์ญาดา

"หายเจ็บแล้วเหรอคะ"

"นี่เธอ!!" ชมพู่เพิ่งนึกขึ้นได้ รีบเอามือกลับมากุมท้องตัวเองไว้

"หึ! ไม่ทันแล้วล่ะค่ะ"

"ฉันจะทำให้เธอกระเด็นออกจากบ้านหลังนี้ให้เร็วที่สุด เธอคงรู้นะว่าระหว่างฉันกับเธอ..เขาจะเลือกใคร" มันคือคำที่ชมพู่พูดออกมา ด้วยแววตาที่คับแค้นใจ ที่แค้นใจเพราะมีคนที่รู้ทันตัวเองก็เลยรับไม่ได้

ที่จริงชมพู่ไม่ได้รักพี่ชายของสุขายะเลย คนที่ชมพู่รักก็คือสุขายะ แต่ที่เลือกพี่ชายนั้นก็เพราะว่า คนที่จะได้รับตำแหน่งประธานบริษัทคนต่อไปก็คือผู้เป็นพี่ชาย

"ทำไมเหรอคะ คุณจะเอาทั้งพี่และน้องเลยเหรอ"

"กรี๊ดดด!! แก!!" ชมพู่กรีดร้องขึ้นมาเพราะโมโหคำที่พิมพ์ญาดาพูด..จนเสียงนั้นได้ทำให้ใครบางคนตื่น

"และอีกอย่างนะคะ คุณคิดว่าคุณจะสู้ฉันได้เหรอ" พิมพ์ญาดาแค่อยากจะให้เรื่องทุกอย่างมันจบเร็วที่สุด ถ้าเธอแสดงตัวเป็นเมียของเขา ผู้หญิงคนนี้คงจะยอมเปลี่ยนความคิด

"ที่เธอพูดหมายความว่ายังไง ฉันจะไปสู้เธอทำไม" ตอนนี้น้ำเสียงและท่าทางของชมพู่เปลี่ยนไป กลับมาเป็นชมพู่ผู้น่ารักและอ่อนต่อโลก

"ก็อย่างที่คุณเห็น คนในบ้านนี้ชอบฉันแค่ไหน"

"ถึงคุณพ่อคุณแม่จะชอบเธอ แต่คุณยะ.." ชมพู่พูดเสียงเบาลงด้วยท่าทางที่เกรงใจคู่สนทนา และนั่นมันก็คือการแสดงอีกนั่นแหละ

พิมพ์ญาดาก็แอบสงสัยว่าทำไม ท่าทางของชมพู่ถึงเปลี่ยนไปจากก่อนหน้าที่จะร้องกรี๊ดออกมา

"คุณยะน่ะเหรอคะ..คุณอย่าลืมนะว่านั่นคือสามีของฉัน คนที่นอนคุยกันบนเตียง กับคนที่ยืนคุยกันอยู่แบบนี้คุณคิดว่าเขาจะเชื่อฟังใครล่ะคะ"

"ทำไมเธอกล้าพูดแบบนี้ไม่อายปากเลยหรือไง ฉันทนฟังไม่ได้หรอกเรื่องพวกนี้" ชมพู่พยายามจะทำให้ พิมพ์ญาดาพูดออกมาให้เยอะที่สุด เพื่อที่จะให้ใครบางคนได้ยินสิ่งที่พิมพ์ญาดากำลังพูด

"ผู้ชายก็เหมือนกันทั้งโลกนั่นแหละค่ะ เจอมารยาของเมียเขาไป..โงหัวไม่ขึ้นทุกราย"

"อุ้ย..คุณยะ..คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ" ชมพู่แกล้งพูดให้พิมพ์ญาดารู้สึกตัว เพราะสิ่งที่ชมพู่ต้องการอยากจะให้สุขายะได้ยิน เขาก็ได้ยินทุกอย่างแล้ว

พิมพ์ญาดาค่อย ๆ หันมาที่ประตู ตอนนี้หน้าเธอซีดเผือด เมื่อรู้ตัวว่าหลงกลชมพู่เข้าให้แล้ว

สายตาของหญิงสาวสบเข้ากับสายตา คนที่เธอไม่อยากให้อยู่ตรงนี้ในเวลานี้เลย

หญิงสาวรีบหันกลับมา..

"ฉันคงประเมินเธอผิดไปชมพู่" เอาวะยังไงก็พลาดไปแล้ว เอาให้มันสุด ๆ ไปเลยแล้วกัน

"เธอหมายความว่ายังไง ฉันไปทำอะไรให้เธอนักหนา แค่ฉันบอกว่าฉันเจ็บท้อง เธอก็หาว่าฉันเรียกร้องความสนใจจากสามีของเธอ"

"แต่เธอก็ไม่ได้เจ็บจริงไม่ใช่เหรอ....?"

"เธอจะรู้ได้ยังไง นี่ท้องฉันไม่ใช่ท้องเธอ" ชมพู่พูดด้วยท่าทางที่เจ็บปวดทรมาน

"ถึงว่า ทำไมผู้ชายพวกนี้.." พิมพ์ญาดารู้แล้วว่าทำไม ทั้งพี่และน้อง ต้องหลงกลผู้หญิงคนนี้ด้วย เพราะมารยาของเธอ ขนาดผู้หญิงด้วยกันยังเกือบดูไม่ออกเลย