คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 22

"ชม..ยืนอยู่นิ่ง ๆ ก่อนนะ" สุขายะกลัวว่าชมพู่จะก้าวออกมา เดี๋ยวก็ถูกเศษที่แตกทิ่มเข้าไปอีก

"เจ็บค่ะ" ชมพู่พูดแบบเสียงสั้น ๆ เหมือนเธอเจ็บปวดมาก

สุขายะรีบอุ้มเธอออกมาจากเศษถ้วยที่แตก พาไปวางลงโซฟา ส่วนแม่บ้านก็รีบเก็บกวาด

ทุกอย่างที่เขาทำมันอยู่ในสายตาพิมพ์ญาดาทั้งหมด และตอนนี้เธอรู้สึกเจ็บจี๊ดเข้าไปถึงทรวง เขากล้าทิ้งเธอไว้ตรงนี้ แล้ววิ่งไปช่วยผู้หญิงอีกคน ชาตินี้เขาคงลืมผู้หญิงคนนั้นไม่ได้..แล้วเรายังจะอยู่แบบนี้ได้อีกเหรอ

พอทำแผลให้ชมพู่เสร็จ สุขายะนึกขึ้นได้ว่าเขาวางพิมพ์ญาดาไว้ตรงบันได ชายหนุ่มรีบหันไปมองแต่ตอนนี้เธอไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว

"คงไม่เป็นอะไรมากแล้ว เดี๋ยวผมจะให้ป้าไปส่งคุณที่บ้าน" ชายหนุ่มกำลังจะลุกขึ้นจากโซฟา แต่ถูกชมพู่คว้าแขนไว้ก่อน

"ชมอยากให้ยะไปส่งค่ะ ตอนนี้คุณยายังไม่กลับบ้านเลย" ชมพู่ออดอ้อนสุขายะ แต่ชายหนุ่มจับมือของเธอออก แล้วเขาก็เดินขึ้นบ้านไปโดยที่ไม่หันหลังกลับมา ทิ้งให้ชมพู่เจ็บใจอยู่ตรงนั้น ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงพาเธอไปส่งถึงที่บ้าน

"ฉันไม่มีทางปล่อยคุณไปหรอกยะ ในใจของคุณต้องมีฉันแค่คนเดียว" ชมพู่พูดพร้อมกับมองตามหลังเขาไป เธอรู้ดีว่าวาวาคว้าหัวใจของเขาไปไม่ได้หรอก

แต่คนที่ชมพู่กลัวก็คือพิมพ์ญาดา ตั้งแต่พิมพ์ญาดาปรากฏตัวขึ้นมา สุขายะก็เริ่มเปลี่ยนไปทีละน้อย

แกร่ก~ ชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามาเบา ๆ สายตาของเขามองไปที่เตียงก่อนเป็นอันดับแรก และเธอก็นอนอยู่บนนั้น

พออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ สุขายะก็ขึ้นไปนั่งบนเตียง สายตาชายหนุ่มมองดูผู้หญิงที่นอนหลับไหลอยู่ข้างกายเขา

หลายวันมานี้ สุขายะคิดว่าเขามีใจให้พิมพ์ญาดาหรือเปล่า ทำไมเขาต้องเป็นห่วงเธอและคิดถึงเธอแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวมาหลายครั้งแล้ว แต่พอเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับผู้หญิงทั้งสองคนพร้อมกัน เขาเลือกที่จะไปช่วยชมพู่โดยวางพิมพ์ญาดาลง ทั้ง ๆ ที่ เธอก็ไม่สบายเหมือนกัน ตอนนี้ชายหนุ่มคิดว่าเขาคงไม่ได้คิดอะไรกับเธอแบบนั้นแล้ว เขาคงจะสับสนไปชั่วครู่

เช้าวันต่อมา..

