จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 428

เจียงซ่างหมิงผู้รับผิดชอบในอำเภอจีหมิง เป็นชายอายุห้าสิบกว่าปี รูปร่างผอมแห้ง ใส่แว่นตาขอบทองซึ่งดูแล้วค่อนข้างฉลาด

เพียแต่ว่า สิ่งที่ทำออกมานั้น ทำให้คนหัวเราะเยาะ

ในขณะนี้เขากำลังยืนอยู่ด้านหน้าเวที มองดูผู้คนด้านล่างด้วยท่าทางที่พอใจ ด้วยรูปลักษณ์ทีบ้าอำนาจไม่กลัวสิ่งใด

ในอำเภอเล็กๆ ในตอนนี้เปรียบเสมือนพระราชวังที่ปกครองโดยเขาเพียงผู้เดียว

หลินหยุนเดินตามมู่เฉิงไปนั่งบริเวณข้างๆหน้าต่าง มองดูผู้คนที่เข้ามาเรื่อยๆ มีคนมากมาย และเขาสามารถจำชื่อพวกเขาได้

เพราะว่า ในชาติที่แล้วหลินหยุนได้เคยอาศัยอยู่ที่นี่เป็นเวลานาน

ตอนนี้งานเลี้ยงยังไม่เริ่มเลย หลังจากที่หลายคนเข้ามาแล้ว พวกเขาก็เริ่มทักทายกัน และเริ่มพูดคุยและชักจูงกันทันที

หลินหยุนมองเห็นหม่าเสี่ยวหลง เธอสวมชุดสีขาว แลดูสง่างาม เกาะแขนชายคนหนึ่ง และเดินเข้ามา

นั่นคือผู้รับผิดชอบของตำบลเสี้ยโกว หม่าเจี้ยนกั๋ว และคือพ่อของหม่าเสี่ยวหลง

หลังจากที่หม่าเจี้ยนกั๋วเข้ามาแล้ว สายตาก็กวาดมองไปที่ฝูงชนทันที และในที่สุดสายตาก็หยุดที่มู่ชิงซาน

โดยปราศจากความคิดเห็นใดๆ หม่าเจี้ยนกั๋วเดินตรงไปที่มู่ชิงซาน

“จิ้งจอกเฒ่าคนนี้ ยังต้องการให้พ่อของฉันสนับสนุนเขาอีกหรือ? หรือหวางซี่ไห่ไม่ได้เล่าเรื่องเมื่อวานให้พวกเขาฟังเหรอ?” มู่เฉิงจ้องไปที่หม่าเจี้ยนกั๋ว ด้วยใบหน้าเยาะเย้ย

หม่าเสี่ยวหลงมองเห็นมู่เฉิงและหลินหยุน เลยพูดอะไรบางอย่างกับหม่าเจี้ยนกั๋ว จากนั้นก็รีบเดินมาทางนี้

หลินหยุนพูดว่า “ดูเหมือนว่าหวางซี่ไห่จะไม่บอกข่าวเรื่องนั้นให้พวกเธอฟัง มิฉะนั้นขณะนี้เธอจะไม่มาหานาย”

มู่เฉิงมีใบหน้าแสดงความสะใจ “ก็ดี ให้ฉันเล่นกลอุบายกับสาวเจ้าเล่ห์คนนี้หน่อย!”

หลังจากพูดเสร็จ มู่เฉิงก็รีบเข้าไปทักทาย และพาหม่าเสี่ยวหลงเดินไปที่ไกลหูไกลตาคนอื่น

คาดว่าคงถูกหลอกมานานมาก และต้องการเอาผลกำไรจากหม่าเสี่ยวหลงบ้าง!

ในไม่ช้า หลินหยุนก็เห็นหลินตงหัว หวางซูเฟิน และฉินหลันที่เดินเข้ามา

เพียงแต่ว่า หลังจากที่คนอื่นเข้ามา จะมีเพื่อนๆเข้าไปต้อนรับและทักทายทันที แต่หลังจากที่หลินตงหัวพวกเขาทั้งสามคนเข้ามาแล้ว ก็ไม่มีใครเข้าไปทักทายหลินตงหัวเลย

ใบหน้าของผู้คนส่วนใหญ่ ถึงกับแสดงความดูถูกเหยียดหยาม ราวกับว่าพวกเขารังเกียจหลินตงหัวมาก

หลินตงหัวไม่ได้โกรธ ราวกับว่าเคยชินกับมันแล้ว ได้หาที่นั่งห่างไกลคนอื่น และนั่งรออย่างเงียบๆ

หลินหยุนรู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อย ในชาติที่แล้วมีเพียงพ่อคนเดียว ที่ต้องอดทนต่อการถูกทอดทิ้งและความอัปยศอดสู ไม่รู้เป็นเวลากี่ปี

ในเวลานั้นเขายังคงบ่นว่าหลินตงหัวเป็นคนขี้ขลาด และไม่ทำหน้าที่ในฐานะพ่อ ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่า หลินตงหัวต้องทนกับความยากลำบากเพียงใด

เห็นได้ชัดว่าแค่เพียงหลินตงหัวยอมประนีประนอม เขาก็จะได้รับความช่วยเหลือจากตระกูลของเขา และใช้ชีวิตคุณชายกับตระกูลร่ำรวย

เพียงแต่ว่า เขาไม่เอา แม้จะดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเพื่อครอบครัวนี้ แต่ที่จริงแล้ว เขาแบกรับภาระของครอบครัวนี้อย่างเงียบๆตลอดเวลา

หากไม่ใช่เขาที่แบกรับแรงกดดันทั้งหมดเพียงลำพัง มิเช่นนั้นครอบครัวของเขาคงจะถูกอำนาจสุนัขรับใช้ของสองตระกูลใหญ่อย่างตระกูลหวางและตระกูลหลินกดดัน จนครอบครัวพังพินาศไร้ญาติขาดมิตรไปแล้ว

ความรักของพ่อ บางครั้งไม่จำเป็นต้องพูดออกมาให้อบอุ่นใจ แล้วทำตามคำแนะนำของคุณทุกอย่าง เพียงแต่เมื่อถึงเวลาสำคัญ เขายืนอยู่ที่นั่น ก็เพียงพอแล้ว

ในไม่ช้า มู่เฉิงก็กลับมา ด้วยใบหน้าที่เบิกบาน

“อารมณ์ดีมากสิ?” หลินหยุนถามเบาๆ

มู่เฉิงมองไปรอบๆราวกับขโมย และหัวเราะเบาๆ “หลินหยุนหวางซี่ไห่ไม่ได้เล่าเรื่องเมื่อวานให้ตระกูลหม่าฟังจริงๆ ดูเหมือนเป็นเพราะแรงกดดันจากท่านเจี่ยง จึงตัดสินใจทอดทิ้งตระกูลหม่าแล้ว”

“เมื่อกี้หม่าเสี่ยวหลงมาหาฉัน และพูดสิ่งที่น่าขยะแขยง ฟังแล้วน่ารังเกียจ! เธอต้องการให้บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปสนับสนุนพ่อของเธอเหรอ?”

หลินหยุนเหลือบมองเขา “นายตกลงแล้วหรือ?”

“แน่นอน! ฉันใช้โอกาสนี้เพื่อลงมือ และหาผลกำไรกลับคืนหน่อย เธอเคยหลอกฉันยังไง ฉันจะให้เธอชดใช้คืนสองเท่า!” มู่เฉิงพูดด้วยความโกรธ