คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 7

"รีบใส่เสื้อผ้าสิวะ จะร้องไห้หาพระแสงอะไร" ชายหนุ่มจับเสื้อผ้าของเธอโยนมาให้ และตอนนี้เขากำลังใส่เสื้อผ้าตัวเอง

ที่จริงพิมพ์ญาดาไม่คิดว่าจะร้องไห้ แต่มันน่าอายเกินไปที่ทุกคนเข้ามาเห็นเธอในสภาพนั้น

หญิงสาวคับแค้นใจ แต่จะทำอะไรก็ไม่ได้ เพราะนี่บ้านของเขา และตัวเองเป็นคนวิ่งตามเขาขึ้นมาบนห้อง

"ไอ้เลว!" หญิงสาวพูดออกมาเสียงไม่แรงนัก แต่เขาก็ได้ยิน

"ทำเป็นเรียกร้องความสนใจ รีบใส่เสื้อผ้าแล้วรีบกลับบ้านเธอไปซะ" เขาพูดแบบไม่มีเยื่อใยยังไงเขาก็ไม่คิดจะสนใจผู้หญิงคนนี้อยู่แล้ว

พิมพ์ญาดาค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียง เธอหยิบเอาเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำไป

หญิงสาวสวมใส่เสื้อผ้าของตัวเอง ทั้ง ๆ ที่มันขาดหลุดลุ่ย แต่ก็ยังพอปิดบังเรือนร่างของเธอได้

..ชั้นล่าง..

จากเหตุการณ์นั้น พอทุกคนเห็นว่าเธอและเขาโป๊อยู่ ทุกคนก็เลยลงมารอข้างล่าง

"หนูจะเอายังไง หนูว่ามาเลย แม่จะไม่เข้าข้างไอ้ลูกชั่ว" พิมพ์ประไพถามขึ้นทันทีที่เห็นพิมพ์ญาดาเดินลงมาถึงชั้นล่าง

"ญาดาไม่เอาอะไรค่ะ ญาดาจะกลับบ้าน" พิมพ์ญาดาไม่แม้แต่จะไปนั่ง เธอยืนพูดอยู่ตรงนั้นโดยที่ไม่กล้ามองหน้าใครเลยด้วยซ้ำ

"หนูอย่าเพิ่งไปสิลูก คุยกับพ่อและแม่ให้รู้เรื่องก่อน" พิมพ์ประไพรู้สึกผิดมากที่ลูกชายทำแบบนี้

"ญาดาไม่มีอะไรจะคุยค่ะ" มันคือประโยคสุดท้ายที่เธอพูดกับแม่ของเขา

พิมพ์ญาดารีบเดินออกมาที่รถ โดยมีสายตาของใครบางคนมองลงมาจากชั้นบน

เขามองดูผู้หญิงที่เขาเพิ่งรังแกไปแค่แว๊บเดียว เพราะยังมีผู้หญิงอีกคนที่เดินตามหลังพิมพ์ญาดาออกมา แต่ทั้งสองเดินไปคนละทาง

"ผมว่าคุณไปหาหมอดีกว่า"

"ไม่หรอกค่ะ คุณยาไปทำงานเถอะ"

"ถ้าเกิดเจ็บแผลขึ้นมาคุณรีบโทรไปหาผมเลยนะ เดี๋ยวผมจะมารับ"

"ค่ะ" ชมพู่ยิ้มหวานให้กับผู้เป็นสามี เธอกำลังจะหอมแก้มเขา แต่สายตาของเธอมองขึ้นมาชั้นบนเห็นใครบางคนยืนมองลงมา "คุณรีบไปทำงานได้แล้วค่ะ"