จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 459

ลูกศิษย์ของสำนักสวนอินคนนั้นตกใจอย่างมากจนสมองกลวงไปหมด แล้วพยักหน้าอย่างทื่อ ๆ: “อย่าฆ่าข้าเลย ข้าจะพานายไปเดี๋ยวนี้”

เจ้าสำนักสวนอินรับลูกศิษย์มากมาย คนพวกนี้ลักษณะนิสัยเดิมก็ไม่ดีอยู่แล้ว และก็ไม่ได้ที่จะจงรักภักดีอะไรกับสำนักสวนอิน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงในตอนที่ชีวิตถูกข่มขู่คุกคาม

หลินหยุนมาถึงห้องที่คุมขังฉินหลัน ซึ่งอยู่ที่ลานกว้างด้านหลังของสำนักสวนอิน

“ก็คือที่นี่” ลูกศิษย์คนนั้นพูดเสียงสั่นและชี้ไปยังห้องนั้น

หลินหยุนโบกมือ ประตูห้องก็ถูกพลังกระแทกจนเปิดออก ภายในห้องมืดสลัว ไม่มีคนส่งเสียง

ถ้าหากไม่ใช่ว่าหลินหยุนรับรู้สัมผัสได้ถึงลมหายใจของฉินหลัน เขาก็คงจะคิดว่าตนเองถูกหลอกลวงแล้ว

หลินหยุนเดินเข้าไปในห้อง ลูกศิษย์คนนั้นก็หันหลังแล้ววิ่งหนีไป

หลินหยุนไม่ได้หันหน้ากลับไป แล้วได้ยื่นมือชี้ไปที่ตรงกลางหลังของลูกศิษย์คนนั้น แสงพลังทิพย์อันแกร่งกล้าทะลุร่างผ่านไป ลูกศิษย์คนนั้นหน้าอกถูกเจาะทะลุ ร่างกายร่วงลงสู่พื้น

จากนั้น หลินหยุนก็เดินเข้าไปในห้องอย่างเบา ๆ

สายตาของหลินหยุนกวาดมองไปทั่วทั้งห้อง ท่ามกลางห้องที่มืดสลัว มีเตียงหนึ่งเตียงและเก้าอี้สองตัว และที่มุมผนังของห้องมีหนึ่งคนกำลังขดตัวอยู่

คนผู้นั้นโอบกอดแขนทั้งสองข้าง เหมือนกับนกกระจอกเทศที่เอาหัวมุดเข้าไปที่ระหว่างบริเวณหัวเข่า ผมยาวดกดำห้อยลงมา ตัวสั่นไปทั้งร่างกาย

หลินหยุนเจ็บปวดใจอย่างมาก และเรียกเบา ๆ ว่า: “พี่ฉินหลัน! ”

ร่างกายสั่นไหวสักพัก จึงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมา ท่ามกลางความมืด การมองเห็นของเธอไม่ดีเท่ากับหลินหยุน เพียงแค่เห็นเค้าโครงใบหน้าของหลินหยุนแบบเลือนลาง

“นายเป็นใคร? อย่าเข้ามานะ! ”

ฉินหลันยังมองไม่ออกว่าเป็นหลินหยุน และหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

“พี่ฉินหลัน ไม่ต้องกลัว ฉันคือหลินหยุน! ”

จิตใจของหลินหยุนมีเลือดไหลหยด เจตนาสังหารอันแรงกล้าถูกเขาควบคุมเอาไว้ในจิตใจแล้วไม่กล้าที่จะเปิดเผยออกมาแม้แต่น้อย เกรงว่าจะทำให้ฉินหลันตกใจกลัว

เสียงฝีเท้าของเขาก็เบามาก แทบจะไม่มีเสียงอะไรเลย กังวลว่าเสียงดังเพียงเล็กน้อย ก็จะทำให้ฉินหลันตกใจกลัวได้

“นายอย่าเข้ามา! ” ฉินหลันกรีดร้องเสียงดัง

หลินหยุนหยุดฝีเท้าลง และพูดเสียงเบาขึ้นอีกครั้งว่า: “พี่ฉินหลัน คุณไม่ต้องกลัวนะ มองดูให้ชัดเจน ฉันคือหลินหยุน! ”

ผ่านไปสักครู่ ฉินหลันจึงมองออก: “คุณคือหลินหยุนจริง ๆ เหรอ? ”

