คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 15

พิมพ์ญาดานึกแปลกใจ ทำไมเขาไม่รีบขึ้นไปนอนกับคู่ขาเขาล่ะ ยังมาวนเวียนอะไรอยู่กับเธอ

แต่ก็ช่างเถอะใครจะไปสน.. แล้วหญิงสาวก็นั่งซดมาม่าไปเรื่อย ๆ โดยมีสุขายะนั่งกอดอกมอง

พอกินจนหมดแล้ว เธอก็ลุกขึ้นเพื่อที่จะเอาถ้วยมาม่านั้นไปล้าง แต่ชายหนุ่มก็เอ่ยขึ้นก่อน

"เธอมีแผนอะไรกับแม่ฉัน"

"คุณหมายความว่ายังไง"

"ไม่รู้สิ..ฉันดูแปลก ๆ" ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นถูกกระทำขนาดนี้ คงหอบเสื้อผ้าหนีออกจากบ้านไปแล้ว..แต่กับผู้หญิงคนนี้..

"แล้วแต่คุณจะคิดแล้วกัน" พิมพ์ญาดาเดินไปที่ล้างจาน พอวางถ้วยลงเท่านั้นแหละก็ถูกชายหนุ่มกระชากตัวกลับมา

"เธอไม่ต้องทำเป็นตีหน้าซื่อ ช่วงนี้แม่ฉันไม่อยู่..ฉันคิดว่าเธอควรจะกลับไปอยู่ที่บ้านตัวเองได้แล้ว" สุขายะเกลียดที่สุดก็คือคนที่ใช้แผนการณ์กับเขา

"ทำไมฉันต้องกลับไปอยู่บ้านด้วย ก็ในเมื่อที่นี่มันบ้านสามีของฉัน"

"ฉันไม่เคยเห็นเธอเป็น ภรรยาเลย..แล้วจะเป็นสามีเธอได้ยังไง"

จุก! ยังหน้าด้านกว่านี้ได้อีกไหมพิมพ์ญาดา ฉันเพิ่งรู้นะว่าเธอเก่งเรื่องหน้าด้านขนาดนี้ ผู้ชายเขาปฏิเสธแล้วปฏิเสธเล่าเธอก็ยัง...

"นั่นมันเรื่องของคุณ แต่ฉันเห็นคุณเป็นสามีหรือเรียกอีกอย่างว่าผัว" จบคำพูดเธอก็เดินสะบัดก้นขึ้นชั้นบนไป

"เก่งให้มันได้ตลอดเถอะแม่คุณ" ตั้งแต่เขาผิดหวังจากชมพู่ สุขายะสาบานกับตัวเองไว้ว่าจะไม่เปิดโอกาสให้ใครเข้ามาครองหัวใจของเขาอีกแล้ว

เพราะกว่าจะทำใจกับเรื่องนี้ได้มันทรมานมากผ่านมาเป็นปีเขายังไม่เปิดใจให้ใครอีกเลยไม่เว้นแม้แต่วาวา

เช้าวันต่อมา..ที่บริษัท

"ไล่ได้ไล่ไป..จะหน้าด้านอยู่ซะอย่าง ใครจะทำไม!" พิมพ์ญาดาพูดพร้อมกับถือกระเป๋าไปวางที่โต๊ะทำงาน

"ทำยังกับเราเป็นตัวเชื้อโรค เอามาไว้สะไกลเพื่อนเลย"

"คุณอยากขยับเข้ามาอีกไหมล่ะครับ เดี๋ยวผมจะช่วยย้ายเก้าอี้ให้" พีรพัฒน์แอบฟังที่เธอพูดคนเดียวได้เป็นตุเป็นตะ

"ไม่เป็นไรค่ะ อยู่ที่นี่ได้เปรียบกว่า"

"อ้าวทำไมล่ะครับ"

"ก็เวลาไฟไหม้..ฉันจะได้วิ่งลงบันไดทันไง"

"ฮ่าฮ่าฮ่าาา คุณสวยแล้วยังตลกอีกนะครับ"

จังหวะที่ทั้งสองคนกำลังคุยและหัวเราะกันอยู่นั้นสุขายะเดินผ่านมาพอดี

"งานการไม่มีทำหรือไง"

"ขอโทษครับ" พีรพัฒน์รีบเดินกลับเข้าไปที่แผนก

"เข้าไปหาฉันในห้อง" สุขายะพูดด้วยท่าทางที่เคร่งขรึม

"อะไรอีกวะ" หญิงสาวพูดเบา ๆ คนเดียว แต่ก็ต้องได้เดินตามหลังเขาไป

พอเดินเข้าไปถึงด้านในสุขายะเกิดหยุดกะทันหัน แล้วหันหน้ากลับมา แต่พิมพ์ญาดาไม่ได้หยุด..จนชนเข้ากับแผ่นอกกว้าง

"โอ้ย" แรงกระแทกทำให้หญิงสาวตัวเล็กกระเด็นล้มลงไป ถ้าเขาจะคว้าร่างเธอไว้ก็คงทัน..แต่นี่เขาเลือกที่จะยืนมอง

พิมพ์ญาดาต้องได้รีบลุกขึ้น เพราะกระโปรงที่เธอใส่มันเปิดออกจนเห็น..

"ฉันจะเตือนเรื่องการแต่งตัวของเธอ ไม่แหกตาดูหรือไงว่าออฟฟิศนี้เขาแต่งตัวกันยังไง"

"ทำไมคะ ผิดกฎหมายหรือไง" ตอบเขาออกไปด้วยความมั่นใจ แต่หญิงสาวก็สงสัยทำไมสายตาเขามองดูกระโปรงเธอแปลก ๆ หรือเมื่อกี้เขาจะเห็นกางเกงชั้นใน..แต่ก็ช่างเถอะเห็นเยอะกว่านั้นเขายังเคยเห็นมาแล้ว..

"ฉันยอมรับว่าเธอเก่ง แม่ฉันไปสรรหาเธอมาจากไหนเนี่ย"

"ขอบคุณค่ะที่ชมฉันอีกแล้ว"

ก๊อก~ ก๊อก~

"เข้ามา"

พอประตูเปิดออกเลขาของเขาก็หอบงานมาวางที่โต๊ะ

"เอกสารอะไร" สุขายะสงสัยเพราะว่าเอกสารพวกนั้นมันเยอะมาก

"เอกสารที่คุณพิมพ์ญาดาทำเมื่อวานนี้ค่ะ"

สุขายะมองกลับมาที่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนที่เขาพยายามแกล้งมาตลอด ที่จริงงานที่มอบหมายให้เธอทำ ถ้าเป็นคนอื่นสองวันก็คงจะยังไม่เสร็จ

แต่เขาไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเธอเลย เพราะนี่มันคือสิ่งที่พิมพ์ญาดาถนัด และเธอก็เรียนมาด้านนี้โดยตรง เพื่อที่จะไปบริหารบริษัทช่วยพ่อ และเขาก็ไม่รู้อีกอย่างว่า เกียรตินิยมอันดับ 1 เธอก็ได้ครอบครองมาแล้ว