วันนี้ก็เป็นเหมือนทุกวัน ทั้งสองเดินทางไปทำงานที่บริษัท โดยใช้รถคนละคัน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเหินห่างจากเธอมากกว่าแต่ก่อน ไม่เหมือนตอนที่ไปออกทริป..ตอนนั้นเขายังดูเป็นห่วงเธอมาก

@บริษัท

"ใครมาแปะอะไรไว้ที่บอร์ดด้านหน้า.." พนักงานหลายคนรีบกรูกันเข้าไปดู เพราะบอร์ดบริหารถูกแปะกระดาษไว้แผ่นหนึ่ง กระดาษแผ่นนี้ ถูกแปะไว้แค่ชั้นผู้บริหารเท่านั้น

"ให้พนักงานทุกคนแต่งตัวเรียบร้อยมาทำงาน" พออ่านข้อความในกระดาษแผ่นนั้นจบต่างก็มองหน้ากัน

"อะไรวะ"

"เราแต่งตัวไม่เรียบร้อยตรงไหน?..ยูนิฟอร์มทั้งตัวขนาดนี้" พนักงานทุกคนมียูนิฟอร์มของบริษัท..จะแหวกแนวหน่อยก็ เลขา ผู้ช่วยเลขา แม่บ้าน ซึ่งแม่บ้านคงไม่แต่งตัวโป๊แน่

แต่ยังมีอีกคน..คนที่ยืนอ่านกระดาษแผ่นนั้นต่างก็หันไปมองที่พิมพ์ญาดา เพราะวันนี้เธอยังคงคอนเซ็ปท์เดิม

..เที่ยงวันเดียวกัน..

"ไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน แล้วใครเป็นคนตั้งกฎนั้นขึ้นมา" ตอนนี้พนักงานหลายคนต่างก็พูดถึงเรื่องนั้น

"สวัสดีค่ะคุณญาดา เพิ่งลงมาทานข้าวเหรอคะ" กนกลักษณ์นั่งทานข้าวก่อนหน้านั้นแล้ว พอพิมพ์ญาดาเดินเข้ามา ก็เลยทักทายกัน

"ใช่ค่ะงานที่ให้ไว้เคลียร์เสร็จแล้วนะคะ"

"คุณญาดาเห็น ข้อห้ามที่ออกมาใหม่หรือยังคะ" กนกลักษณ์กระซิบถามพิมพ์ญาดา และตอนนี้หลายคนก็มองมาที่เธอ

"ข้อห้ามอะไรคะ" พิมพ์ญาดามัวแต่ทำงานก็เลยไม่ได้สนใจ

"ก็ท่านรองน่ะสิคะ มีกฎข้อห้ามออกมาอีกข้อ ไม่สิ..ท่านพึ่งมีกฏข้อแรกเพราะท่านเพิ่งมาทำงาน" กนกลักษณ์ก็เลยเล่ารายละเอียดให้พิมพ์ญาดาฟัง

หญิงสาวยังไม่ทานข้าวเลยด้วยซ้ำ เธอก็รีบกลับขึ้นไปเพื่อดูกระดาษแผ่นนั้น

ก๊อก! ก๊อก! พิมพ์ญาดาฉีกกระดาษแผ่นนั้นเดินเข้าไปหาเขาในห้องทำงาน เพราะตอนนี้เขายังไม่ออกไปทานข้าวเที่ยง

"หมายความว่ายังไง" เธอวางกระดาษแผ่นนั้นลงตรงหน้าเขา

ชายหนุ่มไม่มองเลยด้วยซ้ำ เขายังทำงานต่อไป

"กระดาษแผ่นนี้ หมายถึงฉันโดยตรงใช่ไหม?" หญิงสาวยังถามประโยคต่อไป

"รู้แล้วถามทำไม"

ถึงว่าทำไมวันนี้คนมองเราแปลก ๆ ทำแบบนี้ตบหน้ากันเลยดีกว่า..หญิงสาวน้ำตาคลอออกมา แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรต่อ เธอฉีกกระดาษแผ่นนั้นทิ้งต่อหน้าเขา