“ใช่ฉันเอง คุณลองมองให้ชัดเจนนะ! ” หลินหยุนใช้พลังทิพย์ทำให้เกิดเป็นแสงสว่างจาง ๆ ขึ้นบนฝ่ามือ พยายามที่จะส่องสว่างเพื่อให้เห็นตนเอง

เขาไม่กล้าที่จะให้แสงสว่างจ้ามากเกินไป กังวลว่าฉินหลันอยู่ในที่มืดมานาน จะไม่เคยชิน

เมื่อเห็นใบหน้าของหลินหยุนอย่างชัดเจนแล้ว ประสาทความรู้สึกที่ตึงเครียดของฉินหลันก็ได้ผ่อนคลายลงบ้างแล้ว

“หลินหยุน! ”

ฉินหลันอุทานขึ้น แล้วก็โผเข้าไปในอ้อมอกของหลินหยุน

“ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว มีฉันอยู่ที่นี่ ทุกสิ่งทุกอย่างได้ผ่านไปแล้ว! ” หลินหยุนพูดปลอบใจเบา ๆ

“อืม! ” ฉินหลันราวกับเด็กน้อยที่ได้รับความตกใจ และหลินหยุนก็เป็นเพียงที่พึ่งเดียวของเธอ

หลินหยุนยืนอยู่กับที่ ไม่เคลื่อนไหว เกรงว่าจะทำให้ฉินหลันตกใจ

ผ่านไปสักครู่ใหญ่ ฉินหลันจึงได้ออกจากอ้อมอกของหลินหยุน สีหน้าแดงก่ำในท่ามกลางความมืด สภาพจิตใจก็กลับคืนสู่ปกติ

“หลินหยุน นายทำไมถึงหาที่นี่เจอได้? ” ฉินหลันเกิดความสงสัย ที่นี่อยู่ท่ามกลางภูเขาใหญ่ ต่อให้หลินหยุนเป็นถึงปรมาจารย์หลิน ก็คงไม่สามารถที่จะล่วงรู้ได้!

“ไม่ต้องถามอะไรมากก่อน จากนี้ไปให้คุณปิดตาลง” น้ำเสียงของหลินหยุนเผยถึงความกระหายเลือดออกมา

ฉินหลันเข้าใจได้ว่าหลินหยุนคิดจะทำอะไร เดิมทีเธอคิดที่จะพูดเตือนหลินหยุนหากให้อภัยได้ก็ควรให้อภัย แต่เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่เธอได้ประสบพบเจอมาในช่วงหลายวันนี้ ถ้าหากว่าไม่ใช่โม่หยู่ที่ใช้ชีวิตเข้าช่วยเหลือ เธอก็คงจะตายไปนานแล้ว

อีกทั้งคนพวกนี้ก็ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป พวกเขาเพิกเฉยมองข้ามกฎหมายของประเทศจีนอย่างโจ่งแจ้ง เกรงว่าทางการของจีนคงจะไม่มีวิธีจัดการกับพวกเขา มีเพียงแค่ปรมาจารย์หลินเท่านั้น ที่จะสามารถจัดการกับพวกเขาได้

เมื่อออกพ้นจากประตูมา ซูจื่อเหลียงก็เพิ่งมาถึงพอดี

“อาจารย์ ช่วยคนออกมาได้แล้วเหรอ! ” ซูจื่อเหลียงเห็นว่าฉินหลันอยู่ในสภาพปกติไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร ก็เบาใจลงได้บ้างทันที

เขายังไม่เคยเห็นหลินหยุนแสดงเจตนาสังหารที่ดุดันมากขนาดนี้มาก่อน ถ้าหากฉินหลันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ซูจื่อเหลียงถึงขนาดมีภาพลวงตาเกิดขึ้นว่าพรุ่งนี้จะเป็นวันสิ้นโลกเลยทีเดียว

“นายส่งเธอลงไปจากภูเขา” หลินหยุนพูดขึ้นอย่างเฉยเมย

“รับทราบ! ”

ซูจื่อเหลียงคารวะเพื่อรับคำสั่ง เขาทราบดีว่าจากนี้ไปก็หมดหน้าที่ของเขาแล้ว สำหรับสำนัก สวนอินนั้น ซูจื่อเหลียงทำได้เพียงแอบภาวนาในใจให้กับพวกเขาแล้ว