คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 11

"ถ้ามันยุ่งยากนัก ผมจะแต่งก็ได้!! แต่งมันพรุ่งนี้เลย แล้วพ่อก็เตรียมตัวเดินทางไปรักษาตัว" ชายหนุ่มพูดเหมือนตัดปัญหา แต่มันยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดในหัวใจของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่นั่งอยู่ในห้องนั้นด้วย

หญิงสาวได้แต่กล้ำกลืนอดทน ถ้าเธอลุกออกไป มันยิ่งน่าสมเพช นั่งมันอยู่ตรงนี้แหละให้พวกเขาเหยียบย่ำให้หนำใจไปเลย

"คงพอใจเธอแล้วใช่ไหม" เสียงเขายังตวาดมาที่เธออีกคน

"ค่ะ" หญิงสาวตอบออกไปพร้อมยิ้มนิดหนึ่ง เหมือนเป็นผู้ชนะ แต่ไม่ใช่เลย ในรอยยิ้มนั้นมันแค่กลบเกลื่อนความอับอายไว้

"ยิ้มแบบนี้ให้มันได้ตลอดแล้วกัน" จบคำพูดสุขายะก็เดินออกจากห้องนั้นไป

"ยาก็พาหนูชมกลับบ้านเถอะลูก ทางนี้เดี๋ยวแม่จะดูแลพ่อเอง" ตอนนี้พิมพ์ประไพคิดแค่อย่างเดียว คือจะต้องพาสามีไปรักษาตัวที่ต่างประเทศให้ได้

"ครับแม่" แล้วชายหนุ่มก็พยุงภรรยา เดินออกจากห้องนั้นด้วย

"เดี๋ยวยา..แม่ฝากหนูญาดากลับไปด้วยสิ" พิมพ์ประไพร้องตะโกนตามหลังลูกชายคนโตไป แต่ก็ไม่ทัน

"ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ ญาดากลับเองได้" หญิงสาวลุกขึ้นแล้วเดินออกมาตรงไปเรียกแท็กซี่ที่หน้าโรงพยาบาล

"เราจะกลับยังไงล่ะ เงินก็ไม่ได้เอามาสักบาท" ออกมาแบบรีบ ๆ ก็เลยไม่ได้หยิบอะไรติดตัวมาด้วย

หญิงสาวคิดว่าให้แท็กซี่ไปส่งถึงบ้าน แล้วให้เขาจอดรอสักพัก เธอรีบขึ้นไปเอาเงินมาจ่ายก็คงจะได้

แต่กว่าจะเรียกแท็กซี่ได้ก็เกือบชั่วโมง เพราะมันเป็นชั่วโมงเร่งด่วน

นั่งแท็กซี่มาเพียงไม่นานก็มาถึงคฤหาสน์หลังใหญ่โต

"คุณลุงคะ ฉันขอขึ้นไปหยิบเงินแป๊บหนึ่งนะ" พิมพ์ญาดาไม่กล้าบอกตอนที่ขึ้นรถว่าเธอลืมเอากระเป๋าตังค์มา เพราะกลัวว่าเขาจะไม่มาส่ง

"อ้าวไม่มีเงินแล้วเรียกแท็กซี่ได้ยังไง อย่าให้รอนานนะ" แท็กซี่เคยเจอแบบนี้บ่อยก็เลยขยาดกับคนพวกนี้ ให้มาจอดบ้านหลังใหญ่แบบนี้แหละยิ่งอันตราย เพราะถ้าลงรถแล้วชอบเดินอ้อมหนีหายไป

"แป๊บเดียวค่ะ" พิมพ์ญาดารู้สึกหน้าชาขึ้นมา

หญิงสาวลงรถได้ก็รีบเดินเข้าไปในบ้านหลังนั้น เจอรถของผู้ชายคนนั้นจอดอยู่

"มาถึงแล้วเหรอ" เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะยังไงถ้าขึ้นไปบนห้องก็เจอเขาอีก

ก๊อก~ ก๊อก~ ที่ต้องได้เคาะประตูเพราะมีคนล๊อกจากทางด้านใน และเธอก็ไม่มีกุญแจห้องนี้ด้วย

เงียบ~

ก๊อก~ ก๊อก~

"เปิดประตูให้ฉันหน่อยฉันลืมของ"

ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก..เงียบกริ๊บ

ปี๊ดดดดดด!!! เสียงแท็กซี่บีบแตรเรียกเพราะเธอหายเข้ามาในบ้านนานแล้ว

"แป๊บหนึ่งค่ะ" หญิงสาวรีบวิ่งลงมาตะโกนบอกแท็กซี่ แล้วเธอก็รีบเข้าไปในห้องครัวเพื่อที่จะยืมเงินแม่บ้าน

"ขอบคุณนะคะคุณลุง" พิมพ์ญาดายกมือไหว้ ด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า เพราะตั้งแต่เกิดมาก็ยังไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้

"ไม่ต้องขอบคุณหรอก ถ้ารู้ว่าไม่มีเงินทีหลังอย่าขึ้น หรือบอกแท็กซี่ให้รู้ก่อนที่จะขึ้น" พูดใส่อารมณ์แล้วก็ขับรถออกไป

มือเรียวยกขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากใบหน้า ทันทีที่แท็กซี่ออกตัว

และทุกการกระทำของเธอมีสายตาคู่หนึ่งจ้องลงมาจากด้านบน

"เธอยังจะเจออะไรอีกเยอะ อย่าเพิ่งถอยก่อนล่ะ..พิมพ์ญาดา" สองมือล้วงกระเป๋า มุมปากแสยะยิ้ม เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างได้

20 : 00 น.

พอเขาออกจากบ้าน เธอถึงกลับเข้าห้องได้ เพราะเขาล็อกห้องอยู่ด้านในทั้งวัน

"เธอกลายเป็นผู้หญิงหน้าไม่อายตั้งแต่เมื่อไรพิมพ์ญาดา" พอเข้ามาในห้องเขาได้ หญิงสาวก็ไปยืนมองหน้าตัวเองในกระจกบานใหญ่

สมัยที่เรียนอยู่เธอเป็นถึงดาวมหาวิทยาลัยผู้เย่อหยิ่ง มีผู้ชายมากมายเข้ามาจีบ แต่หญิงสาวก็ปฏิเสธ ถ้าเธอยอมคบกับใครสักคนในสมัยนั้น ป่านนี้คงจะมีคู่ไปแล้ว คงไม่ต้องมาทนอยู่เป็นพจมานแบบนี้หรอก

คิดไปคิดมาพิมพ์ญาดาก็นึกถึงหน้าผู้ชายคนหนึ่งขึ้นมา ผู้ชายคนนั้นรักเธอมาก แต่ตอนนั้นหญิงสาวไม่อยากจะเปิดใจให้ใคร เธอก็เลยคบเขาแบบเพื่อน