คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 18

แกร่ก.. สุขายะยืนมองอยู่ข้างนอกนานพอสมควร และชายหนุ่มสังเกตได้ว่าหญิงสาวค่อย ๆ เอนตัวลงมา เขารีบเปิดประตูรถเข้ามารับร่างของเธอไว้ก่อนที่จะล้มราบลงกับพื้น มือแกร่งรองรับศีรษะหญิงสาวไว้..ร่างหนาค่อย ๆ ยันกายเข้าไปนั่งเคียงข้าง แล้วก็ปล่อยศีรษะของเธอลงที่ตักเบา ๆ

...เช้าวันต่อมา...

ก๊อก~ ก๊อก~ เสียงใครบางคนเคาะกระจกรถ ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นมา

พอเขามองเห็นว่าเป็นใคร..สิ่งแรกที่เขามองก็คือชายเสื้อของหญิงสาว ตอนนี้มันเปิดขึ้นมาจนเกือบจะเห็นสะโพก มือหนารีบคว้าชายเสื้อนั้นลงไปปกปิดต้นขาของเธอไว้

"มาทำอะไรกันตรงนี้" เสียงของชาวบ้านแถวนั้นตะโกนเข้ามาถาม

"ขอโทษครับพอดีรถผมติดหล่ม" สุขายะค่อย ๆ จับหญิงสาวให้นอนราบลงกับเบาะรถ แล้วเขาก็ออกมาคุยกับชาวบ้านที่เคาะประตูรถเมื่อกี้

"แย่เลยนะพ่อหนุ่ม" ลุงกับป้าที่ออกไปหาของป่า ก้มลงดูล้อรถตอนนี้มันติดหล่มลงลึกมาก

"แถวนี้พอจะมีรถลากจูงไหมครับ"

"ไม่มีหรอก ลุงว่าชวนเมียของพ่อหนุ่มไปพักที่กระท่อมลุงกับป้าก่อนดีกว่า อยู่อีกไม่ไกลหรอก"

สุขายะก็เลยเปิดประตูกลับเข้ามาเพื่อที่จะปลุกแต่เขาก็สงสัยว่าทำไมเธอถึงยังไม่ตื่น พอมือของเขาแตะถูกเนื้อตัวเธอเท่านั้นแหละ

"คุณ..คุณ.." ชายหนุ่มเขย่าตัวหญิงสาวนิดหนึ่งเพราะตอนนี้อุณหภูมิในร่างกายของเธอร้อนมากกว่าปกติ

"มีอะไรเหรอพ่อหนุ่ม" ป้ายื่นหน้าเข้ามาถามบ้าง

"ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สบายครับ" ไม่ได้การแล้ว สุขายะก็เลยรีบอุ้มหญิงสาวออกมาจากรถก่อน

เสื้อเธอเปิดขึ้นนิดนึง ป้าก็เลยดึงชายเสื้อลงให้ ป้ากับลุงเหมือนจะสงสัยว่าทำไมทั้งสองถึงมีผ้าคนละชิ้นกันแบบนี้

สุขายะก็เลยอธิบายทุกอย่างให้ฟัง

อุ้มเธอเดินมาไม่ไกล ก็ถึงกระท่อมหลังไม่ใหญ่เท่าไหร่ แต่ก็พอจะพักอาศัยรวมกันได้

ชายหนุ่มรีบอุ้มหญิงสาวไปวางลงแคร่ไม้ โดยมีป้าหาหมอนมาให้หนุน แล้วก็ไปหาผ้าชุบน้ำมาให้พร้อม

"ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมทำเอง" ชายหนุ่มรับผ้านั้นมาเช็ดตัวให้เธอเบา ๆ พอผ้าเย็นถูกผิวกาย หญิงสาวก็รู้สึกตัวขึ้นมา

พิมพ์ญาดากำลังจะลุกขึ้น แต่รู้สึกหนักหัวมากก็เลยทิ้งตัวลงนอนที่เดิม

สุขายะนึกตำหนิตัวเองอยู่ในใจ เมื่อคืนนี้ถ้าปล่อยให้เธอใส่เสื้อผ้าก่อน คงจะไม่อยู่ในสภาพนี้ เพราะเมื่อคืนนี้อากาศก็เย็นมากแถมยังไปรังแกเธออีก

สายตางามคู่นั้นค่อย ๆ ลืมขึ้น เธอมองดูสถานที่เหมือนอยากจะถามเขาแต่ก็ไม่เอ่ยปาก

"พอดีป้ากับลุงเดินผ่าน ท่านก็เลยชวนมาพักกระท่อมด้วย" สุขายะรู้ว่าเธออยากจะถามอะไร เขาก็เลยบอก

"เดี๋ยวป้าจะต้มข้าวให้กินนะ ป้ากับลุงก็อยู่กันแบบนี้แหละลูกหลานก็ไม่มี"

"ขอโทษด้วยนะคะที่มารบกวน" หญิงสาวไม่พูดกับชายหนุ่มสักคำ แต่เธอหันไปพูดกับชาวบ้านใจดี

สุขายะค่อย ๆ เช็ดตัวให้พิมพ์ญาดาอย่างระมัดระวัง เขาเช็ดไปได้พักหนึ่ง ก็คิดถึงผู้หญิงอีกคนที่เขาเคยทำให้แบบนี้มาก่อน ชายหนุ่มถึงกับหยุดชะงัก

และเพียงไม่นานป้าก็ถือเสื้อผ้าออกมาให้เปลี่ยน พร้อมกับข้าวต้มร้อน ๆ

"ขอบคุณครับป้า" ชุดที่ป้าให้ยืมก็คือเสื้อคอกระเช้าและผ้าถุง

"คงพอใส่ได้นะหนู"

"ใส่ได้ค่ะป้า..ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวพนมมือไหว้ เธอซึ้งในความใจดีของพวกท่านมาก

"เดี๋ยวผมใส่ให้"

"ไม่ต้อง" พิมพ์ญาดาหยิบชุดนั้นขึ้นมา กำลังจะมองหาที่ลับตาหน่อย แต่ก็ลุกไม่ไหวอีกนั่นแหละ

"ทำเป็นเก่ง ใส่ตรงนี้แหละจะอายใคร ป้ากับลุงก็ออกไปแล้ว" มือหนายื่นไปแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวนั้นออก

พอเสื้อเชิ้ตหลุดออกจากตัว ชายหนุ่มถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ..นี่เขาคิดบ้าอะไรกับเธอ..สุขายะเรียกสติตัวเองกลับมา แล้วรีบสวมใส่ชุดใหม่ให้หญิงสาว

บ่ายคล้อยของวันเดียวกัน..

"ถ้าเดินออกไปขอความช่วยเหลือก็คงจะค่ำมืดก่อน แถวนี้โทรศัพท์ก็ไม่มีสัญญาณ แย่เลยนะพ่อหนุ่ม พอจะนอนที่นี่ได้ไหม" ลุงเพิ่งมาจากไปหาไม้มาก่อกองไฟตอนเย็น ก็เลยตรงเข้ามาหาทั้งสองที่กระท่อม

"ผมอยู่ยังไงก็ได้ครับ..ว่าแต่" สายตาคมหันมามองดูผู้หญิงที่นอนอยู่

"อยู่ได้ค่ะฉันดีขึ้นมากแล้ว" หญิงสาวพูดเบา ๆ พอให้เขาคลายกังวลบ้างเพราะเห็นเขานั่งเฝ้าและเช็ดตัวให้เธอทั้งวัน

"เดี๋ยวลุงจะไปจับปลาที่ลำธารด้านหลังมาทำกับข้าวเย็นให้กินกันนะ" ลุงกับป้าไม่ได้คิดว่าพวกเขามาเป็นภาระเลย แต่พวกท่านดีใจซะอีก เพราะอยากจะมีลูกหลานที่น่ารักแบบนี้มานานแล้ว